ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Το μνημείο που εικονίζεται στη φωτογραφία, είναι στην πλατεία του χωριού Πτελοπούλα Καρδίτσας. Αναγράφονται τα ονόματα επτά παιδιών του χωριού που έδωσαν τα νιάτα και την ίδια τη ζωή τους στα βουνα της Αλβανίας, πολεμώντας τους φασίστες του Μουσολίνι στις πρώτες μέρες του πολέμου του ‘40!
Μεταξύ αυτών και ο παππούς του υπογράφοντα, Θεοδόσης Κατσάρας που δεν γύρισε ποτέ, αφήνοντας πισω μια σύζυγο και ένα γιο 3 μηνών που δεν πρόλαβε ποτέ να πάρει αγκαλιά και ν’ ακούσει το γέλιο του… Πολέμησαν για τους αγαπημένους τους, για τα σπίτια τους, για τα πεζούλια τους, για την ελευθερία τους, για όλα αυτά που περικλείουν, με ανθρώπινους όρους, την έννοια “πατρίδα”…
Δεν είναι φυσικά απ’ αυτούς που προσφέρονται για την ονοματοδοσία δρόμων.
Δεν είναι «βασιλιάδες», «εθνάρχες», «γέροι, γιοι και εγγονοί της δημοκρατίας». Είναι παιδιά του λαού!
Γι’ αυτό και παραμένουν εγκαταλελειμμένοι από τους «κατ επάγγελμα πατριώτες» εκεί ακριβώς που τους βρήκαν τα θραύσματα του όλμου, στη χειμωνιάτικη υγρή γη που ξάπλωσαν ματωμένοι και έκλεισαν τα μάτια τους για τελευταία φορά…
Την ίδια στιγμή που αυτά τα χωριατόπαιδα με τις καθάριες ματιές, έβαζαν τα κορμιά τους μπροστά από τις σιδηρόφρακτες ορδές των μισανθρώπων, αφιερώνοντας και τη στερνή τους ανάσα, κάποιοι “κοτσαμπάσηδες” έφευγαν νύχτα μαζί με τις περιουσίες τους και “αυτοεξορίζονταν”. για να έλθουν μετά να διοικήσουν!!!
Κάποιοι άλλοι έμεναν για να συνεργαστούν με τους κατακτητές και στη συνέχεια με τους επόμενους κατακτητές! Όταν σταμάτησαν να βγάζουν φωτιές τα κανόνια κι αφού κυνήγησαν, έχωσαν στις φυλακές και εκτέλεσαν όσους αντιστάθηκαν στα χρόνια του σκοταδιού και της κατοχής, έστησαν και εξέδρες για να “τιμήσουν” τους ήρωες, καθίμενοι βέβαια οι ίδιοι στο ψηλότερο σημείο, ανεμίζοντας και τις σημαίες που τις κράτησαν και τις μάτωσαν άλλοι!
Κι επειδή μέρες που είναι, θα στηθούν πάλι εξέδρες, θα φορέσουν τα καλά τους οι επίσημοι, θα γιορτάσουν (για λογαριασμό μας!!!) τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, να έχουμε υπόψιν ότι και τότε συνέβη το ίδιο! Κάποιοι έδιναν τη ζωή τους στα βουνά και στα λαγκάδια, (και στα δικά μας Άγραφα που θέλουν να ισοπεδώσουν!) και κάποιοι “πατριώτες” και “ιερωμένοι” τους κυνηγούσαν και αφόριζαν ως… ταραχοποιά στοιχεία που τους χαλούσαν την ησυχία και το προσοδοφόρο “δούναι και λαβείν”…
Μετά κι αφού πρώτα τους δίκασαν τους έκλεισαν στα μπουντρούμια τους “αυτοκτόνησαν” από το βράχο της Ακρόπολης και τους κατέστησαν ζητιάνους, τους έστησαν και αγάλματα διοτι πλεον ήταν ακίνδυνοι για την εξουσία τους…Κι άρχισαν πάλι να κουβεντιάζουν για την “πατρίδα”…
Κι έρχονται πάλι να τους μνημονεύσουν στα χλιδάτα πάρτι τους! Όχι φυσικά για να αποδωσουν τιμές, αλλά για να τους χρησιμοποιήσουν για μία ακόμη φορά! Να τους καπηλευτούν, να κλέψουν μέχρι και το πνεύμα τους, να κόψουν και να ράψουν και την ίδια τη δράση τους κατα πως τους βολεύει.
Ασελγώντας απροκάλυπτα στην ιστορία, τοποθετώντας ακόμη και τις τραγικές τους μουτσούνες, στα κορμιά τους στα θλιβερά εξώφυλλα των εφημερίδων τους!!! Έρχονται τώρα να μας μιλήσουν για την ελευθερία για τα ιερά και όσια της πατρίδος!
Αυτά που τα πουλανε και τ’ αγοράζουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό…
Έρχονται να μας πουν για την μη καταπίεση απο άνθρωπο σε άνθρωπο, στην οποία πρωταγωνιστούν και από την οποία τρέφουν τα σαρκία τους! Έρχονται να κάνουν λόγο για ομοψυχία! Για το “όλοι μαζί”!!!
Να γιορτάσουμε “όλοι μαζί”, Νενέκοι και Κολοκοτρώνηδες, σαν μια καλή παρέα!
Ποιοι όλοι μαζί, ρε; Και για ν’ ακούγεται καλύτερα, όπως το γραψε, σ’ ενα παλαιότερο άρθρο του, ένας αγαπημένος φίλος και συνάδελφος απ’ αυτούς που τιμούν τη δημοσιογραφία σε εποχές πολύ σκοτεινές για το χώρο:
«Ποιοι όλοι μαζί, ρε ζαγάρια»;
