ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ

Έχει δικαίως χαρακτηριστεί ως ο “αγώνας του αιώνα”! Σε επίπεδο Μουντιάλ έχουν ακολουθήσει από τότε πάμπολλα ματς με σασπένς, συγκινήσεις, τρομερές ανατροπές και χορταστικό θέαμα, αλλά κατά ένα “μαγικό” τρόπο, αυτή η αναμέτρηση κρατάει τα πρωτεία και πολύ δύσκολα θα τα χάσει…

Στις 17 Ιουνίου 1970, μπροστά σε 100.000 και πλέον θεατές (!) στο γηπεδο της πρωτεύουσας του Μεξικού με το Ινδιάνικο όνομα (Αζτέκα) και εκατομμύρια άλλους που παρακολουθούσαν απο τις τηλεοράσεις έλαβε χώρα μια ποδοσφαιρική παράσταση ισάξια μ’ αυτές που έδινε η… Μαρία Κάλλας στη Σκάλα του Μιλάνου όταν ήταν στα ντουζένια της και πριν πάθει το ταράκολο με τον Ωνάση!!!

Στον ημιτελικό του Μουντιάλ που επίσης έμεινε στην ιστορία ως το καλύτερο που έγινε ποτέ, αντίπαλοι η Δυτική Γερμανία και η Ιταλία που διεκδικούσαν μια θέση στον τελικό απέναντι στην… διαγαλαξιακή Βραζιλία του Πελέ που διασφάλιζε το εισιτήριο κερδίζοντας την Ουρουγουάη!

Μόλις οκτώ λεπτά μετά την έναρξη ο τρομερός Μπονισένια έβαλε μπροστά την Ιταλία, που με το γνωστό κατενάτσιο κρατούσε το ισχνό προβάδισμα μέχρι τις καθυστερήσεις! Εκεί, κατά διαχρονική συνήθεια τους, οι Γερμανοί ισοφάρισαν (Σνέλιγκερ)! Τι ακολούθησε; Ενα πραγματικό… έπος!!!

Ένα τριαντάλεπτο που συνέβαλε, όσο κανένα άλλο, στην απογείωση της δημοφιλίας του ποδοσφαίρου στον πλανήτη! Οι Γερμανοί προηγήθηκαν στο 4’ της παράτασης με τον Μίλερ. Τέσσερα λεπτά αργότερα (98’) οι Ιταλοί ισοφάρισαν με τον Μπούργκιντς και έκαναν το 3-2 με τον Ρίβα στο 104’!

Το αποσβολωμένο φίλαθλο κοινό παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα! Η μπάλα με τα δώδεκα μαύρα πεντάγωνα και τα είκοσι άσπρα εξάγωνα, η θρυλική “Telstar” που έμελλε να γίνει η πιο κλασική όλων των εποχών, ανεβοκατέβαινε τις περιοχές και συνέχιζε τον τρελό χορό της με κατάληξη τα δίχτυα!

Στο 110’ οι Γερμανοί ισοφάρισαν ξανά σε 3-3 με τον Μίλερ, ενώ αμέσως μετά τη σέντρα και χωρίς να προλάβει να πάρει ανάσα ο κόσμος, ο Ριβέρα έδωσε τη νίκη με 4-3 στους Ιταλούς!!!

Το παιχνίδι που έτσι και γύριζες για λίγο τη ματιά σου αλλού, θα έχανες μία σπουδαία φάση ή ένα γκολ, το αθλητικό αυτό κονσέρτο που είχε πέρα απο τις εναλλαγές στο σκοράρισμα και άλλα απίθανα (ο τραυματισμός του Μπενκενμπάουερ που έπαζε με δεμένο τον ώμο και πολλά άλλα!) που έδεσαν ένα τρομερό σενάριο, ολοκληρώθηκε!

Όσοι πήραν μέρος, σ’ αυτό και έβγαιναν αποκαμωμένοι απο το χορτάρι του Μεξικάνικου θηριώδους γηπέδου, πηγαίνοντας με ανάμεικτα συναισθήματα στ’ αποδυτήρια, δεν γνώριζαν πιθανότατα ότι ήδη είχαν γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας του ποδοσφαίρου!

Μέσα σ’ αυτή τη μοναδική συνεύρεση, ήταν κι ένας κοντούλης σεντερ φορ που εξ όψεως δεν σου γέμιζε το μάτι, αλλά είχε μπει στην ξεχωριστή λίστα των εκλεκτών που ερωτεύτηκε η “μάγισσα μπάλα”! Εκατομμύρια την ερωτεύτηκαν, αλλά λίγους ερωτεύτηκε η ίδια κι ένας εξ αυτών ήταν ο Γκερντ Μίλερ. Εφυγε απο τη ζωή την Κυριακή και πήρε θέση στην καλύτερη ενδεκάδα του ουρανού!

παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ

To παιχνίδι που θυμηθήκαμε εξ αφορμής της θλιβερής είδησης του θανάτου του Γκερντ Μίλερ, είναι από εκείνα που προσπαθώντας να τα περιγράψεις, μπορεί να καταλήξεις… Καβάφης ψάχνοντας εναγωνίως να βρεις τις κατάλληλες ποιητικές λέξεις που θ’ αποδώσουν (όσο αυτό είναι δυνατό) τα όσα είδες!

Τέχνη!
Ναι! Το ποδόσφαιρο είναι κι αυτό τέχνη. Είναι, όπως ευρηματικά το είπαν κάποιοι το “μπαλέτο των μαζών” και πάρα πολλά άλλα. Είναι μαζί και αναμνήσεις, σταθμοί ζωής για τον καθένα, συνύπαρξη, αγαπημένα πρόσωπα, χαρές, στεναχώριες, συναισθήματα!

Ποτέ…
Δεν είναι μόνο συστήματα, τακτικές, νίκες και ήττες ομάδων, χρήματα, χλιδή και αστραφτεροί σταρ. Ειναι ιστορία, είναι το απρόβλεπτο, είναι αυτό που σε κάνει “ένα” με τους άλλους, είναι η ομάδα, η διαδρομή της και η ιστορία της, τα απογεύματα και τα βράδια που δεν προκειται να ξεχάσεις ποτέ…

Ο ρυθμός κι ο… ρομαντισμός

Αν καθίσει κανείς και συγκρίνει το ρυθμό που είχε ο “ημιτελικός του αιώνα” με τον ρυθμό που έχουν άλλα παιχνίδια της νέας (λίγο παλαιότερης και πολύ περισσότερο πιο πρόσφατης) “ποδοσφαιρικής εποχής” θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για τη “μέρα με τη νύχτα”  Οι ταχύτητες έχουν αλλάξει όπως και πάρα πολλά άλλα με θεαματικό τρόπο. Νομίζεις οτι εκείνοι οι παίκτες κινούνταν σε ρυθμό… ριπλέι, αν τους συγκρίνεις με τους σημερινούς που θυμίζουν εξωπραγματικά ρομπότ. Κι όμως εκείνα τα παιχνίδια, ιδιαίτερα για όσους τα έχουν ζήσει, παραμένουν ιδιαίτερα κι έχουν αποκτήσει μια μυθική διάσταση όταν τα αναπολείς.  Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα, απλούστατα γιατί δεν είχε ακόμη εμπορευματοποιηθεί πλήρως το άθλημα και δεν είχε χάσει αυτή τη ρομαντική διάσταση που τη βίωναν ακόμη και οι παίκτες!

• Όσοι νεότεροι δεν το έχετε δει (πράγμα απίθανο για έναν ποδοσφαιρόφιλο), μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τον “ημιτελικό του αιώνα” στο παρακάτω βίντεο…