ΤΗΝ ΑΡΠΑΞΕ ο ΠΑΟΚ την Κολομβιανή Αριέτα Mπεντανκουρ απο την Ακαδημία Ελπίδες!!! Φυσιολογική εξέλιξη και για την αθλήτρια που ψάχνει ένα καλύτερο μέλλον και για το σύλλογο της Καρδίτσας και γι’ αυτόν της Θεσσαλονίκης. Το αφύσικο είναι που οι Ελπίδες κατορθώνουν σ’ αυτές τις συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή μας να διεκδικούν επι ίσοις όροις την πρωτιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και να παίζουν στο Champions League!!!
ΔΕΝ είναι δυνατόν μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Καρδίτσας που δεν έχει γήπεδο να προπονηθεί, να παίζει στην Ευρώπη, να κερδίζει την Αούστρια Βιέννης στο χαλαρό και να διεκδικεί πρωτάθλημα και κύπελλο Ελλάδας απο μεγέθη όπως ο ΠΑΟΚ! Κι όμως το έκανε χάρη στην τρέλα κάποιων ανθρώπων που τρέχουν και δεν φθάνουν…
ΠΟΣΟ όμως μπορεί να κρατήσει μια τρέλα; Πόσο μπορείς να παλέψεις απέναντι σε θηρία όταν την ίδια στιγμή αντί να εμπνεύσεις τους γύρω, αντί να τύχεις υποστήριξης από κείνους που εχουν τη δυνατότητα, θεωρούν δεδομένη κι αυτονόητη τη διαδρομή σου και απλώς παρακολουθούν από μακριά;
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή… κατεβάζεις τα παντζούρια και λές φτάνει! Ο,τι ισχύει άλλωστε για την Ακαδημία Ελπίδες, ισχύει και για όλες τις αθλητικές (και όχι μόνο) προσπάθειες που συντελούνται στην περιοχή μας και τη διαφημίζουν στα πέρατα της χώρας!
ΚΛΑΣΙΚΟΤΕΡΟ των παραδειγμάτων η Αναγέννηση και ιδιαίτερα η πορεία των τελευταίων έξι ετών. Πόσες φορές δεν τα χουμε αναλύσει; Μέσα στην διαδικασία του αθλητισμού, διακρίνεις πολύ εύκολα ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με τη μοιρολατρία, που παλεύουν για το ακατόρθωτο, που δίνουν και την ψυχή τους για να προχωρήσει κάτι απο το οποίο ουδένα προσωπικό όφελος έχουν στον τελικό απολογισμό. Μόνο φθορά… Μαζί όμως και στιγμές ανεκτίμητης αξίας που γίνονται αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ βεβαίως σε κείνους που έχουν καταγράψει μια συγκεκριμένη διαδρομή, που έχουν κερδίσει το στοίχημα της διάρκειας, που έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους με πράξεις κι όχι φυσικά στους “χαρταετούς” στους καιροσκόπους και στ’ αρπαχτικά που εκμεταλλεύονται πρόσωπα και καταστάσεις…
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ κάποια στιγμή για λόγους ευθιξίας και αυτοσεβασμού σταματούν την προσφορά και πηγαίνουν σπίτι. Είναι μαθηματικώς βέβαιο! Οχι γιατί κουράζονται, αλλά γιατί δεν εμπνέυονται σ’ ενα περιβάλλον αποθαρρυντικό για οποιαδήποτε προσπάθεια! Κι αυτή η εξέλιξη είναι βούτυρο στο ψωμί για να επιπλεύσουν οι φελοί…
ΚΙ ΟΤΑΝ οι καλώς εννούμενοι τρελοί πηγαίνουν στην άκρη και κυριαρχούν τα “τίποτα”, τότε το ήδη προβληματικό περιβάλλον, χειροτερεύει ακόμη περισσότερο…
Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Φαντάζεστε να μην είχαμε βγεί κι από τα μνημόνια;
ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
«Σιτάρι σπείραμε, κριθάρι φύτρωσε»
ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ
