Ο εορτασμός της επετείου των 200 χρόνων από την Εθνική παλιγγενεσία, βρίσκει τη χώρα μας και τη Καρδίτσα σε μια δύσκολη καμπή της σύγχρονης ιστορίας τους.
Ελέω πανδημίας και «Ιανού» η Καρδίτσα με τρόπο σεμνό και χωρίς τυμπανοκρουσίες ξεδιπλώνει από τα ντουλάπια της ιστορίας της τις επαναστατικές σημαίες που με επίκεντρο τα Άγραφα, έδωσαν αγώνες ανυπέρβλητους για την ελευθερία του έθνους. Υμνείται η Καρδίτσα για το έπος του Στρατηγού των Αγράφων Γεώργιου Καραϊσκάκη, του επισκόπου Νεοχωρίου και Φαναριού Σεραφείμ που μαρτύρησε στην πρώτη επανάσταση των Αγράφων το 1601, των Αγραφιωτών που πολέμησαν και μαρτύρησαν στην αγροτική εξέγερση το 1808 στο πλευρό του παπά Θύμιου Βλαχάβα στην Καλαμπάκα, του οπλαρχηγού Κώστα Βελή που στα 1821 στις 10 Μαΐου σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης στα Θεσσαλικά Άγραφα και ακολούθησαν οι ηρωικές μάχες του οπλαρχηγού Γεώργιου Καραϊσκάκη, πριν αυτός αναγορευτεί σε στρατάρχη της Ρούμελης.
Τη σκυτάλη βέβαια μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας μέχρι και τα Ευρυτανικά Άγραφα, την πήραν πατριώτες τόσο στα Άγραφα όσο και στον κάμπο, με εξεγέρσεις, στα 1858, στα 1866, στα 1870, μέχρι την τελική απελευθέρωση το 1881 της περιοχής της Καρδίτσας, από τους Οθωμανούς, μαζί με την υπόλοιπη Θεσσαλία, πλην της επαρχίας Ελασσόνας. Το σύγχρονο έπος για την περιοχή μας είναι να διατηρήσει παρά τις αντιξοότητες, άσβεστη την ιστορική μνήμη. Περπατάμε με περηφάνια στα ίδια χώματα που περπάτησαν μεγάλοι αγωνιστές και κα- πεταναίοι στα χνάρια ηρώων, κλεφτών και αρματολών των Αγράφων.
Γευόμαστε τα αγαθά της ελευθερίας, χάρη στη θυσία τους πριν από 200 χρόνια, παρά τις κακουχίες, τις συμφορές, τις θεομηνίες και τις πανδημίες, που όμως δεν μας λύγισαν και δεν θα μας λυγίσουν ούτε στο μέλλον. Δεν σκύψαμε το κεφάλι μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, δεν σκύψαμε ούτε στο Γερμανό καταχτητή το ’40, εξακολουθούμε να βαδίζουμε πάντα ελαφροπατώντας πέτρα πάνω στην πέτρα στα ορεινά, σα να ‘χουν φτερά τα πόδια μας πάνω από τις λάσπες στον κάμπο, γιατί βαδίζουμε στα χνάρια ηρώων, που πότισαν με το αίμα τους αυτά τα χώματα. Κουβαλάμε τον ελληνικό τρόπο που δεν κλίνει το γόνυ σε αφεντάδες και άρχοντες επίγειους και συνδετήριος μοχλός είναι η γλώσσα μας. Αυτή μας κράτησε με τα ευαγγέλια (μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα), στους 4 αιώνες της σκλαβιάς, αυτή τη συνέχεια υπηρετούμε.
Όπως ανέφερε και ο Σεφέρης στην ομιλία του στη Στοκχόλμη την ημέρα που του αποδιδόταν το νόμπελ της ποίησης: “Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα.
Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. O ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται για φυσικά φαινόμενα”… Υπερήφανοι λοιπόν που είμαστε Έλληνες, που μετέχουμε της Ελληνικής παιδείας, διπλά υπερήφανοι που ζούμε στην Καρδίτσα…
«Ν.Α.»
