ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΦΩΤΗ
Άδειοι δρόμοι, άδειες πλατείες, αυτοκίνητα μετρημένα στα δάχτυλα τουενός χεριού. Λίγοι μόνο πεζοί μεαθλητική περιβολή ή παρέα με κάποιο τετράποδο. Ντελιβεράδες με μηχανάκια, καθώς και άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ, να κάνουν περιπολίες.
Αυτές είναι μερικές από τις εικόνες που συναντά κανείς στην έρημη από κόσμο Καρδίτσα.
Εικόνες μελαγχολικές, όχι όμως πρωτόγνωρες, καθώς σε διάστημα οκτώ μηνών, κληθήκαμε για δεύτερη φορά να κλειστούμε στα σπίτια μας, για να μην υπάρξει διασπορά και να αντέξει το σύστημα υγείας.
Την πρώτη φορά είπαμε να μην μας ξαναβρεί τέτοιο κακό… Ακολούθησε το καλοκαίρι πήραμε λίγο τα πάνω μας και στη συνέχεια ήρθαν οι πλημμύρες, για να μετατρέψουν όλο το Νομό σε ένα απέραντο ποτάμι.
Η καταστροφή ανυπολόγιστη. Με τις μνήμες να είναι ακόμη νωπές και τις λάσπες να μην έχουν καθαριστεί ακόμη, έρχεται το δεύτερο lockdown.
Η ψυχολογία του κόσμου όσο δύσκολα ανεβαίνει, τόσο εύκολα πέφτει, με όλα αυτά που έχουν συμβεί το 2020.
Η λέξη αισιοδοξία έχει χαθεί το τελευταίο διάστημα από το λεξιλόγιο των Καρδιτσιωτών. Επαγγελματίες είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται, συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους από τις πλημμύρες, αγρότες είδαν τις σοδειές τους να πνίγονται κάτω από τα λασπόνερα.
Και έρχεται το δεύτερο lockdown να βάλει το… κερασάκι στην τούρτα. Ούτε τα 800 ευρώ δεν θα σώσουν τους εργαζόμενους, ούτε η επιστρεπτέα προκαταβολή τις επιχειρήσεις.
Ας μην γελιόμαστε. Είναι λίγο το να πούμε πως η επόμενη ημέρα είναι δύσκολη για την Καρδίτσα, που έχει να σηκώσει ένα μεγαλύτερο βάρος, μιας και προηγήθηκαν οι πλημμύρες. Μία ρήση λέει: «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Με αυτή τη ρήση πρέπει να πορευτούμε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
