ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ κατεχόμενες και κατεχόμενοι. Ημέρα εγκλεισμού 12η γράφει το ημερολόγιο πληρώματος και συνεχίζουμε δυνατά, χωρίς φόβο αλλά με απόλυτη συναίσθηση της… ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ευθύνης! Εδώ είμαστε παρόντες και πάμε σήμερα να μιλήσουμε για… μπάλα!!!
ΜΑΣ έλλειψε η μπαλίτσα, ε; Και που είστε ακόμη! Έχουμε δρόμο μπροστά μας και είναι σίγουρο ότι θα την πονέσουμε ακόμη περισσότερο! Οχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα. Ακόμη και μπάντμιντον να μας έβαζαν να δούμε τώρα, θα πετούσαμε από τη χαρά μας! Αυτό το άθλημα ξέρετε με το… κοκόφτερο που μοιάζει σαν βόλει και τένις και ονομάζεται αντιπτέριση!!!
ΕΝΑΝ αγώνα ρε αδερφέ, οποιουδήποτε αθλήματος, αρκεί να τον δεις παρέα με κόσμο στην εξέδρα κι όχι μόνος στο σπίτι μπροστά από έναν υπολογιστή! Το ξαναγράψαμε. Θα εκτιμήσουμε πολλά πράγματα τώρα που τα θεωρούσαμε αυτονόητα σε σημείο να μας… κουράζουν κιόλας!
ΝΑ ΒΑΡΙΟΜΑΣΤΕ να πάμε στο γηπεδάκι και να προτιμούμε την καρέκλα ενός καφενείου ή το κινητό! Τώρα που κάνουμε “κρά” να δουμε κανέναν άνθρωπο στο δρόμο, καταλαβαίνουμε πόση αξία είχε όχι μόνο αυτό καθ’ αυτό το αθλητικό γεγονός, αλλά η συνύπαρξη και η συντροφικότητα μέσω και της αθλητικής δραστηριότητας!
ΒΛΕΠΩ όταν με το καλό τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που μπήκε τόσο ξαφνικά στη ζωή μας και ανέτρεψε τα πάντα, να γεμίζουν τα γήπεδα ακόμη και σε αγώνες με ανύπαρκτο ενδιαφέρον! Οπως στην κατοχή!!!
ΤΟΤΕ όταν προγραμματίζονταν κανένα ματς με ομάδες από στρατιώτες ή καταπονημένους πολίτες, ήταν γιορτή! Μια γιορτή που έρχονταν να διώξει τη μαυρίλα, την ανέχεια, την ανασφάλεια και κυρίως το φόβο και να προσφέρει αυτά τα μοναδικά συναισθήματα που προκαλεί ο αθλητισμός στην ψυχή…
ΚΥΡΙΩΣ επαναλαμβάνω, το αίσθημα της συνύπαρξης. Τη δυνατότητα, δηλαδή, να μοιράζεσαι με το διπλανό αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Εναν αγώνα, μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία, ένα καφέ ή ένα ποτό σ’ ένα μαγαζί. Αν διαρκέσει πολύ ακόμη αυτή η ιστορία τότε να είστε σίγουροι πως ακόμη και εκείνους που δεν θέλαμε να τους δούμε ούτε ζωγραφιστούς, θα τους πεθυμήσουμε!
ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΟΥΝ πάρα πολλά μέσα σ’ αυτό το διάστημα. Πέρα από τα ουσιώδη και τις ανατροπές που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν σε κάθε τομέα της ζωής μας με επιπτώσεις πολύ σημαντικές και στα εργασιακά και στα οικονομικά μας, θ’ αλλάξουν πολλά στον τρόπο σκέψης!
ΟΠΩΣ δηλαδή συμβαίνει μετά τους πολέμους και την κατοχή! Διότι αυτά ακριβώς βιώνουμε στις μέρες μας. Εναν πόλεμο και μια κατοχή με διαφορετικό τρόπο. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι πόσο θα διαρκέσει! Το σίγουρο είναι ότι η ζωή θα ξαναρχίσει πάλι με διαφορετικούς όρους και με διαφορετική ιεράρχηση για το τι ειναι σημαντικό και τι όχι…
Η ΕΡΩΤΗΣΗ: Περισσεύει κανένα κατοικίδιο για βόλτα;
ΤΟ ΡΗΤΟ: «Αλίμονο σε όποιον ζει στην έρημο και θυμάται του κόσμου» Νίκος Καζαντζάκης – συγγραφέας
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
Mία 41χρονη άφησε την τελευταία της πνοή χθες αφού προσβλήθηκε από τον κορωνοϊό, όχι στο νοσοκομείο αλλά στο ασθενοφόρο. Της συστάθηκε όταν τηλεφώνησε σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ κι αφού παρουσίασε συμπτώματα να παραμείνει σπίτι!
Δεν έχει πρόσβαση
Τι σημαίνει αυτό; Οτι δεν είχε τη δυνατότητα να λάβει της έγκαιρης απαραίτητης ιατρικής περίθαλψης σ’ ένα οργανωμένο νοσοκομείο. Αν καθίσει κανείς και προβεί σε μια πρόχειρη έρευνα, θα διαπιστώσει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ιδιαίτερα εκεί που ο χάρος βγήκε παγανιά, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, ο κόσμος πεθαίνει γιατί δεν έχει πρόσβαση σε ιατρική οργανωμένη φροντίδα.
Σπίτι!
Αυτό που μας πιπιλίζουν τ’ αυτιά είναι ότι αν παρουσιάσουμε ήπια συμπτώματα του ιού, παίρνουμε τηλέφωνο στο γιατρό μας και καθόμαστε στο σπίτι απομονωμένοι. Ο λόγος; Μα, για να μην επιβαρυνθεί το σύστημα υγείας! Ποιο σύστημα υγείας; Αυτό με τις 5,5 ΜΕΘ ανά 100.000 κατοίκους!!!
Ποια είναι η κύρια αιτία;
Ποια, λοιπόν, είναι η κύρια αιτία για όλο αυτό τον εφιάλτη που ζούμε; Ο φονικός ιός μόνο ή η αθλιότητα των συστημάτων της δημόσιας υγείας; Και μετά από τόσες ημέρες θανάτων και καραντίνας, που είναι η επίταξη των ιδιωτικών νοσοκομείων και εργαστηρίων στις υπηρεσίες της δημόσιας υγείας ανα την Ευρώπη; Τι ρωτάμε κι εμείς τέτοιες ώρες, ε;
