ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Καταλαγιάζει σιγά – σιγά (όπως συνήθως συμβαίνει) ο θόρυβος από την στυγνή δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, αραιώνουν οι φωνές και τα δακρύβρεχτα μουσικά (;) ρεπορτάζ των καναλιών, οι ανακοινώσεις συναδέλφων, τα λόγια των φίλων και για τους αγαπημένους του έρχεται η ώρα της μοναξιάς!
Σ’ αυτό το σημείο δηλαδή που συνειδητοποιείς την απώλεια του ανθρώπου σου! Όταν έχουν φύγει όλοι και γνωρίζεις ότι όλο το φορτίο του πόνου θα το κουβαλήσεις μόνος διότι οι υπόλοιποι που ήλθαν να σου συμπαρασταθούν (αληθινά ή με κροκοδείλια δάκρυα), θα επιστρέψουν στις ζώες τους, όπως συμβαίνει πάντα…
Τότε νιώθεις για τα καλά εκείνο το αδυσώπητο κενό που δεν γεμίζει με τίποτα. Τότε καταλαβαίνεις ότι όλα όσα προηγήθηκαν δεν περιλαμβάνονται σε μια δραματική στιγμή κάποιας κινηματογραφικής παραγωγής του Χόλιγουντ, αλλά στην ζώσα πραγματικότητα!
Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια σκηνή της επικής τριλογίας “Ο Νονός” του Φανσις Κόπολα, όπου έβγαινε μια γοητευτική έως και ρομαντική ατμόσφαιρα για τα έργα και ημέρες της μαφίας! Πρόκειται για την πραγματική ζωή! Την πραγματική ζωή που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει ούτε τις υπέροχες μουσικές του Νίνο Ρότα, ούτε τις καθηλωτικές ερμηνείες των Αλ Πατσίνο (ΦΩΤΟ), Μάρλον Μπράντο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο!
Έχει μόνο πόνο! Τον οποίο διαδέχεται η οργή για εκείνους που σου τον προκαλούν! Διότι είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η απώλεια να οφείλεται σε φυσικά αίτια ή σ’ ένα ατύχημα και πολύ διαφορετικό σε μια στυγερή δολοφονία! Στη δεύτερη περίπτωση δεν μπορείς να συμβιβαστείς ούτε να να ησυχάσεις μέχρι που θα κλείσεις τα μάτια σου. Πολύ δε περισσότερο αν δεν βρεθούν και μείνουν ατιμωρητοι οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί!
Στις κινηματογραφικές ταινίες του Χόλιγουντ (αριστουργηματικές πράγματι κάποιες εξ αυτών ως σενάριο, πλοκή και ερμηνείας τεράστιων ηθοποιών), η μαφία και οι τακτικές της, θα λεγε κανείς ότι… ξεπλένονταν!
Ακόμη και σ’ αυτές που αναδεικνύονταν τα αδιέξοδα όσων κινούνταν στο χώρο, η αθλιότητα και η φρίκη, οι φοβερές παρουσίες των μεγάλων ηθοποιών που έπαιξαν τους ρόλους, τα σενάρια και η υποβλητική ατμόσφαιρα ήταν τέτοια που έβγαζαν έναν ρομαντισμό και καλλιεργούσαν μεχρι και πρότυπα!
Η τρομερή επίδραση της εικόνας μέσα από τη μεγάλη οθόνη του κινηματογράφου! Μόνο που εκεί το πιστολίδι, τα αίματα, οι δολοφονίες, οι ραδιουργίες, οι ανατροπές ήταν όλα στα ψέμματα ενώ στη ζωή όλα είναι όλα αληθινά και μη αναστρέψιμα!
Στις ταινίες όταν ολοκληρώνεται μια σκηνή δολοφονίας, το “θύμα” σηκώνεται και πίνει τον καφέ ή το ουϊσκι του κάνοντας πλάκα με το “δολοφόνο” του συνάδελφό και τον σκηνοθέτη. Στη ζωή, αντίθετα, δεν θα σηκωθεί ποτέ απο κει που τον έστειλαν μπροστά από την αυλή του σπιτιού του…
