Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η επικοινωνία δεν είχε υποκαταστήσει σε τέτοιο βαθμό την παραγωγή πολιτικής και την έλλειψη δράσης. Ποτέ δεν είχε αναχθεί σε μείζον θέμα.. Ποτέ άλλοτε στον τόπο μας δεν έπαιζε πολύ σημαντικότερο ρόλο, η φωτογραφία, το πλάνο και η λεζάντα, από ότι ο ίδιος ο πυρήνας της είδησης.
Παραφράζοντας λοιπόν τον Αντώνη Σαμαράκη, από τότε που η είδηση ήρθε πιο κοντά και πιο γρήγορα σε γνώση του πολίτη χάθηκε η ουσία και ο πυρήνας της..
Παρακολουθούμε τις προσπάθειες της πολιτικής μας ελίτ να μας πείσει ότι όλα κυλούν ομαλά σε διπλωματικό επίπεδο σε σχέση με τις προκλήσεις της Τουρκίας, αλλά το έργο έχει ξαναπαιχτεί και δεν «κόβει πια εισιτήρια»….
‘Άσε που λόγω πανδημίας οι αίθουσες είναι άδειες…
Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι σερνόμαστε πίσω από τις εξελίξεις και τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η Τουρκία, αφενός γιατί είμαστε γεωπολιτικά αμόρφωτοι, αφετέρου γιατί το διπλωματικό μας σώμα δεν έχει πείσει ότι έχει σταθερές και έξυπνες ιδέες για την αντιμετώπιση παρόμοιων κρίσεων. Κυρίως δε η Τουρκική σταθερή διπλωματία εκμεταλλεύεται το κλίμα διχασμού που εμφιλοχωρεί στις τάξεις των ελληνικών πολιτικών κομμάτων.
Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι ο εξ Ανατολών γείτονας πάντα εκμεταλλευόταν το διχασμό των Ελλήνων για να προωθήσει τα συμφέροντά του στην περιοχή.
Αυτό φάνηκε και με το θέμα των ΑΟΖ και τη Λιβύη, αυτό φάνηκε και με την υπόθεση της Αγιάς Σοφιάς, ενώ μόνη αναλαμπή ήταν η απόκρουση του μεταναστευτικού ρεύματος στον Έβρο…
Με την ελληνική κοινωνία αποδιοργανωμένη και φτωχοποιημένη, να απασχολείται με τα της καθημερινής επιβίωσης, μην περιμένετε θαύματα από τα κάτω, ενώ προς τα πάνω επικρατούν οι δυνάμεις της αδράνειας…
Δυστυχώς και αυτός ο Ιούλιος, όπως ο Ιούλιος του ’74, όπως τότε με τη δολοφονία των Ισαάκ και Σολωμού, όπως με τόσες τραγωδίες εθνικές που συμβαίνουν κατακαλόκαιρο, θα είναι «μαύρη σελίδα» στην ιστορία της πατρίδας…
Αν δεν αλλάξουμε, αν δεν συνεννοηθούμε, αν δεν συνεργαστούμε, αν δεν παρατήσουμε τις έριδες, θα ζήσουμε κι άλλες πολύ μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές, που καμία επικοινωνιακή πολιτική δεν μπορεί να απαλείψει…
Του Γιάννη Κολλάτου
