Ορισμένες φορές αναρωτιέται κανείς αν σε αυτή τη χώρα υπάρχει σοβαρός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, αλλά και της οικονομικής, ή αν απλά επικρατεί ο παραλογισμός, η ιδεοληψία, και οι εύκολες επικοινωνιακού τύπου αντιπαραθέσεις στο πολιτικό μας σύστημα που δυστυχώς αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων.
Την ίδια ώρα που ο Πηνειός στεγνώνει για ακόμη ένα καλοκαίρι και από ποταμός συνεχούς ροής μετατρέπεται σε χείμαρρο, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ανακοινώνει ότι εντάσσεται αρδευτικό έργο ύψους 70 εκατομμυρίων ευρώ στην Αιτωλοακαρνανία, (περιοχή Αμφιλοχίας- Βάλτου) στο Ταμείο Ανάκαμψης. Έργο ωφέλιμο προφανώς ασχέτως αν κάθε χρόνο οι Αιτωλοακαρνάνες χρησιμοποιούν τα 500 με 600 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού από την ετήσια ροή του Αχελώου και τα υπόλοιπα 5 δις κ.μ. τα αφήνουν να χύνονται στο Ιόνιο.
Θέλουμε να πιστεύουμε πως η παρουσία του Αιτωλοακαρνάνα υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιου Λιβανού είναι απλά …σύμπτωση στην προώθηση του συγκεκριμένου έργου(!) Είναι όμως έργο προτεραιότητας για το Ταμείο Ανάκαμψης και μπορεί να προταχθεί σε σχέση με τα φράγματα Μουζακίου στον Πάμισο και Σκοπιάς Φαρσάλων στον Ενιπέα, που αν είχαν κατασκευαστεί θα είχαν γλιτώσει τις συμφορές του «Ιανού» όπως αποδείχτηκε, η Καρδίτσα και τα Φάρσαλα;
Κλιματική κρίση δεν είναι μόνο η ερημοποίηση και η ξηρασία που έχουμε κάθε καλοκαίρι δυστυχώς στο θεσσαλικό κάμπο, αλλά και τα πλημμυρικά φαινόμενα που κάνουν δυστυχώς την εμφάνισή τους ακόμη πιο συχνά τα τελευταία χρόνια.
Για το έργο της μεταφοράς νερού από τον Αχελώο και τη σκοπιμότητά του, αρκεί μόνο να αναφέρουμε τις επισημάνσεις των καθηγητών Φυσικών καταστροφών του ΕΚΠΑ Ευθύμη Λέκκα και του της Γεωπονικής του Παν. Θεσσαλίας Νίκου Δαναλάτου, ότι αν είχε κατασκευαστεί προ 20ετίας το όφελος θα ήταν σχεδόν όσο ένα μνημόνιο για τη χώρα, υπολογίζοντας και τα χρήματα που έχουν δαπανηθεί για αυτό.
Αλλά κυρίως αυτά που χάνονται κάθε χρόνο, από τη μη εκμετάλλευση των υδροηλεκτρικών έργων σε Μεσοχώρα και Συκιά και τη ραγδαία αύξηση που θα είχαμε στο τζίρο του πρωτογενούς τομέα μετατρέποντας τις εκτάσεις εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων στον κάμπο, από ξηρικές σε δυναμικές αρδευόμενες, τη διατήρηση του περιβάλλοντος και του οικοσυστήματος στην πιο εύφορη πεδιάδα της χώρας που οδηγείται με τις παραλήψεις μας σε ερημοποίηση και εγκατάλειψη.
Αντί λοιπόν να ασχοληθούμε σοβαρά με το σχεδιασμό και να επεξεργαζόμαστε σενάρια αντιμετώπισης χρόνιας ανομβρίας-λειψυδρίας στο Θεσσαλικό κάμπο και αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, από πλημμύρες, αρκούμαστε στην καταβολή αποζημιώσεων αφού επέλθει η καταστροφή…
Το στέγνωμα του Πηνειού όμως είναι ένα καμπανάκι για το δυστοπικό μέλλον που περιμένει το θεσσαλικό κάμπο σημειώνει ο Χημικός και περιβαλλοντολόγος Ζήσης Αργυρόπουλος και αν δεν το ακούσουν αυτοί που πρέπει, έρχονται συμφορές στον τόπο που ζούμε και εργαζόμαστε ή παράγουμε πλούτο για τη χώρα.
Η συγκυρία είναι μοναδική με την παρουσία στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας Θεσσαλού πολιτικού του Τρικαλινού Κώστα Σκρέκα για να προχωρήσουν έργα που έχουν στοιχειώσει και πλέον δεν αποτελούν έργα πλουτισμού των Θεσσαλών αγροτών, όπως αυτάρεσκα κάποιες ελίτ στην Αθήνα διατείνονται, αλλά αποτελούν έργα επιβίωσης, Πολιτικής Προστασίας και αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης. Δυστυχώς όμως δεν παρατηρείται καμία ουσιαστική πρόοδος σε αυτά.
Πάμε τώρα και στην οικονομική κρίση, με την οποία ουδείς ασχολείται σοβαρά, αφού η επικαιρότητα ευνοεί τους «Αφγανολόγους», τους λοιμωξιολόγους, τους αντιεμβολιαστές και τους… «φρεγατολόγους».
Πριν από μια δεκαετία τέτοιον καιρό όμως όλοι ασχολούμασταν με το ελληνικό χρέος και τις επιπτώσεις της αδυναμίας εξυπηρέτησής του σε συντάξεις και μισθούς. Όπως εύστοχα σημειώνει ο Κώστας Στούπας σήμερα άπαντες αδιαφορούν για το χρέος, ενώ οι διεθνείς οίκοι διαγωνίζονται ποιος θα αναβαθμίσει μια από τις πλέον υπερχρεωμένες χώρες του κόσμου σε αξιόχρεη…
Σε αυτό το περιβάλλον ελάχιστοι παρατηρούν πως το ελληνικό χρέος αυξάνεται εν μέσω πανδημίας, προσεγγίζοντας επίπεδα πρωτοφανή. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΔΔΗΧ το χρέος τον περασμένο Ιούνιο έφτασε τα 387 δισ. ευρώ έναντι 361 δισ. τον Μάη του 2020 στην αρχή της πανδημίας. Την ίδια περίοδο τα διαθέσιμα, το περίφημο “μαξιλάρι” μειώθηκε από τα 25 δισ. στα 18,4 δισ. ευρώ. Με βάση το ΑΕΠ του 2020, το οποίο διαμορφώθηκε στα 165,8 δισ. ευρώ, η σχέση του Δημόσιου Χρέους προς ΑΕΠ διαμορφώνεται στο 234%.
Βεβαίως η κατά 25,5 δισ. ευρώ ή κατά 15% του ΑΕΠ αύξηση του χρέους εν μέσω της πανδημίας, (όσο περίπου και το 2009 που δρομολόγησε τη χρεοκοπία) αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό του παγκόσμιου χρέους που αυξήθηκε κατά 19,5 τρισ. δολ. Το χρέος των ανεπτυγμένων οικονομιών το 2020 με βάση τα στοιχεία του Δ.Ν.Τ. (International Monetary Fund Fiscal Monitor, October 2020) έχει φτάσει στο 123,9% του ΑΕΠ, αγγίζοντας το επίπεδο του 124,1% που βρισκόταν αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πανδημία του “Covid-19” μοιάζει με σταγόνα που ενδεχομένως οδηγεί το ποτήρι στην υπερχείλιση. Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα εγχώριο και παγκόσμιο δείχνει ανίκανο να διαχειριστεί τα σοβαρά προβλήματα και το μέλλον του πλανήτη προδιαγράφεται εφιαλτικό, αν συνεχίσουν οι πολιτικές ελίτ να το κρύβουν κάτω από το χαλί.
Το κόστος της κλιματικής κρίσης στη χώρα τις προσεχείς δεκαετίες, θα υπερβεί τα 700 δις ευρώ, σύμφωνα με τον καθηγητή της Φυσικής της Ατμόσφαιρας Χρήστο Ζερεφό με τις καταστροφές που θα επιφέρει σε γεωργία και οικιστικό περιβάλλον και σημειώνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το αντιμετωπίσει η θεσσαλική πεδιάδα, λόγω της έλλειψης τόσο επιφανειακών, όσο και υπόγειων υδάτων και η ερημοποίηση δείχνει να είναι μη αναστρέψιμη αν δεν ασχοληθούμε σοβαρά με το θέμα.
Αλλά εμείς, ασχολούμαστε με το έργο άρδευσης του… Βάλτου! Τα σοβαρά οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα συνεπώς απαιτούν λοιπόν και σοβαρή αντιμετώπιση σε επίπεδο τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνία για τη διατήρηση στην εξουσία μιας συγκεκριμένης ελίτ. Αυτή η ελίτ ωστόσο δε μόχθησε όσο μοχθούν οι άνθρωποι της πραγματικής παραγωγής, δεν ανησύχησε βλέποντας τα νερά να ζώνουν το μαγαζί ή το σπίτι του, δεν ξενύχτησε αγωνιώντας για το μέλλον του τόπου του, για τους κόπους μιας ζωής που χάνονται, βλέποντας ποτάμια να στεγνώνουν, τη γη στέρφα, να σκίζεται, ή τον πύρινο εφιάλτη να πλησιάζει στο σπιτικό του.
Γιάννης Κολλάτος
