ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Ημέρα ξελασπώματος 5η!
Η στήλη εξακολουθεί να γράφεται με… διαλείμματα. Ξυπνάμε, πίνουμε καφέ (σε κερί τις πρώτες ημέρες διότι δεν υπήρχε ούτε οικοσυσκευή, ούτε ρεύμα) και ξεκινάμε το πέταγμα κόπων μιας ζωής στον κάδο των σκουπιδιών και το καθάρισμα της εστίας!
Ιερό πράγμα η εστία! Το σπίτι του καθενός! Το αποκούμπι του, η πολύτιμη γωνιά του, ο τόπος που ησυχάζει, που ανασυγκροτείται, που “χτίζει” τη ζωή του και βιώνει τις προσωπικές ανεκτίμητες στιγμές. Οταν η εστία παραβιαστεί, είναι σα να σου ξεριζώνεται η ψυχή σου…
Είναι αυτό το οδυνηρό συναίσθημα που πλημμυρίζει όλο σου το “είναι”! Αυτό που ένιωσαν όλοι οι Καρδιτσιώτες τη νύχτα της Παρασκευής 18 Σεπτεμβρίου, που παρακολουθούσαν ανήμποροι να αντιδράσουν το χείμαρο με τα λασπόνερα να μπαίνει στον προσωπικό τους χώρο και να λερώνει την ύπαρξή τους!
Κι όλα έγιναν τη νύχτα. Mια φθινοπωρινή, αλλα τόσο παγερή νύχτα, βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες μας! Ακολούθησε εκείνο το επίσης απερίγραπτο συναίσθημα να βλέπεις ο,τι έχεις χτίσει κατεστραμμένο! Να βλέπεις τα παιχνίδια που μεγάλωσαν τα παιδιά σου μέσα στο βούρκο και να σφίγγεται η καρδιά σου!
Και μετά απ’ αυτά, ακολουθεί το κύμα της αγανάκτησης και της οργής! Τα “γιατί” που γράφαμε χθες που ζητούν απάντηση και άμεση. Και οι ανάποδες στροφές του μυαλού όταν παρατηρείς να προσπαθούν να σε βγάλουν και τρελό μ’ αυτά που δηλώνουν και μ’ αυτά που παρουσιάζουν!
Άκουσα έναν ιθύνοντα (δεν θυμάμαι ποιος ήταν γιατί αποφεύγω να τους παρακολουθώ λόγω φόρτισης), να λέει: “Ευτυχώς γλιτώσαμε τα χειρότερα”!!! Δηλαδή ποια θα ήταν τα χειρότερα; Να πνιγούμε όλοι θα μου πείτε!!! Άρα το ότι ζούμε είναι… επιτυχία όλων αυτών που προετοιμάστηκαν, διαχειρίστηκαν και αντιμετώπισαν το φαινόμενο!!!
Να υπενθυμίσουμε σ’ αυτούς που σφυρίζουν κλέφτικα, ότι την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2020 πέραν των άλλων ανυπολόγιστων καταστροφών σε κάμπο και ορεινά, ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΝΟΜΟΥ που βρίσκεται στο κέντρο της Ελλάδας! Μπήκαν οι… γεροΚαλέντζης και Καράμπαλης στα σπίτια μας!!!
Η πόλη που ονομάζεται Καρδίτσα για αρκετές ώρες δεν είχε έδαφος, αλλά ήταν μια απέραντη λιμνοθάλασσα από νερό, λύματα και βούρκο!
Αυτό και μόνο αρκεί, για να κρύβονται όλοι όσοι διαχρονικά έχουν “φροντίσει” με τα λεφτά του δημοσίου, για τις αντιπλημμυρικές ζώνες, αλλά και όσοι διαχειρίστηκαν το πρόβλημα. Κι όμως δεν ακούσαμε μία συγγνώμη!
Σε λίγο θα μας πουν ότι φταίει η… κλιματική αλλαγή, οπότε πρέπει να επισπεύσουμε το ξήλωμα βουνών και δασών για να βάλουμε μπρος την “πράσινη ενέργεια”. Την έχουν υπογράψει ήδη και αυτή την καταστροφή!
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
«Αλιευμένο» από έναν καλό φίλο που το έγραψε στο διαδίκτυο, τον Θάνο Καραθάνο:
«-Μάνα, θα ρθουν σε λίγες μέρες να δουν το σπίτι για τις ζημιές.
– Να μείνει το σπίτι σ’αυτή την κατάσταση; Αποκλείεται!
– Καλά, να βγάλω φωτογραφίες τότε…
-Με τι θα βγάλεις, δουλεύει το κινητό;
-Εεε… θα πάω στα Τρίκαλα να το φορτίσω…
-Με τι; Άδειασε το νερό απ το αυτοκίνητο; Παίρνει μπρος;
-Εεε…, όχι, τέλος πάντων, θα βρω κάπου ρεύμα να φορτίσω το κινητό. Αυτό είναι το θέμα;
-Όχι, το θέμα είναι ότι δεν θέλω να δουν μες τη λάσπη, σαλόνια και τραπέζια και κουζίνες που φίλευα όλο τον κόσμο, ούτε να μοιάζουν με κουρέλια τα κεντητά και υφαντά που ύφαινα μικρή στον αργαλειό, ακόμα και τον κήπο και τις κόκκινες τις τριανταφυλλιές μου δε θέλω να τις δουν σ αυτό το χάλι…
-Βρε μάνα μου, δε θα σου δώσουν αποζημίωση…
-Ποτέ να μην μου δώσουν. Ολ’ αυτά ήταν η ζωή μου, δεν αποζημιώνεται…
Μανούλες της Καρδίτσας. Θεότητες!»
Tι να προσθέσουμε τώρα εμείς πάνω σ’ αυτά; Απλώς υποκλινόμαστε…
- Η Φωτογραφία του άρθρου είναι από τον αγαπητό φίλο και συνάδελφο Ηλία Προβόπουλο. Παραθέτω το σχόλιο που τη συνοδεύει στον προσωπικό του λογαριασμό:
-
«Η Καρδίτσα και τ’ Άγραφα ήταν και θα είναι σαν η δεύτερη πατρίδα μου και είναι οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή από το πέρασμα του Ιανού. Οι εικόνες που βλέπουμε, όσοι είμαστε μακριά από αυτόν τον πληγωμένο τόπο, είναι αποκαρδιωτικές και προβληματίζουν για το πώς και πότε θα συνέλθει η περιοχή. Για τους ντόπιους είναι ένας εφιάλτης που στο μέλλον θα τους τρομάζει και κάθε σταγόνα βροχής.Στην Καρδίτσα, στ’ Άγραφα, στην Λίμνη Πλαστήρα και στην Αργιθέα είναι όλοι φίλοι μου και τους νοιάζομαι πολύ αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάνε. Δεν έχω τρόπο να τους βοηθήσω αλλά η σκέψη είναι διαρκώς κοντά τους, στον αγώνα που κάνουν σήμερα να συμμαζέψουν τα ρημαγμένα νοικοκυριά τους μα πιο πολύ μοιράζομαι μαζί τους την αγωνία για τις επόμενες ημέρες που θα ακολουθήσουν και το πώς θα σταθούν πάλι όρθιοι.Ξεχωρίζω από τις εικόνες της καταστροφής, αυτή με τον μπάρμπα Λάμπρο Εγγλέζο, έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ να περπατά μέσα στο λασπωμένο σπιτικό του, στην Καστανιά και μ’ αυτή θέλω να στείλω την συμπαράστασή μου σε όλους τους δοκιμαζόμενος φίλους σημειώνοντας ότι αυτός και η γυναίκα του δεν έφυγαν ούτε μια μέρα από τον τόπο τους.Συμβολική η φωτογραφία, αλλά μέσα απ’ αυτή έρχομαι στην θέση του σπουδαίου αυτού γέροντα του οποίου τώρα στο γέρμα της ζωής, έμελλε να ζήσει μια από τις πιο μεγάλες καταστροφές που γνώρισε σε περίοδο ειρήνης μάλιστα, ο τόπος του. Τέτοια συμφορά φαντάζομαι ότι ούτε ο ίδιος αλλά και κανένας άλλος δεν φαντάζομαι ότι έχουν ζήσει αλλά η πείρα της ζωής που μας έχει καταθέσει πολλές φορές ο ίδιος, μας επιτρέπει να βλέπουμε από μια χαραμάδα την ελπίδα ότι με την δύναμη που έχουν ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί κατόπιν, να ξαναφτιάξουν πάλι τον τόπο τους πιθανόν και καλύτερο απ’ ότι ήταν.Καλή δύναμη μπάρμπα Λάμπρο, καλή δύναμη σε όλους….»ΗΛΙΑΣ Γ. ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΣ
