Του Γιάννη Κολλάτου
Ανεμίζουν οι σημαίες στα μπαλκόνια και της Καρδίτσας, στους εξώστες, στα μαγαζιά και τα δημόσια κτίρια. Τι αλήθεια γιορτάζουμε όμως σήμερα; πόσοι από μας γνωρίζουμε;
Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που γιορτάζει με τη σημερινή 79ηεπέτειο της 28ηςΟκτωβρίου την είσοδο στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και όχι την έξοδο από αυτόν και την απελευθέρωση –όπως οι υπόλοιπες χώρες- από το ναζιστικό ζυγό.
Και αν η εύκολη απάντηση για κάποιους είναι ότι αυτό συμβαίνει γιατί δυστυχώς στη χώρα μας είχαμε μετά Εμφύλιο, εκεί βρίσκεται και η ουσία αυτής της επετείου. Είναι μία από τις λίγες στιγμές στην τρισχιλιετή ιστορία της χώρας μας που φανήκαμε μονιασμένοι και ενωμένοι και είπαμε ένα μυριόστομο ΟΧΙ στο φασισμό, στην υποδούλωση και την καταπίεση.
Δυστυχώς, είναι προφανές ότι η ιστορική μνήμη μας είναι πολύ περιορισμένη… Και το χειρότερο, ο τρόπος που διδάσκεται ή δεν διδάσκεται τελικά η Ιστορία στα σχολεία μας…
Δεν επιτρέπει σε πολλούς από εμάς να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος των ιστορικών εκείνων γεγονότων…
Που σφράγισαν την πορεία του έθνους μας επί σειράν δεκαετιών…
Αγνοια…
Γι’ αυτό και εκ των πραγμάτων βρισκόμαστε συχνά εκτεθειμένοι…
Ξέρετε τα διάφορα ρεπορτάζ καναλιών, που ρωτούν ανθρώπους στο δρόμο…
«Τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου» ή «ποιος είπε το OXI»… Οι απαντήσεις είναι συχνά κωμικοτραγικές και αναδεικνύουν το μέγεθος της αγνοίας των ερωτηθέντων…
Αλλά αυτή, δυστυχώς, είναι η ιστορική μας γνώση…
Κι όπως έλεγε ο μέγας Βρετανός ιστορικός Τόινμπι, «όποιος λαός δεν γνωρίζει την ιστορία του…
Είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει»…
Και φυσικά δεν αναφερόταν στις ένδοξες στιγμές του, αλλά στην οδύνη, στον πόνο, στον αυταρχισμό και στην εξαθλίωση…
Που έχει βιώσει υπερβολικά αυτό το έθνος…
Αν λοιπόν η ιστορία έχει παιδευτικό-διδακτικό χαρακτήρα θα έπρεπε τις στιγμές στην ιστορία που εμφανιστήκαμε ενωμένοι και μεγαλουργήσαμε να τις έχουμε «ευαγγέλιο», πυξίδα για τις προκλήσεις του μέλλοντος…
Τι γιορτάζουμε λοιπόν την 28ηΟκτωβρίου; Αν το είχαμε συνειδητοποιήσει δεν θα είμαστε η μοναδική από τις χώρες που μπήκαν σε μνημόνια και δεν συνεννοήθηκε για να βγει γρηγορότερα από αυτά, όπως το έπραξαν η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Πορτογαλία. Εκείνες χρειάστηκαν ένα, εμείς τρία.
Δεν θα μονοπωλούσε στην επικαιρότητα η αστυνομική έφοδος για τους 15χρονους σε κινηματογραφικές αίθουσες που παρακολουθούσαν τον «Τζόκερ», ούτε αυτό θα πυροδοτούσε μία πολιτική αντιπαράθεση άνευ ουσίας του στιλ «ποιος έδωσε την εντολή», αλλά θα ασχολούμαστε με τα σοβαρά που συμβαίνουν στη γειτονιά μας όπως την Τουρκική εισβολή στη Συρία και τον εκτοπισμό των Κούρδων που έχουν ως αποτέλεσμα και την αύξηση των μεταναστευτικών ροών στην Ελλάδα.
Έθνος και χώρα της υπερβολής. Πρώτοι στα πανηγύρια και τις χαρές, πανηγυρτζήδες, πρώτοι και στην κατάθλιψη και τις τραγικές επιλογές στις δυσκολίες και τις αναποδιές, στην απογοήτευση. και έτοιμοι μετά να βρούμε τον αποδιοπομπαίο τράγο και να του καταλογίσουμε όλες μας τις συλλογικές ευθύνες και τις λάθος επιλογές μας… Ωσάν να διανύουμε οι Έλληνες μία μόνιμη εφηβεία, χωρίς την πείρα που έπρεπε να μας διδάσκει η ιστορία 3.000 ετών. Μονίμως Πίτερ Παν. Ενώ η εμπειρία είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας έλεγε ο Οσκαρ Ουάϊλντ.
Θα ασχολούνταν οι πολιτικοί αρχηγοί με τις ραγδαίες γεωπολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στη γειτονιά μας και τις οποίες θα τις βρούμε μπροστά μας, ή τις ραγδαίες εξελίξεις στα Σκόπια μετά το βέτο για την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι για το αν θα καταλήξουν σε έναν κοινής αποδοχής πρόεδρο δημοκρατίας, ή στην ψήφο των αποδήμων. Αυτά σε προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες θα θεωρούνταν αυτονόητα.
Αλλά είπαμε αυτές γιορτάζουν την απελευθέρωση και την έξοδο από το δεύτερο μεγάλο πόλεμο ενώ εμείς την είσοδο. Σαν να είμαστε μονίμως οι αδικημένοι της ιστορίας, μονίμως γκρινιάρηδες και παραπονούμενοι.. Άλλωστε είμαστε έθνος ανάδελφο. Σα να παίρνουμε διαρκώς με τις λάθος επιλογές μας τον «μουτζούρη» από την τράπουλα, τον τζόκερ…!
