Στο βλέμμα αυτού του ανθρώπου διακρίνεται η απώλεια δίχως επιστροφή, η συνειδητοποίηση πως το συναίσθημα της ανασφάλειας ήρθε να φωλιάσει στο εσωτερικό του μυαλού, ανυποχώρητο ως μια επίμονη απειλή. Αυτό το βλέμμα αποτυπώθηκε στον πλημμυροπαθή που στέκεται στους ρηγμένους κορμούς δέντρων, στο δρόμο που πλέον δεν υφίστατο μετά το πέρασμα των ορμητικών νερών.
Άραγε, πώς παρηγορείς πλέον έναν πληγέντα πέρα από το αυτονόητο ενδιαφέρον στις απλές, καθημερινές του ανησυχίες μετά τα όσα δεινά βίωσε; Πώς μπορείς να τον διαβεβαιώσεις -αρμόδιος ή μη- ότι αυτή η μακρά αβεβαιότητα δεν θα αναβιώσει στο πρόσωπό του; Ποιά έργα είμαστε σε θέση να υλοποιήσουμε τάχιστα;
Όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, όταν την ίδια στιγμή έχουμε μάθει ως κράτος να μη φροντίζουμε για το αύριο. Μια νοοτροπία εξαιτίας της οποίας σημαντικές υποδομές κινούνται στην τύχη τους, δίχως μέριμνα και συντήρηση.
Έτσι λοιπόν, εφόσον δεν προνοούμε, δεν αλλάζουμε, ο πολίτης ίσως βρεθεί ξανά μέσα σε βρόχινα νερά απεγνωσμένος. Ή ακόμη η ζωή μας μπορεί να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή και από πιθανή πτώση του στεγάστρου στο μεγαλύτερο στάδιο της χώρας…
Δ.Γ.
