Δεν είμαστε σε θέση να αναλύουμε διεξοδικά το masterplan των Ολλανδών και το σχέδιο της Περιφέρειας για την αναδιάρθρωση της Θεσσαλίας, διότι ούτε το γνωστικό και επιστημονικό υπόβαθρο κατέχουμε, ούτε θα κατανοούσαν οι πολίτες τις δυσνόητες και τεχνικές τους λεπτομέρειες.
Τα έργα κατασκευής των φραγμάτων προτείνονται και από τους Ολλανδούς επιστήμονες. Δεν μας κάνουν σοφότερους οι προτάσεις τους, αλλά μας δυσανασχετεί το γεγονός ότι λύσεις που θεωρητικά συζητούσαμε τόσα έτη στα μέρη μας, οι πολιτικές πλευρές όλες τις δεκαετίες πριν, αδράνησαν ως προς την υλοποίησή τους. Αψήφησαν όχι μόνο τον κίνδυνο ακραίων πλημμυρικών φαινομένων (που εντέλει μας χτύπησαν), αλλά και την λειψυδρία που ταλαιπωρεί πλέον τον κάμπο, κι ας μιλούν σε ομιλίες ή συνέδρια για την κλιματική αλλαγή ως «ένα θανάσιμο κίνδυνο για την ανθρωπότητα».
Και το ενοχλητικό στο πόρισμα των Ολλανδών είναι η πρόταση περί μείωσης της καλλιέργειας του σημαντικότερου προϊόντος, το βαμβάκι. Βέβαια, δεν ευθύνονται οι Ολλανδοί και η πρότασή τους. Οι επιστήμονες αυτοί, που τους ανατέθηκε πρόσφατα από την κυβέρνηση να μελετήσουν την τωρινή κατάσταση της Θεσσαλίας, διαπίστωσαν το ελάχιστο πλέον νερό που συγκρατεί η περιοχή σε σύγκριση με το παρελθόν, τις απώλειές του εξαιτίας της απουσίας υποδομών στα ορεινά, αλλά και την ποσότητα νερού που χρειάζονται για τις καλλιέργειες.
Τους πραγματικούς υπευθύνους τους γνωρίζουμε όλοι, για την ολιγωρία τους ως προς το να μεριμνούσαν για την πορεία μιας ολόκληρης Περιφέρειας. Εάν η κατάσταση ήταν κρίσιμη προηγουμένως, τώρα με τη συζήτηση για τις βαμβακοκαλλιέργειες γίνεται δύο φορές δυσχερέστερη, διότι φθάσαμε στο… απροχώρητο, και η γη και το κλίμα δεν συγχωρούν (τις γνωστές σε όλους) παραλείψεις μας.
Δ.Γ.
