Μάταιη η αναζήτηση ενός πολιτικού ηγέτη, ή μάλλον η συνέχεια μιας εσφαλμένης αντίληψης των Ελλήνων που δυστυχώς δεν ξεθωριάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Από το παρελθόν διατηρούμε φαντασιώσεις στο μυαλό περί «σωστών» και «ντόμπρων» πολιτικών, λες και αξίζει στη σύντομη ζωή μας να λατρεύεται κανείς ως είδωλο.
Άραγε τα προσωποκεντρικά κόμματα είχαν την ανάλογη επιτυχία στο εσωτερικό της χώρας, που τόσο πολύ περιμέναμε πως ένας σωσίας θα μας έλυνε όλα τα δεινά στη ζωή μας; Τελικά, κατάφεραν οι ηγέτες, όπως εμείς τους διαμορφώσαμε στο μυαλό μας, να πάρουν από πάνω μας όλα τα βάρη;
Ή μήπως σκεπτόμενοι ένα άτομο ως σωτήρα μάς βγάζει από τη δύσκολη θέση να νοιαστούμε εμείς οι ίδιοι για όσα καθημερινά μας περιτριγυρίζουν; Όσον αφορά τη λέξη «ανάξιοι» που κυρίως προέρχεται από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, αδικεί τα τωρινά πρόσωπα στην πολιτική. Δημιουργείται λοιπόν η αίσθηση ότι μόνο εκείνοι έζησαν, υποτίθεται, «χρυσές» εποχές με… άξιους κάποτε πολιτικούς.
Δ.Γ.
