Μάταιη η αναζήτηση ενός πολιτικού ηγέτη, ήμάλλον η συνέχεια μιας εσφαλμένης αντίληψηςτων Ελλήνων που δυστυχώς δεν ξεθωριάζει όσαχρόνια κι αν περάσουν. Από το παρελθόν διατηρούμε φαντασιώσεις στο μυαλό περί «σωστών» και«ντόμπρων» πολιτικών, λες και αξίζει στη σύντομηζωή μας να λατρεύεται κανείς ως είδωλο.
Άραγε τα προσωποκεντρικά κόμματα είχαν τηνανάλογη επιτυχία στο εσωτερικό της χώρας, πουτόσο πολύ περιμέναμε πως ένας σωσίας θα μαςέλυνε όλα τα δεινά στη ζωή μας; Τελικά, κατάφεραν οι ηγέτες, όπως εμείς τους διαμορφώσαμε στομυαλό μας, να πάρουν από πάνω μας όλα τα βάρη;
Ή μήπως σκεπτόμενοι ένα άτομο ως σωτήρα μάςβγάζει από τη δύσκολη θέση να νοιαστούμε εμείςοι ίδιοι για όσα καθημερινά μας περιτριγυρίζουν;Όσον αφορά τη λέξη «ανάξιοι» που κυρίωςπροέρχεται από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, αδικείτα τωρινά πρόσωπα στην πολιτική. Δημιουργείταιλοιπόν η αίσθηση ότι μόνο εκείνοι έζησαν, υποτίθεται, «χρυσές» εποχές με… άξιους κάποτε πολιτικούς.
Δ.Γ.
