Ελλάδα. Τόσο αβέβαιο και σκούρο, ιδίως για τους νέους και τα παιδιά που ακολουθούν ως επόμενες γενιές. Σε ποιόν μπορείς να διαβεβαιώσεις πως θα καταφέρει να εκπληρώσει τους στόχους του, πως θα κερδίσει το στοίχημα ισορροπίας μεταξύ εργασιακού βίου και προσωπικών φιλοδοξιών με σκοπό μια αξιοπρεπή ζωή;
«Συμβιβαζόμαστε», λένε οι νέοι όταν η συζήτηση κατευθύνεται γύρω από την ισχύουσα πραγματικότητα. Κονταίνουν δυστυχώς τα όνειρα απότομα. Από πολύ νωρίς αναγκαζόμαστε να τα τοποθετήσουμε ψηλά σε ένα ράφι, μήπως και κατεβούν ξανά κάποια στιγμή. Αλλά δύσκολο… Οι επιθυμίες μας αναβάλλονται. Οι φιλοδοξίες έρχονται σε δεύτερη μοίρα όταν προσπαθούμε να τα βάλουμε με τις στρεβλώσεις της ζωής: χαμηλές απολαβές, εξάντληση για απόκτηση γνώσης με σκοπό την εξέλιξη που αντίκρισμα συχνά δεν έχει. Αδύνατη και η εύρεση στέγης, αβέβαιο κι αν θα αποκτήσουν όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους ένα δικό τους σπίτι.
Άραγε πώς σας ακούγεται το γεγονός, ότι άτομα 50 ετών και άνω, παρότι εργάζονται έως και σήμερα, δεν… πρόλαβαν να αποκτήσουν τη δική τους οικία; Να είναι καλά οι γονείς ή διάφοροι συγγενείς που θα φροντίσουν για τα παιδιά τους να λάβουν κάτι από τα «έτοιμα». Για να μη τους λείψει τίποτα, για να μη φανεί το απέραντο κενό που θα υπήρχε αν δεν βρισκόταν κάποιος δίπλα στη ζωή μας… Την επιθυμούμε όμως και τη δυσκολία. Τη θέλουμε για να μας δοκιμάζει, προκειμένου να διεκδικήσουμε περισσότερα, να βελτιώσουμε καταστάσεις, όσο κι αν μοιάζει πως όλη μας η προσπάθεια αγγίζει κάπου ένα όριο.
«Αυτά είναι και προχώρα, μη ζητάς άλλα», ακούμε έξω σε καθημερινές κουβέντες. «Να είσαι και ευχαριστημένος», προσθέτει κάποιος άλλος. Και κάπου εκεί ο συμβιβασμός είναι πραγματικότητα, κι εφόσον τον ακολουθούμε ανελλιπώς γίνεται και η μόνη αλήθεια…
Δ.Γ.
