ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Με τον χαμό του Νίκου Σαργκάνη που κηδεύτηκε την Τρίτη, πέραν όλων των άλλων, άνοιξε (αναπόφευκτο ήταν) και η συζήτηση για τους μεγάλους γκολκίπερ που πέρασαν από τα Ελληνικά γήπεδα…
Για τους περισσότερους το “φάντομ” ήταν μακράν ο,τι καλύτερο είδαμε κάτω από τα γκολπόστ σε πρώτο επίπεδο! Οταν λέμε πρώτο επίπεδο εννοούμε σε όλες τις παραστάσεις που έχουμε από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις αλλά και και τη δια ζώσης παρακολούθηση των μεγάλων ομάδων και της εθνικής.
Εκει γίνεται η σύγκριση και με άλλους σπουδαίους τερματοφύλακες, τόσο της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 (Οικονομόπουλος, Κελεσίδης, Κωνσταντίνου, Χριστίδης, Στεργιούδας κλπ), όσο και μετέπειτα στα σύγχρονα χρόνια όπου όλοι καταλήγουν στον Νικοπολίδη λόγω και του έπους του 2004!
Όλοι έχουν παίξει σε μεγάλες ομάδες και έτυχαν της ανάλογης προβολής. Τι γίνεται όμως με τα… “κατώτατα ποδοσφαιρικά στρώμματα”; Τι συνέβη στις χαμηλότερες κατηγορίες και “μικρότερες” ομάδες, εκεί όπου ο πολύς κόσμος δεν είχε τη δυνατότητα να δει και να συγκρίνει;
Εδώ αν ψάξουμε θα βρούμε χαμένους… θησαυρούς! Ποδοσφαιριστές που μπορεί η συγκυρία να τους έφερε να παραμείνουν μακριά από τα φώτα, αλλά η αξία τους ήταν τεράστια και πιθανότατα μεγαλύτερη από εκείνους που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Το να μετακινηθεί άλλωστε εκείνες τις εποχές ένας παίκτης από την επαρχία σε μεγάλη ομάδα, πέρα από το ταλέντο του, έπρεπε να είναι και τυχερός…
Υπήρξαν τεράστιες φυσιογνωμίες και στη θέση του τερματοφύλακα στα κακοτράχαλα γήπεδα της επαρχίας! Επικές μορφές που θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να είναι σήμερα σε περίοπτη θέση στην λίστα με τους μεγαλύτερους του ελληνικού ποδοσφαίρου!
Μία τέτοια σπουδαία αθλητική οντότητα κάτω από τα δοκάρια ήταν ο δικός μας αείμνηστος Γιώργος Μπαζής! Ο τερματοφύλακας της Αναγέννησης που αν η διαδρομή του δεν εξελίσσονταν τη δεκαετία του ‘70, αλλά στα χρόνια που υπήρχε προβολή, θα μάλωναν οι μεγάλοι του κέντρου και της Θεσσαλονίκης, ποιος θα τον εντάξει στο ρόστερ του!
Ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες της Ελλάδας. Όσοι έχουν παραστάσεις από την παρουσία του, είμαι σίγουρος ότι συμφωνούν. Ένας γκολκίπερ που διέθετε τα πάντα.
Έκρηξη, εκτίναξη, έξοδο, αυτοπεποίθηση, αντίληψη, πάθος! Ειναι αυτός άλλωστε που κατέχει το αδιανόητο και αξεπέραστο ρεκόρ στο Ελληνικό ποδόσφαιρο! Τα έντεκα πέναλτι που απέκρουσε σε μία αγωνιστική σεζόν (1972-73) όταν η Αναγέννηση έχασε την άνοδο στις λεπτομέρειες από τη Λάρισα!
Πιστεύω πως όσο θα ζούμε δεν θα βρεθεί άλλος να ξεπεράσει αυτές τις επιδόσεις. Ο δικός μας Γιώργος Μπαζής, λοιπόν. Ο γίγαντας της Αναγέννησης που με κλειστά μάτια θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στο κορυφαίο επίπεδο.
Ο δικός μας “ήρωας της Κυριακής” που γεννήθηκε σε “ασπρόμαυρα” χρόνια” κι έφυγε πρόωρα από κοντά μας…
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
Για να γίνει μετακίνηση και μεταγραφή τη δεκαετία του ‘70, έπρεπε να ξεπεραστούν πλήθος από εμπόδια. Ο Γιώργος Μπαζής είχε προτάσεις και μάλιστα το 1976 στη μετά Γουλανδρή εποχή, τον πλησίασε ο Ολυμπιακός!
Οι “ερυθρόλευκοι” είχαν προπονητή τον εγγλέζο Λες Σάνον που τον είδε όταν η Αναγέννηση κατέβαινε στα παιχνίδια με τις ομάδες της Β’ Εθνικής στην Αθήνα, καθώς το όνομά του από το φοβερό ρεκόρ του ‘72 με τα έντεκα πέναλτι συζητούνταν στην πιάτσα.
Τότε στον Ολυμπιακό μεσουρανούσε ο Κελεσίδης και αργότερα ο Αρβανίτης πριν αρχίσει η εποχή Σαργκάνη. Κι εγώ ρωτάω κυρίως τους παλαιότερους: Αν η συγκυρία έφερνε τον Μπαζή στον Πειραιά αμφιβάλλει κανείς ότι θα ήταν σήμερα στη λίστα των μεγαλύτερων γκολκίπερ της χώρας;
——————————-
«Η ευκαιρία χορεύει μ’ αυτούς που είναι ήδη στην πίστα»
Τζάκσον Μπράουν – Αμερικανός συγγραφέας
