Του Κώστα Παλαιού
Πέρυσι, μόλις 200 στρέμματα τεύτλων καλλιεργήθηκαν στον Νομό Καρδίτσας και συνολικά 600 στη Θεσσαλία, με σκοπό την παραγωγή βιοαερίου. Πριν από 40 χρόνια, όμως, τα τεύτλα στον κάμπο της Καρδίτσας καταλάμβαναν περίπου 13.000 στρέμματα, παράγοντας ελληνική ζάχαρη και υποστηρίζοντας τη δουλειά 35 χωριών του νομού.
Σήμερα, η κατάσταση είναι τραγική: η καλλιέργεια τεύτλων για παραγωγή ζάχαρης έχει μηδενιστεί στη Θεσσαλία και σε όλη τη χώρα, λόγω των εγχώριων και ευρωπαϊκών πολιτικών, της κατάρρευσης της ΕΒΖ και του κλεισίματος των εργοστασίων. Αποτέλεσμα αυτού, η ζάχαρη που καταναλώνουμε στην Ελλάδα είναι πλέον εισαγόμενη.
Από την ανάπτυξη στην κατάρρευση
Tο 1961, εγκαινιάστηκε το πρώτο ελληνικό εργοστάσιο ζάχαρης στη Λάρισα, το οποίο έγινε το σημείο αναφοράς για τη ζαχαροβιομηχανία της χώρας. Το εργοστάσιο αυτό, το πιο σύγχρονο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ), μαζί με άλλα τέσσερα στη Θεσσαλία και τη Βόρεια Ελλάδα, κάλυπτε τη ζήτηση για εγχώρια ζάχαρη, παράγοντας τα ζαχαρότευτλα που καλλιεργούνταν από τους Θεσσαλούς αγρότες.
Η βιομηχανία ζάχαρης υπήρξε για πάνω από 50 χρόνια από τις πιο σημαντικές γεωργικές βιομηχανίες της χώρας. Η παραγωγή του εργοστασίου στη Λάρισα (του πιο σύγχρονου της ΕΒΖ) σταμάτησε το 2006.
Ο εξοπλισμός ξηλώθηκε στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής μεταρρύθμισης της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς (ΚΟΑ) ζάχαρης του 2006. Με βάση τον ευρωπαϊκό και εγχώριο κυβερνητικό «σχεδιασμό» θα μετατρέπονταν σε εργοστάσιο βιοαιθανόλης. Η «μεταρρύθμιση» του τομέα ζάχαρης που κράτησε τρία χρόνια, με τη χώρα μας να αποποιείται μέχρι το 2008 το 50,01% της εθνικής ποσόστωσης και από τους 317.502 τόνους να πέφτει στους 158.702 τόνους.
Το 2009 η παραγωγή στη χώρα ήταν 157.383 τόνοι και το 2011 μειώθηκε κατά 75%, στους 38.265 τόνους. Μέχρι το 2014 έκλεισαν τα τέσσερα από τα πέντε εργοστάσια, ενώ τα τελευταία έτη δεν λειτουργεί κανένα όπως ανέφερε στον «Νέο Αγώνα» εκ μέρους των Θεσσαλών καλλιεργητών ο Καρδιτσιώτης παραγωγός κ. Σωτήρης Τσικρίκας. Σημείωσε ότι στην Καρδίτσα πέρυσι καλλιεργήθηκαν μόλις 200 στρέμματα για βιοαέριο.
Ο «Νέος Αγών» από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 προειδοποιούσε για τις επιπτώσεις των συγκεκριμένων επιλογών και η χώρα το βρίσκει τώρα μπροστά της, σε μια εποχή που η ενεργειακή και διατροφική αυτάρκεια αποτελούν το μεγάλο ζητούμενο στην ανασφάλεια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας των κρίσεων.
Για ποια ανάπτυξη μιλάμε;
Η απουσία εθνικής αγροτικής στρατηγικής, οι κατευθυντήριες γραμμές της ευρωπαϊκής ένωσης και οι αποφάσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής οδήγησαν στον αφανισμό της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης και της καλλιέργειας.
Στην Καρδίτσα και τη Θεσσαλία έχει μπει «ταφόπλακα» στην καλλιέργεια, ενώ αξίζει να τονιστεί ότι το παραγόμενο τεύτλο ζάχαρης στον Θεσσαλικό κάμπο ήταν το καλύτερο στο σκέλος των ποιοτικών χαρακτηριστικών, καθώς είναι ιδανικές οι εδαφολογικές και κλιματικές συνθήκες.
Για ποιά ανάπτυξη μιλάμε διαχρονικά στη χώρα, όταν η Ελλάδα εισάγει ζάχαρη, παρά τις παραγωγικές που διαθέτει; Είναι καιρός να μπει στο εθνικό μικροσκοπιο η επαναλειτουργία του εργοστασίου ζάχαρης στη Λάρισα και να αναστηθεί η καλλιέργεια τεύτλων στη Θεσσαλία. Οι Έλληνες πρέπει να καταναλώνουν ντόπια ζάχαρη, ενισχύοντας, τη γεωργία, την οικονομία και την αυτάρκεια της χώρας.
