Πάσχα ελληνορθόδοξο με την ελπίδα που γεννά η Ανάσταση, να φωτίζει τις ψυχές μας σε πόλεις και χωριά, σε λόγγους και λιβάδια, παρά τα μαύρα σύννεφα που έχουν συγκεντρωθεί πάνω από το Αιγαίο.
Με τους χάρτες να «ταράζουν τα νερά» με τη γείτονα χώρα που «βρυχάται» πάλι και τις ανησυχητικές διεθνείς εξελίξεις με τον εμπορικό πόλεμο που κήρυξε ο Τραμπ να θέτουν σε αμφισβήτηση αξίες, και να ανατρέπουν σταθερές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, η Λαμπρή είναι το βάλσαμο και η ευκαιρία του αναστοχασμού αλλά και αφετηρία επαναοριοθέτησης στόχων εθνικών, οικογενειακών για τον καθένα μας .
Επί Τουρκοκρατίας η βραδιά της Ανάστασης ήταν η στιγμή που αντηχούσαν τα καριοφίλια και έβγαιναν από τα μπαούλα τα λάβαρα της Ρωμιοσύνης. Στις βουνοκορφές των αδούλωτων Αγράφων μάλιστα θέριευε η σπίθα της λευτεριάς από τους κλέφτες και τους Αρματωλούς και αντηλαλούσαν τραγούδια και χοροί μέχρι τα χωριά του κάμπου στο ψήσιμο του αρνιού τη μέρα της Λαμπρής.
Κάπως έτσι με το πέρασμα (Πάσχα εξάλλου σημαίνει πέρασμα στα Εβραϊκά) από το σκοτάδι του θανάτου ή μεταφορικά της σκλαβιάς στο φως της ελευθερίας, πέρασε μέχρι τις μέρες μας το έθιμο των βεγγαλικών τη βραδιά της Ανάστασης και το μυριόστομο «Χριστός Ανέστη» απέκτησε άλλη διάσταση, ελληνοχριστιανική και έγινε ευχή συνυφασμένη με το «dna του έθνους».
Για την Καρδίτσα το Πάσχα έχει μια ξεχωριστή αίγλη καθώς είναι η περίοδος του συναπαντήματος με τους ξενιτεμένους μας, τους ετεροδημότες που προτίμησαν να αφήσουν πίσω τη φτώχεια ενός τόπου που επί δεκαετίες ήταν οδικά, κοινωνικά και οικονομικά απομονωμένος για να βρουν καλύτερη τύχη σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Λάρισα, Σχηματάρι, Οινόφυτα, Κοζάνη ή Πτολεμαϊδα, στο Γκέτεμπορκ, τη Στουτγκάρδη ή στο Μόναχο και απανταχού στην Εσπερία.
Αλλοίμονο όμως την εικόνα αυτή της εγκατάλειψης των χωριών και της υπαίθρου δεν μπορεί να την κρύψει η εφήμερη συγκέντρωση για ένα τριήμερο απανταχού συμπατριωτών στα χωριά ή τις γειτονιές της Καρδίτσας.
Το δημογραφικό πλέον εξελίσσεται στο μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας και όσο παραμένει η ακρίβεια και η αδυναμία νέων ζευγαριών να βρουν φθηνή στέγη και εργασία με ικανοποιητικό εισόδημα τόσο οι γάμοι θα λιγοστεύουν και
εξ αυτού και οι γεννήσεις.
Η Ελλάδα πλέον φθίνει πληθυσμιακά και πλέον απαιτούνται γενναίες και δραστικές αποφάσεις από το πολιτικό μας σύστημα, γιατί από την άλλη όχθη του Αιγαίου έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα ισλαμικό έθνος που συνεχώς αυξάνει τον πληθυσμό του.
Η οικονομική κρίση αρχικά των μνημονίων και στη συνέχεια η καραντίνα του κορωνοϊού έχουν αφήσει βαθύ αποτύπωμα στη σημερινή γενιά των τριαντάρηδων που δυσκολεύεται να ξεκινήσει τη δημιουργία οικογένειας. Μη λησμονούμε ότι το Βυζάντιο έφθινε όταν οι νέοι προκειμένου να αποφύγουν τους συχνούς πολέμους εναντίον των εχθρών που το είχαν περικυκλώσει κατέφευγαν μοναχοί σε μοναστήρια δεν έκαναν οικογένειες και στο τέλος πολεμούσαν για την υπεράσπιση της Πόλης μισθοφόροι οι οποίοι για να πληρωθούν έπρεπε να μπουν νέοι δυσβάσταχτοι φόροι στους πολίτες, κυρίως της υπαίθρου. Αυτός ο φαύλος κύκλος τείνει να επαναληφθεί στις μέρες μας όπου το 50% του πληθυσμού (άρα και των ψηφοφόρων) και το 80% της οικονομικής δραστηριότητας έχει συγκεντρωθεί στο λεκανοπέδιο και η ύπαιθρος έχει σταματήσει να παράγει πλούτο με τους ρυθμούς του παρελθόντος.
Για να συντηρηθεί αυτό το παρασιτικό «αθηνοκεντρικό» σύστημα διαιωνίζεται ο φαύλος κύκλος της αστυφυλίας τα χωριά ερημώνουν, η γη εγκαταλείπεται και έτσι ως έθνος τρώμε τις σάρκες μας.. Αν λοιπόν έχει νόημα μια ευχή για τη σημερινή μέρα της Ανάστασης, είναι να ληφθούν οι γενναίες εκείνες αποφάσεις και να δοθούν τα κίνητρα ώστε να ξεκινήσει πάλι να παράγει πλούτο η ελληνική περιφέρεια και να σταματήσει αυτή η πληθυσμιακή αιμορραγία που μόνο δεινά μπορεί να μας επιφυλάξει στο εγγύς μέλλον.
Ας είναι λοιπόν το Πάσχα το πέρασμα από τη στασιμότητα που οδηγεί στο μαρασμό του έθνους στη δράση για την επίλυση αυτού του «καυτού» προβλήματος που είναι συνυφασμένο με την επιβίωσή της Ελλάδας.
«Ν.Α.»
