Φρένο στην ανάπτυξη των ορεινών όγκων της πατρίδας μας βάζει η απόφαση του ΣτΕ και το Προεδρικό Διάταγμα για τη δόμηση σε οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων, θέτοντας όρους τόσο απαγορευτικούς ώστε να υπάρχει ορατός ο κίνδυνος ερήμωσης δεκάδων χωριών και ορεινών οικισμών.
Το Π.Δ. 129/2025, με πρόσχημα την όψιμη, δήθεν περιβαλλοντική «ευαισθητοποίηση», οριοθετεί οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων, απαξιώνοντας την περιουσία των μικροϊδιοκτητών και βάζοντας ταφόπλακα σε μία κομβική μορφή περιφερειακής ανάπτυξης και ενδοπεριφερειακής σύγκλισης.
Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι δεκάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες οικοπέδων κοιμήθηκαν με οικόπεδα και ξύπνησαν με χωράφια, καθώς χιλιάδες μικρές ιδιοκτησίες καθίστανται μη άρτιες και μη οικοδομήσιμες, αφού από οικόπεδα μετατρέπονται σε… χωράφια, προφανώς με καμία προοπτική καλλιέργειας, με πολλές χιλιάδες περιουσίες να εκμηδενίζονται εν μία νυκτί σε όλη την επικράτεια.
Είναι προφανές ότι πάμε σε μια γενιά Ελλήνων χωρίς γη, χωρίς περιουσία, που δεν θα έχει δικαίωμα να κάνει τίποτα και ουσιαστικά θα έχει μια απαξιωμένη γη, κάτι που θίγει τον πυρήνα της ιδιοκτησίας, υποστηρίζει η Τζούλια Τσαλίκη, αρχιτέκτονας – χωροτάκτης, πρώην περιφερειακή σύμβουλος Θεσσαλίας. Συνεχίζει λέγοντας πως πρόκειται για ένα Προεδρικό Διάταγμα, που μέσω του Υπουργείου Ενέργειας και Περιβάλλοντος πέρασε από το ΣτΕ τη Μ. Τρίτη, μπήκε στην ελληνική νομοθεσία από τις 15 Απριλίου 2025 και έχει προκαλέσει μια πολύ μεγάλη αναστάτωση, διότι οικόπεδα τα οποία ήταν εντός ορίων οικισμών και δομήσιμα, χάνουν την αξία τους και γίνονται χωράφια. Πρόκειται για συνέχεια μιας πολιτικής υποτίμησης της γης, η οποία έχει ξεκινήσει με πρόσχημα την τακτοποίηση, αλλά δεν καθορίζει τα δικαιώματα των ιδιοκτητών.
Ξεκίνησε από το 2020 με τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης και συνέχισε με την απαξίωση των οικοπέδων εντός ζώνης των οικισμών, που ήταν γύρω στα 500 μ. από τον υφιστάμενο σχεδιασμό, και πλέον φτάνει μέχρι την καρδιά του εντός σχεδίου οικισμού, της ιδιοκτησίας. Ειδικά για την περιοχή της Καρδίτσας, που δεν διαθέτει το συγκριτικό πλεονέκτημα άλλων περιοχών της χώρας να βρέχεται από θάλασσα, η μόνη της διέξοδος για τουριστική ανάπτυξη αποτελούσε και αποτελεί ο ορεινός όγκος των Αγράφων και οι τέσσερις της λίμνες: Πλαστήρα, Σμοκόβου, Στεφανιάδας και – ευχόμαστε κάποια στιγμή – Μουζακίου αλλά και Συκιάς στον Αχελώο. Σύμφωνα με όσα υποστήριξε ο δήμαρχος Λίμνης Πλαστήρα Παναγιώτης Νάνος μιλώντας στο «Μαγκαζίνο της Θεσσαλίας», το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν έχει τη γνώση των ιδιαιτεροτήτων που υπάρχουν στους ορεινούς δήμους, όπως ο δικός του, καθώς δεν υπάρχουν σε αυτούς οικόπεδα του ενός ή των δύο στρεμμάτων, αλλά 150 και 200 τετραγωνικά.
Για παράδειγμα, στο Μορφοβούνι, που είχε κατολισθητικά φαινόμενα μετά τη θεομηνία Daniel, επί της ουσίας δεν θα μπορέσει να κτιστεί κανένα νέο οίκημα, αφού τα οικόπεδα τα πήρε ο γκρεμός. Με όλο το σεβασμό στους θεσμούς και το ΣτΕ, θα έλεγα ότι όταν εξετάζουμε ένα θέμα δεν πρέπει να το εξετάζουμε μόνο από νομικής πλευράς, αλλά και από οικονομικής και από κοινωνικής.
Η απόφαση αυτή βάζει φρένο στην ανάπτυξη των ορεινών οικισμών, καθώς δεν μπορούν να προχωρήσουν τα τοπικά πολεοδομικά σχέδια που προβλέπει το Π.Δ., αφού αυτές οι εκτάσεις δεν υφίστανται στις ορεινές κοινότητες. Αυτή τη στιγμή, 10.000 χωριά και ορεινοί οικισμοί ανά την Ελλάδα θα ερημώσουν και αυτό γιατί το όριο των 2 στρεμμάτων που θέτει το ΣτΕ δεν υπάρχει από κανέναν μας, κατέληξε ο δήμαρχος Πλαστήρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτές οι αποφάσεις, που βάζουν ταφόπλακα στους ορεινούς οικισμούς και συντελούν στην ακόμη μεγαλύτερη ερήμωση της υπαίθρου, έρχονται μετά τις διακηρύξεις περιφέρειας και κυβέρνησης ότι έρχεται πρόγραμμα 150 εκατομμυρίων ευρώ για την ανάπτυξη του ορεινού όγκου της πολύπαθης από τις θεομηνίες Θεσσαλίας.
«Ν.Α»
