ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
«Απίστευτο καταπληκτικό! Μπροστά στους Σοβιετικούς γίγαντες ο Γκάλης περπατάει στον αέρα και πετυχαίνει ένα απίθανο καλάθι» Κάπως έτσι έδεσε η φωνή του αείμνηστου Φίλιππα Συρίγου στη φάση που έχει μείνει ανεξίτηλη από τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ‘87…
Ίσως η πιο χαρακτηριστική στιγμή απ’ όλα όσα εκτυλίχθηκαν στο παρκέ του ΣΕΦ εκείνες τις ατέλειωτες και μαγικές νύχτες του Ιουνίου! Όσοι τις έζησαν από κοντά αποτελούν κομμάτι της ιστορίας και της πρώτης μεγάλης αθλητικής υπέρβασης που έκανε η Ελλάδα στον αθλητισμό…
Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην θυμάται αυτό το καλάθι! Είναι στο πρώτο ημίχρονο όταν αρχίζει να παίρνει “μπρος” ο άνθρωπος… καλαθομηχανή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο τύπος με το σωματότυπο που δεν είχε καμία σχέση με το λεγόμενο άθλημα των ψηλών, που οδήγησε εκείνο το σύνολο ανθρώπων στην κορυφή απέναντι σε τεράστιες δυνάμεις της εποχής και έκανε το μπάσκετ εθνικό σπορ στη χώρα μας… Σ’ αυτό το καλάθι περιγράφεται όλο το… έπος! Εκεί, δηλαδή, που λές “ρε φίλε αυτό είναι αδύνατο να συμβεί” κι όμως συμβαίνει!
Βρίσκεται με τη μπάλα κάτω από το καλάθι των Σοβιετικών. Κι ενώ ο… ουρανός σκεπάζεται απο τέσσερις “κύκλωπες” του Γκομέλσκι, με αλλεπάλληλες προσποιήσεις κρατάει τη μπάλα, μοιάζει να καταργεί τους νόμους της φυσικής αφού… στέκεται στον αέρα και τη στιγμή που πατάει στο τερέν, έχει ήδη φροντίσει να τη στείλει στο διχτάκι, αφήνοντας άφωνους όλους όσοι παρακολουθούν!
Το ξαναβλέπεις στο ριπλέϊ, πιο ήρεμος από την αρχική έκπληξη, επιχειρείς να το… εκλογικεύσεις και να το εξηγήσεις, αλλά και πάλι, όσες φορες κι αν το δεις, στο τέλος σου μένει η αίσθηση ότι είδες κάτι που ήταν αδύνατον να συμβεί!!!
Αυτά τα… αδύνατα λοιπόν, τα έκανε μόνο ο Νίκος Γκάλης! Και μέσα απ’ αυτά τα αδύνατα έγινε ό,τι έγινε και τότε αλλά και τα επόμενα χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ!
Είμαστε απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι τα πάντα στις προσπάθειες και στα μεγάλα επιτεύγματα των ομάδων, εξαρτώνται από σύνολο και την αγαστή συνεργασία των μελών του. Ισχύει φυσικά και για την συγκεκριμένη μεγάλη πορεία της εθνικής. Οι λεπτομέρειες και η συμβολή όλων σε κάθε πόστο έφεραν αυτόν τον ασύγκριτο θρίαμβο…
Ωστόσο εδώ το πρόσωπο που μπαίνει στην υπηρεσία του συνόλου, είναι από εκείνα τα πλέον ξεχωριστά. Που σε κάνουν να αμφιβάλεις πολύ για τη ρήση… «ουδείς αναντικατάστατος»! Το σύστημα του τεχνικού επιτελείου της Εθνικής ομάδας αλλά και του μεγάλου Αρη της εποχής, στην προσπάθεια να σκοράρουν, ήταν το πιο απλό που εφευρέθηκε ποτέ στο παγκόσμιο μπάσκετ:
«Δίνουμε τη μπάλα στο Γκάλη…»
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
Το “έπος του ‘87” είναι αυτό που έδωσε τεράστια ώθηση όχι μόνο στο ελληνικό μπάσκετ που το κατέστησε εθνικό σπορ, αλλα και στον υπόλοιπο αθλητισμό, ατομικό και ομαδικό της χώρας! Σε μια εποχή που οι διακρίσεις ήταν όχι απλά μετρημένες στα δάχτυλα αλλά ανύπαρκτες…
Αυτοπεποίθηση
Τόνωσε, δηλαδή, πέραν όλων των άλλων, την αυτοπεποίθηση. Ακολούθησαν πάρα πολλά. Απίστευτες επιτυχίες στο μπάσκετ και για την Εθνική αλλά και για τους συλλόγους, διακρίσεις στο στίβο και φθάσαμε σε ένα ακόμη έπος, αυτή τη φορά στο ποδόσφαιρο το 2004 στην Πορτογαλία!
Χίλια δύο
Προέκυψαν γενιές παιδιών που που ξεκινούσαν με το βλέμα ψηλά και κινήθηκαν σε πρωταγωνιστικό επίπεδο καταγράφοντας θριάμβους! Δεν μιλάω για την “παραγωγή μεταλλιοφόρων” ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, αλλά για χίλια δυο που έγιναν πριν και μετά και κυρίως για την αίσθηση ότι μπορούμε να καταφέρουμε αυτά που φαινόταν απλησίαστα!
Η υπέρβαση
Η υπέρβαση, δηλαδή, είναι η πεμπτουσία του αθλητισμού, αλλά ταυτόχρονα είναι και από τα υψηλά νοήματα της ζωής. Η υπέρβαση όχι για να “πατήσεις” τον αντίπαλο και να κομπάζεις επειδή βρέθηκες στην κορυφή επιδεικνύοντας ότι είσαι ο καλύτερος, αλλά για ν’ αλλάξεις τα δεδομένα, να ταράξεις τα “λιμνάζοντα ύδατα” και να βελτιώσεις τις συνθήκες και την ποιότητα ζωής και να ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΣ στιγμές αφήνοντας, παρακαταθήκη και ίχνος για τους επόμενους. Αυτά ακριβώς που πέτυχε εκείνη η ομάδα το ‘87!
Η ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιος να συγκριθεί μαζί του;
ΤΟ ΡΗΤΟ: «Υπάρχουν δύο τρόποι να λάμπεις. Είτε ν’ αντανακλάς το φως είτε να το δημιουργείς» – Πωλ Κλωντέλ, Γάλλος ποιητής
