Η οριακή οικονομική λειτουργία για τη συντριπτική πλειοψηφία των αγροτικών εκμεταλλεύσεων στην Ελλάδα δεν αφήνει περιθώρια για αξιόλογες επενδύσεις, κάτι που επιδρά αρνητικά χρόνο με το χρόνο και στην ανταγωνιστικότητα των μονάδων.
Πιο συγκεκριμένα, η μόνιμη υστέρηση επενδύσεων και η συνεχής αύξηση του κόστους παραγωγής, καθιστούν μη ανταγωνιστική τη λειτουργία των αγροτικών επιχειρήσεων και κάνουν όλο και πιο δύσκολη τη ζωή των αγροτών. Η λέξη «φτώχεια» είναι λίγη για να αποτυπώσει την οικονομική θέση της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων της υπαίθρου στη χώρα, ενώ το καζάνι της οργής σιγοβράζει και έκρηξη πλησιάζει.
Όπως αναφέρεται σε μία από τις τελευταίες μελέτες της διαΝΕΟσις, ο αγροτικός τομέας στην Ελλάδα συμπίεσε σημαντικά τις επενδυτικές του δαπάνες κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, καταφέρνοντας μόλις τα τελευταία χρόνια, δηλαδή μετά την πανδημία, να επιτύχει επενδυτική ένταση ανάλογη με τον μέσο όρο χωρών της ΕΕ.
Επιπλέον, ο έντονος κατακερματισμός σε μικρές αγροτικές εκμεταλλεύσεις συνεπάγεται αναποτελεσματική επενδυτική συμπεριφορά και χαμηλότερο μέσο βαθμό χρησιμοποίησης του νεο-αποκτώμενου κεφαλαιακού εξοπλισμού.
Ο περιορισμός του ρυθμού απόκτησης νέου φυσικού κεφαλαίου, και μάλιστα σε μια περίοδο ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας σημαντικής υστέρησης στην ανάπτυξη των απαραίτητων νέων υποδομών και την υιοθέτηση των νέων τεχνολογιών από τον εγχώριο παραγωγικό τομέα, συμπεριλαμβανομένου και του αγροτικού τομέα.
Να αναφερθεί εδώ ότι η υστέρηση στον τομέα των επενδύσεων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις χαμηλές οικονομικές αποδόσεις που καταγράφουν εδώ και κάποια χρόνια οι αγροτικές επιχειρήσεις στη χώρα, επομένως η κύρια αιτία εντοπίζεται στην απουσία επαρκούς χρηματοδοτικής βάσης για την υποστήριξή τους.
Ωστόσο η μελέτη της διαΝΕΟσις εντοπίζει την αδυναμία του ελληνικού αγροτικού τομέα να επενδύσει μαζικά σε νέο και σύγχρονο κεφαλαιουχικό εξοπλισμό και να ενσωματώσει έτσι τις τεχνολογικές εξελίξεις, στα γνωστά θέματα του πολύ μικρού μεγέθους των ελληνικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων και της μεγάλης ηλικίας της πλειονότητας των Ελλήνων αγροτών.
Σε κάθε περίπτωση, η αντιμετώπιση αυτών των γενεσιουργών αιτιών καθίσταται ακόμα πιο επιτακτική.
Παράλληλα, οι μελετητές της διαΝΕΟσις εκτιμούν ότι, είναι εφικτός ένας μετριασμός της αναποτελεσματικότητας των επενδύσεων του αγροτικού τομέα, εφόσον αυτός οργανωθεί περισσότερο γύρω από συλλογικούς φορείς
