Του συρμού: Ναι, συνηθίζεται αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια να συναντώνται παλαιοί συμμαθητές από το Δημοτικό, από το Γυμνάσιο ή από το Πανεπιστήμιο, συνήθως απόφοιτοι συγκεκριμένης χρονιάς, ώστε να μιλήσουν για τα παλιά, να μετρηθούν εκ νέου, να γνωρισθούν εκ νέου, και γιατί όχι να μιλήσουν για το τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και άσπρισαν τα μαλλιά τους. Να μιλήσουν για την οικογένειά τους, για την θέση τους στην κοινωνία και για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Είναι αλήθεια ότι ο στίβος της ζωής προφανώς ωριμάζει τους ανθρώπους, τους κάνει σοφότερους, κάποιους αναδεικνύει σε σπουδαία αξιώματα, και σχεδόν όλοι γεύονται τη ζεστασιά της οικογένειας και των αποτελεσμάτων εξ αυτής, όπως είναι η απόκτηση τέκνων και εγγονών.
Το peak της ηλικίας: Είναι αλήθεια ότι όλοι οι συμμαθητές μου, μη του ιδίου εξαιρουμένου, είμαστε σχεδόν στο peak (αποκορύφωμα) της ηλικίας μας. Η ευχή είναι να μας δώσει ο Θεός πολλά χρόνια ακόμη. Όμως το να διάγει κάποιος οκτώ δεκαετίες ζωής και να συνεχίζει απτόητος να βαδίζει προς το μέλλον, σημαίνει ότι δέχθηκαν από τον Θεό και από τη φύση ‘’μέγα δώρο’’ που σημαίνει ότι είδαν τόσα πολλά στη ζωή και στην εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά το σπουδαιότερο είδαν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν και να αποκτούν τα εγγόνια τους, κάτι που δεν συμβαίνει σε όλους. Κοιτάζοντάς τους συμμαθητές σήμερα από κοντά μπορεί να πει κανείς ότι έγιναν χρηστοί πολίτες, επιστήμονες, χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία, αλλά και στην Πατρίδα. Πολλοί δεν σταδιοδρόμησαν στους Σοφάδες, αλλά ποτέ δεν τους απεμπόλησαν. Συχνά τους επισκέπτονται για να δουν τους δικούς τους, τους συγγενείς τους, τους φίλους τους, τους συνεργάτες τους. Οι Σοφάδες και οι γύρω αυτών κοινότητες είναι μια πέτρα βαριά στην πλάτη τους. Όπου και να βρίσκονται την αισθάνονται. Έχουν πάντα τη γλυκιά αίσθηση της συνεχούς παρουσία της στον ζεστό κόρφο τους και με αυτή την αίσθηση λειτουργούν, ακόμη και όταν είναι μακριά τους. Είναι γνωστό ότι οι Σοφαδίτες έχουν δύο μεγάλες αγάπες. Τη μητέρα τους και την ιδιαίτερη Πατρίδα τους, τους Σοφάδες.
Οι συναντήσεις: Εξήντα χρόνια πέρασαν από την ημέρα της αποφοίτησης το έτος 1965. Των εν λόγω αποφοίτων έγιναν συνολικά 7 συναντήσεις και όλες στους Σοφάδες. Η τελευταία έγινε το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2025 και η προηγούμενη στις 28 Σεπτεμβρίου 2019. Η συνάντηση έγινε χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μαζευτήκαμε νωρίς το Σαββάτο σε κεντρική καφετερία των Σοφάδων και ακολούθησε επίσκεψη στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής όπου διαβάστηκε τρισάγιο για την ανάπαυση των ψυχών των αποδημησάντων συμμαθητών και καθηγητών. Μετά από αυτό όλοι κατευθυνθήκαμε στην παραδοσιακή ταβέρνα που βρίσκεται στον πεζόδρομο κοντά στο ΚΤΕΛ. Μας περίμενε στρωμένο τραπέζι με παραδοσιακά εδέσματα, οι μπύρες και ο οίνος έρεαν άφθονα.
Ο αριθμός των αποφοιτησάντων: Αποφοίτησαν το έτος 1965 από την έκτη τάξη του Γυμνασίου Σοφάδων 45 μαθητές. Το τμήμα ήταν μικτό, αγόρια και κορίτσια. Στην τελευταία συνάντηση συμμετείχαν 20 απόφοιτοι, 6 κυρίες και 14 κύριοι. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν, ενώ 11 εκ του συνόλου αποχώρησαν ήδη από τον μάταιο αυτόν κόσμο.
Η σταδιοδρομία των αποφοιτησάντων: Τότε, εκείνα τα χρόνια τα πολύ δύσκολα, σχεδόν όλοι όσοι τελείωναν το εξατάξιο Γυμνάσιο εισέρχονταν σε Πανεπιστημιακές σχολές ή οι τελειόφοιτοι εργάζονταν σε κάποια Υπηρεσία ή Οργανισμό. Επαγγέλματα τεχνικά ή του εμπορίου, έκαμαν όσοι δεν ολοκλήρωναν τις γυμνασιακές τους σπουδές. Εκ των σπουδαζόντων τα επαγγέλματα που διέτριψαν (ασχολήθηκαν) οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου Σοφάδων του έτους 1965 είναι: Αξιωματικοί Αεροπορίας 2, Αξιωματικός Στρατού 1, Αστυνομικοί 4 (1 Αξιωματικός), Γεωπόνοι 2, Δασολόγοι 4, Δασκάλες 1, Δάσκαλοι 3, Διοικητικοί Υπάλληλοι 5, Έμποροι 1, Ιατροί 4, Ιδιωτικοί Υπάλληλοι 2, Καθηγητές 3, Μηχανολόγοι – Πολιτικοί Μηχανικοί 2, Οικονομολόγοι 6, Πιλότος 1, Υπάλληλος ΟΤΕ 1, Υπάλληλος Τραπέζης 1.
Οι καθηγητές: Εκ του καθηγητικού προσωπικού που δίδασκε το 1965 στους αποφοίτους, δύο μόνο κυρίες είναι εν ζωή: Η κυρία Ευαγγελία Αλεξογιάννη -Μπουνέλη και η Βέρα Τσαπραΐλη – Δόγια οι οποίες δεν παρευρέθηκαν στην συνάντηση αν και ήταν επιθυμητές εκ του συνόλου των αποφοίτων.
Συναισθήματα που αναπτύσσονται στη συνάντηση: Αναπτύσσονται πολλά, αλλά είναι ανάκατα. Φτάνουμε στη συνάντηση γεμάτοι από συναισθήματα που δεν υποψιαζόμαστε καν ότι υπάρχουν μέσα μας και αρχίζουν να μας κυριεύουν. Η συγκίνηση είναι μεγάλη και η επιθυμία της επανασύνδεσης ξεκάθαρη. Στα 60 χρόνια που πέρασαν κάναμε ακόμη έξι συναντήσεις, αλλά τώρα που είναι η συνάντηση σε εξέλιξη το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Χαρά, άγχος, αγωνία, νοσταλγία ακόμη και θλίψη μπλέκονται όλα μαζί και όπως προ είπα, είναι ανάκατα. Η συνάντηση ξύπνησε μέσα μας τη νοσταλγία για μια εποχή που φαίνεται να έχει περάσει, αλλά ταυτόχρονα να μας προκαλεί θλίψη που αυτή η εποχή πέρασε, πικρία και απορία για το πώς τελείωσε ή απλώς περιέργεια για το πού βρίσκονται και πώς είναι τώρα οι άνθρωποι αυτοί που κάποτε ήταν φίλοι μας, κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Σήμερα φυσικά ο καθένας έχει πλέον τη δική του παρέα, αλλά είναι όμορφο να μπορέσουμε να θυμηθούμε στιγμές της εφηβικής μας ηλικίας και να ξέρουμε πως με όσους τις μοιραστούμε δεν υπάρχει μόχθος ή ζήλια γιατί όσο κι αν έχουμε αλλάξει και μεγαλώσει, εκείνη η περίοδος θα μας κρατάει για πάντα νέους. Μια συνάντηση παλιών συμμαθητών είναι σαν να ανοίγεις ένα παλιό φωτογραφικό άλμπουμ και να βλέπεις τις σελίδες γεμάτες από αγαπημένες εικόνες. Είναι η ευκαιρία να θυμηθείς τα αστεία, τα παιχνίδια, τις περιπέτειες και τις στιγμές που σε έκαναν να γελάσεις ή ακόμη και να κλάψεις. Κάθε φωτογραφία, κάθε ανάμνηση, φέρνει ένα κομμάτι του παρελθόντος πίσω στη ζωή.
Συναισθήματα επιγραμματικά:
Χαρά: Η χαρά της επανένωσης ήταν διάχυτη. Είναι υπέροχο να βλέπουμε παλιούς φίλους, να αγκαλιαζόμαστε, να γελάμε και να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας. Η χαρά τού να ξαναβρίσκουμε ανθρώπους με τους οποίους έχουμε μοιραστεί τόσο πολλές στιγμές είναι ανεκτίμητη.
Νοσταλγία: Το πρώτο συναίσθημα που νιώσαμε όλοι είναι η νοσταλγία. Θυμόμαστε τις μέρες που περπατούσαμε στους διαδρόμους του σχολείου, στιγμές και περιστατικά στις τάξεις, στις εκδρομές, στα διαλείμματα, στις εξετάσεις και στις γιορτές. Κάθε γωνιά του σχολείου έχει μια ιστορία, και αυτές οι ιστορίες ξαναζωντάνεψαν βουβά στη μνήμη τού καθένα μας και στις συζητήσεις που κάναμε.
Συγκίνηση: Υπάρχει μια βαθιά συγκίνηση καθώς ανακαλύπτουμε πόσο έχουν αλλάξει οι ζωές μας, αλλά και πόσο έχουμε μείνει οι ίδιοι. Η συγκίνηση αυτή γίνεται πιο έντονη όταν θυμόμαστε εκείνους που δεν είναι πια μαζί μας, τους φίλους και τους καθηγητές μας που μας έχουν αφήσει.
Περηφάνια: Νιώθουμε περηφάνια για τα επιτεύγματα των συμμαθητών μας. Όλοι μας έχουμε διανύσει μακρύ δρόμο, έχουμε αντιμετωπίσει προκλήσεις και έχουμε πετύχει πολλά. Είναι μια ευκαιρία να αναγνωρίσουμε και να γιορτάσουμε τις επιτυχίες μας.
Ευγνωμοσύνη: Είμαστε ευγνώμονες για τις σχέσεις που διατηρήθηκαν και για τις φιλίες που ανανεώθηκαν ή μπορεί να σχηματίστηκαν με αφορμή την επανένωση των συμμαθητών. Ευγνωμοσύνη για τους καθηγητές μας, για την υπομονή και την επιμονή τους να μας μεταδώσουν γνώση, που μας καθοδήγησαν στους ανασφαλείς διαδρόμους της εφηβείας μας και για τις αξίες που μας ενστάλαξαν.
Αναγέννηση: Αυτή η συνάντηση ήταν σίγουρα μια ευκαιρία για «αναγέννηση». Ανανεώνουμε τις φιλίες μας, ξαναβρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας που ίσως είχαμε ξεχάσει και επανασυνδεόμαστε με το παρελθόν μας με τρόπο που μας δίνει δύναμη για το μέλλον.
Για όλα τα παραπάνω είμαστε ευγνώμονες που ζήσαμε και αξιωθήκαμε να συναντηθούμε και να τα μοιραστούμε.
Επίλογος: Η επιτυχία της συνάντησης ανέδειξε την αξία της διατήρησης των δεσμών που γεννιούνται στα μαθητικά χρόνια και αποδεικνύει ότι ο χρόνος μπορεί να περάσει, αλλά δεν ξεθωριάζει τις σχέσεις που χτίστηκαν με αθωότητα, φιλία και κοινές εμπειρίες. Τελειώσαμε τη συνάντηση στην ταβέρνα, έχοντας αποκτήσει όλοι ψυχική ανάταση. Επιθυμία όλων μας επίσης είναι, εφόσον το θέλει ο Θεός να συναντηθούμε και πάλι τον Σεπτέμβριο του έτους 2027 και να μην απουσιάζει κανείς από όσους συμμετέχουν στην τωρινή συνάντηση.
Δημήτρης Ευαγγελόπουλος – Δασολόγος
