Υπάρχει διάχυση ευθυνών για το κακό που βρήκε την Καρδίτσα. Από τις κυβερνήσεις και τα υπουργεία που μετά το 1994, δεν σχεδίασαν, ως την πιο μικρή βαθμίδα αυτοδιοίκησης που δεν προνόησε και φυσικά κυρίως από υπουργούς και περιφέρεια, που δυστυχώς και στο θέμα της αντιπλημμυρικής θωράκισης αντιμε- τώπισαν την περιοχή μας ως «φτωχό συγγενή»…
Η θεομηνία του αιώνα, θα μπορούσε να είναι απλά μία πικρή ανάμνηση και να μην προκαλέσει τόση συμφορά στην πόλη και στο νομό, αν δεν υπήρχαν επεμβάσεις τοπικών παραγόντων, εις βάρος του δημοσίου συνόλου… Αν για παράδειγμα δεν είχε μπαζωθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες η κοίτη του Πάμισου στο Μουζάκι και δεν είχαν χτιστεί πάνω σε αυτή δημοτικά κτίρια, όπως το δημαρχείο (!) το κλειστό Γυμναστήριο και το Κέντρο Υγείας, του οποίου κατέρρευσε η μία πτέρυγα, για να μας υπομνήσει το μέγεθος της απρονοησίας και της ύβρεως…
Αν δεν είχαν μπαζωθεί σε αρκετά σημεία oι κοίτες των ποταμών και δεν στένευε επικίνδυνα η διατομή τους, ίσως να μην είχε πλημμυρίσει σε αυτό το βαθμό η Καρδίτσα. Αν δεν είχε δοθεί σιωπηρά η άδεια να εγκατασταθεί οικισμός ρομά στη Μαύρικα μέσα στην πλημμυρική ζώνη του ποταμού, ίσως να μην κινδύνευαν ζωές τη νύχτα της Παρασκευής, που σώθηκαν την ύστατη στιγμή. Αν οι ΤΟΕΒ είχαν φροντίσει έγκαιρα να γκρεμίσουν τα φράγματα με τη λήξη της αρδευτικής περιόδου, ίσως να μην είχαμε αυτό τον όγκο νερών προς την πόλη…
Αν εννοείται είχαν προχωρήσει σε καθαρισμό της κοίτης των ποταμών κατά μήκος του κάμπου όλα αυτά τα χρόνια οι αρμόδιες υπηρεσίες της περιφέρειας των δήμων και των ΤΟΕΒ, δεν θα είχαμε αυτές τις έντονες πλημμύρες σε χωριά όπως τα Καλογριανά και η Πασχαλίτσα, η Αστρίτσα και το Φύλλο… Όλα αυτά έγιναν με τη σιωπηρή ανοχή της πολιτείας…
Κάτι κάνουμε λάθος λοιπόν, κάπου έχουμε εστιάσει σε λάθος προτεραιότητες και δεν έχουμε αντιληφθεί τη σημασία του νερού για την ανάπτυξη ενός τόπου, το οποίο με την ίδια ευκολία μεταλλάσσεται από ευλογία σε κατάρα, αν δεν γίνεις φίλος με το υδάτινο στοιχείο, αν δεν το τιθασεύσεις, αν αγνοήσεις ότι τα ποτάμια έχουν μνήμη και εκδικούνται την ύβρη των ανθρώπων και την αλαζονεία των τοπικών αρχόντων, με την πρώτη ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους ποταμούς θεότητες. Ο σεβασμός και η απαιτούμενη απόδοση τιμών είχε να κάνει με το γεγονός, ότι αυτά ήταν ικανά να φέρουν και την ευτυχία, από όπου περνούν, αλλά συνάμα και τη δυστυχία.
«Το ποτάμι διαλύει το βράχο, όχι λόγω της δύναμής του, αλλά λόγω της επιμονής του» λέει ένα γνωμικό. Στην περιοχή του Πάδου στην Ιταλία, για παράδειγμα έχουν κάνει ένα σύστημα με κανάλια, που παίρνει το νερό από τις εκβολές του και το επιστρέφει σε δεκάδες χιλιόμετρα έκτασης για να αρδεύει δεκάδες χιλιάδες στρέμματα καλλιεργειών, δεν το αφήνουν να χυθεί έτσι αβασάνιστα στη θάλασσα…
Λέμε και πιέζουμε για τη μερική μεταφορά νερού από τον Αχελώο προς τη θεσσαλική πεδιάδα (που έγινε από μερική, ελάχιστη μετά την απόφαση της κυβέρνησης για ταπείνωση του φράγματος της Συκιάς) αλλά γνωρίζουμε ότι χωρίς τα φράγματα στο Μουζάκι και την Πύλη, το νερό του Αχελώου, θα καταλήγει μέσω του Πηνειού στη θάλασσα. Ασφαλώς και το μοναδικό φράγμα κατά μήκος της κοίτης του Πηνειού, αυτό της Γυρτώνης, δεν μπορεί να λύσει το υδατικό πρόβλημα που εμφανίζει κάθε καλοκαίρι ο Θεσσαλικός κάμπος, ούτε να μετριάσει τα πλημμυρικά φαινόμενα κάθε χειμώνα, χωρίς φράγματα στα ορεινά και ημιορεινά των ποταμών.
Ο πρώην δήμαρχος Καλλιφωνίου Κώστας Μαντζιάρας μας θύμισε πως με επιμονή και την αμέριστη συμπαράσταση του ιστορικού και αείμνηστου εκδότη του «Νέου Αγώνα» Φώτη Αλεξίου κατόρθωσε με δυσκολίες, χωρίς τεχνικές υπηρεσίες να τον συνδράμουν, σε ένα μικρό Καποδιστριακό δήμο, να φτιάξει ένα φράγμα στο Καλλιφώνι, στον ποταμό Καλέντζη ένα έργο ενός εκατομμυρίου ευρώ, που αν δεν υπήρχε θα ήταν διπλάσια την περασμένη Παρασκευή η καταστροφή στην Καρδίτσα, αφού συγκράτησε ποσότητες νερών εκατομμυρίων κυβικών μέτρων, από το να «πνίξουν» την πόλη. Το έργο αυτό δεν το έχει επισκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια κανείς αυτοδιοικητικός έκτοτε ανέφερε…
Πόσα τέτοια φράγματα αν είχαν κατασκευαστεί στα ριζά των βουνών, στους παραποτάμους που διαρρέουν όλη τη Καρδίτσα, θα είχαν συγκρατήσει δεκάδες εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού από τον κάμπο, αν είχαν κατασκευαστεί με το μεράκι ενός δημάρχου, μικρά τέτοια έργα στον Ιταλικό, στο Φαρσαλίτη, στον Καράμπαλη, στον Μέγα, τον Ενιπέα στη Σκοπιά, ασφαλώς, για να μην αναφέρουμε πόσο ευεργετικά θα είχε λειτουργήσει στην ανάσχεση των πλημμυρών στον Πάμισο και το Μουζάκι, αν υπήρχε το φράγμα εκεί…
Αλλά τα φράγματα και ο καθαρισμός ποταμιών, η διεύρυνση της κοίτης τους και ο σχεδιασμός της ορθολογικής διαχείρισης απαιτούν χρόνο, δεν τα καρπούται άμεσα μία δημοτική ή περιφερειακή αρχή, κοινώς δεν είναι έργα βιτρίνας δεν κόβονται κορδέλες, άρα δεν έχουν ψήφους…
Έτσι παραμένουμε καταδικασμένοι να γυρεύουμε το νερό στη Θεσσαλία το καλοκαίρι και να το τρέμουμε το φθινόπωρο, την άνοιξη , το χειμώνα… «Μην πειράξεις το δίκιο του ποταμού και του ορφανού» έλεγαν οι παλιότεροι που κάτι παραπάνω ήξεραν, από τη σημερινή γενιά της εικονικής πραγματικότητας των like και των «τιτιβισμάτων», που θυσιάζει την ουσία για την επικοινωνία… Η επικοινωνία όμως δεν σε γλιτώνει από συμφορές και το ποτήρι της οργής είναι έτοιμο να ξεχειλίσει στο θεσσαλικό κάμπο, για εκείνους που δεν «πρόκαναν» δεν φρόντισαν, δεν έδρασαν…
Τα νερά που παράγει ο νεφεληγέρτης Δίας, «ίνα την χώραν μη κακουργή, μάλλον δεν ωφελεί!» έγραφε στους Νόμους πριν 2500 χρόνια ο Πλάτων… Οι αρχαίοι λοιπόν, γνώριζαν για την αξία των ποταμών και των φραγμάτων, αλλά και των εκτροπών, όπως αναφέρει και πάλι ο Πλάτωνας… “και κρηνας ποιούσαι και τους αυχμηρότατους τόπους πολυανδρους και ενυδρους απεργάζονται”. Οι νεώτεροι άραγε έχουν άγνοια;
«Ν.Α.»
