ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Σε κάθε εποχή, σε κάθε συνθήκη, όπως κι αν έρχονταν οι καταστάσεις, όποια κι αν ήταν τα προβλήματα, υπήρχε τουλάχιστον η δυνατότητα να “ξαλαφρώσει” κανείς μέσα από τη διαδικασία της συνύπαρξης…
Να επικοινωνήσει, να δεθεί με κάτι συλλογικό, να μοιραστεί τον καημό του, να ονειρευτεί, να αναστήσει την προσδοκία για ένα καλύτερο “αύριο”!
Το γήπεδο, ήταν πάντα (και στην Καρδίτσα) μια από τις επιλογές, όχι διαφυγής των προβλημάτων και των αιτιών που τα δημιουργούν, αλλά τόνωσης του ηθικού, συμβολισμών, διεκδίκησης, υπέρβασης, ψυχικής ευφορίας και ανάτασης!
Και χίλια δύο άλλα ακόμη, απλά, “μικρά” καθημερινά που είναι όμως τόσο σημαντικά όσο η ίδια η ζωή!
Η αθλητική δράση, λοιπόν και η δραστηριότητα συλλόγων, που ως νόημα ύπαρξης έχουν τη σχέση τους με τον κόσμο, μπήκαν στον “πάγο” λόγω των μέτρων για την πανδημία και η καθημερινότητα όλων, έχει “αναποδογυρίσει” όσο ποτέ στο παρελθόν!
Το ίδιο συνέβη με κάθε είδους ψυχαγωγία. Το θέατρο, τον κινηματογράφο, τις συναυλίες, τις εκδηλώσεις…
Μέσα δηλαδή στη γενικότερη αγωνία για την υγεία, για τον οικονομικό καταποντισμό, δεν υφίσταται πλέον ούτε η δυνατότητα να μοιραστεί το βάρος!
Ακόμη και σε έκρυθμες καταστάσεις, ακόμη και σε πολεμικές συρράξεις, η συντροφικότητα και η απο κοινού αντιμετώπιση των δυσκολιών αναδεικνύονταν και έμπαινε μπροστά ως αντίβαρο για να φύγει το σκοτάδι…
Τώρα εισήλθαμε στη… “διαστημική εποχή” όπου η απομόνωση είναι το κύριο χαρακτηριστικό. Και φυσικά η ψυχρή οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού μέσω των οποίων ουσιαστικά επιβάλλεται η επικοινωνία, δεν μπορεί με τίποτα ν’ αντικαταστήσει τη δια ζώσης ζεστή επαφή των ανθρώπων που είναι αναγκαία για την ψυχική τους ισορροπία…
Το κοινωνικό ον μετατρέπεται σε μοναχικό ον, με περιορισμένες ακόμη και στοιχειώδεις ελευθερίες που πριν από λίγους μήνες θεωρούνταν αδιανόητο να παραχωρηθούν!
Κι όμως, αν μαθαίνουμε κάτι απ’ αυτή την τρομερή περιπέτεια, είναι πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο και πως για καθε τι χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση.
Κι αν εδώ, βεβαίως, μπαίνει ο παράγοντας “δημόσια υγεία” όπου κυριαχεί και σωστά επισκιάζει τα πάντα! Δεν θα πρέπει, όμως ταυτόχρονα να μας διαφεύγει της προσοχής, ότι εξ αφορμής αυτής της πρωτοφανούς κατάστασης, δρομολογούνται χίλια δύο εις βάρος της κοινωνικής μας υπόστασης!
Δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως για την κατάντια του δημοσίου συστήματος υγείας, υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες από εκείνους που διαχρονικά από θώκους εξουσίας διαχειρίστηκαν τις τύχες αυτού του τόπου αλλά και τα λεφτά των ασφαλισμένων και τώρα τους κουνάνε το δάχτυλο ζητώντας τους “ατομική ευθύνη”!
Δεν θα πρέπει, με λίγα λόγια, εξαιτίας της δικαιολογημένης αγωνίας και της αυξημένης προσοχής που πρέπει να έχουμε για την υγεία μας, να παραχωρήσουμε ακόμη και τον… αέρα που αναπνέουμε και να μετατραπούμε σε άβουλα φοβισμένα ανθρωπάκια στη γωνίτσα…
Είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει! Είναι νομοτελειακό ότι ο πάγος θα λιώσει, ο χειμώνας θα φύγει και στη θέση του θα έλθει η άνοιξη!
Τα χαμόγελα θ’ ανθίσουν ξανά, η χαρά θα επιστρέψει, αλλα το νου μας για να βγούμε πιο έμπειροι και πιο δυνατοί στην επόμενη μέρα…
