Αν ήταν στο χέρι μας να διαγράψουμε μία χρονιά από τη ζωή μας αναμφίβολα αυτή θα ήταν το 2020 που αποδείχτηκε χρονιά ανθρωπιστικής, υγειονομικής και οικονομικής κρίσης για όλη την υφήλιο και τεράστιας καταστροφής για τον τόπο μας. Το αμερικανικό «ΤIME» μάλιστα διέγραψε το 2020 στο εξώφυλλό του, σε μια συμβολική κίνηση μήπως και ξορκίσει το κακό και να μην ξανάρθει.
Για μία γωνιά της νοτιανατολικής Μεσογείου στην καρδιά της Ελλάδας, την Καρδίτσα, που βίωσε τη θεομηνία του αιώνα με πληγές σε ανθρώπινο κεφάλαιο και περιουσίες που ακόμη δεν έχουν επουλωθεί το 2020 ήταν αυτό που λέει ο λαός χρόνος «δίσεκτος» ως εκ τούτου είναι λογικό να ελπίζουμε ότι η νέα χρονιά θα φέρει πίσω το χαμένο μας χαμόγελο…
Η Καρδίτσα λοιπόν πλήρωσε διπλά το τίμημα αυτής τη δίσεκτης χρονιάς, αφού στην προσπάθειά τους οι πολίτες να ανασυντάξουν τις κατεστραμμένες περιουσίες τους μετά
το ολέθριο πέρασμα του «Ιανού» στις 18 Σεπτέμβρη, βρέθηκαν περισσότερο εκτεθειμένοι στο δεύτερο κύμα της πανδημίας με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε αρκετούς συμπολίτες
που έφυγαν άδικα το τελευταίο δίμηνο
Χάσαμε ακόμη και σχετικά νέους ανθρώπους , αλλά μαζεύουμε τα κομμάτια μας και ατενίζουμε με αισιοδοξία τη χρονιά που ξεπροβάλλει όπου μπορούμε να «πάρουμε ξανά πίσω τις ζωές μας» με το εμβόλιο, να δούμε ξανά κόσμο στην αγορά, να αρχίσουμε να διασκεδάζουμε τις αργές νωχελικές νύχτες της άνοιξης σε γνώριμα στέκια και σε κοντινές παραλίες, αργότερα προς το καλοκαίρι…
Μέχρι τότε όμως έχουμε δρόμο ακόμη να διανύσουμε. Προερχόμαστε από μία χρονιά
που κλείνει με ύφεση 11,7%, ενώ η περιοχή μας καθαρά αγροτική βασίζει τη δυναμική της τοπικής της οικονομίας στις αρδευόμενες καλλιέργειες, αλλά με καταστραμμένο το αρδευτικό δίκτυο και με τα χωράφια γεμάτα φερτά υλικά ή απογυμνωμένα από τη γόνιμη γη, θα αργήσει να δρέψει τους καρπούς από την πρωτογενή της παραγωγή…
Η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου μας κινδυνεύει να μείνει στα χαρτιά και στις εκάστοτε εξαγγελίες, καθώς ούτε η έκθεση Πισαρίδη λέει τον τρόπο το «πως» θα γίνει αυτή, ούτε το περιβόητο Ταμείο ανάκαμψης διαθέτει τους ανάλογους πόρους για την πραγματική οικονομία δηλαδή την πρωτογενή παραγωγή.
Με ένα δογματικό τρόπο αντιμετωπίζεται το συγκριτικό πλεονέκτημα αυτής της χώρας με την πλούσια πανίδα και χλωρίδα, με τον αναξιοποίητο πλούτο των 2500 ενδημικών φυτών και το μικρόκλιμα εκείνο που της δίνει τη δυνατότητα για την παραγωγή ποιοτικών προϊόντων υψηλής διατροφικής αξίας.
Θαρρεί κανείς πως η μόνη πρόνοια των εκάστοτε κυβερνώντων είναι η διατήρηση θέσεων απασχόλησης στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ένα εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση θα περιελάμβανε τη μετατροπή ξηρικών καλλιεργήσιμων εκτάσεων σε δυναμικές αρδευόμενες με λαχανικά, φρούτα, ζωοτροφές, ώστε να καλύψουμε και το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο σε εισαγωγές κρέατος και γάλακτος και κυρίως να καλύψουμε τη ζήτηση σε προϊόντα όπως η φέτα, το ελαιόλαδο, η βρώσιμη ελιά , τα φρούτα μας, τα κρασιά μας, εκείνα που μπορούν να μετατρέψουν την εθνική οικονομία από μεταπρατική σε εξωστρεφή.
Εξωστρεφής οικονομία ωστόσο δεν σημαίνει να παράγουμε στον κάμπο σκληρό σιτάρι για σιμιγδάλι για τις Ιταλικές βιομηχανίες ζυμαρικών και βαμβάκι για τα Τουρκικά κλωστήρια γιατί έτσι όλη την προστιθέμενη αξία την παίρνουν οι Ιταλοί και οι Τούρκοι. Είναι προφανές ότι απαιτείται ένα εθνικό σχέδιο που θα μεγιστοποιεί την οικονομική απόδοση
της αγροτικής γης , με πολλαπλασιαστή στην απασχόληση (το μεγαλύτερο τον έχει η προβατοτροφία, ενώ στη φυτική παραγωγή τα φρούτα, τα λαχανικά και οι ξηροί καρποί) και κυρίως με αγροτικό marketing και branding για τα ποιοτικά αγροτικά μας προϊόντα.
Για την αγροτική Καρδίτσα ένα τέτοιο σχέδιο είναι μονόδρομος για να μπει ξανά στο δρόμο της ανάπτυξης, αλλά αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών με δέντρα και λαχανικά απαιτούν και νερά που λείπουν όταν τα χρειαζόμαστε και προκαλούν καταστροφές όταν δεν τα θέλουμε, λόγω της έλλειψης υποδομών καθώς και κεφάλαια και συντήρηση για 4-5 χρόνια , άρα ένα επεξεργασμένο εθνικό σχέδιο που θα αρχίσει να αποδίδει μετά το πέρας μιας κυβερνητικής τετραετίας και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα.
Κανείς δεν θέλει να προωθήσει έργα που θα τα εγκαινιάσει η επόμενη κυβέρνηση, αφού ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί όσο διαρκεί και η εντύπωση από ένα θετικό σχόλιο στα social media, καθώς η εποχή μας διακρίνεται από την επικοινωνία που παρασιτεί εις βάρος της πράξης και της ουσίας…
Έτσι εξηγούνται και οι επικοινωνιακού τύπου παλινωδίες στο έργο του Αχελώου που μπορεί να δώσει τη μέγιστη προστιθέμενη αξία στο τοπικό παραγωγικό δυναμικό, αλλά προς το παρόν «βαλτώνει» στις δικαστικές αίθουσες με τις συνεχείς αρνητικές αποφάσεις του ΣτΕ. Υπάρχει βέβαια η δικαιολογία ότι το έργο αυτό «χρωματίστηκε» πολιτικά και τοπικά πυροδοτώντας ανούσιες μικροτοπικιστικές αντιπαραθέσεις, αλλά είναι προφανές ότι έχει αρκετούς πολέμιους που για ίδιον συμφέρον χρησιμοποιούν τις πολιτικές και τοπικιστικές εξάρσεις και στρέφουν σε κοίτες επωφελείς για τους ίδιους όλον αυτό τον κουρνιαχτό…
Δεν υπάρχει ωστόσο καμία δικαιολογία για το γεγονός ότι και αυτή η κυβέρνηση ενώ πήρε θετικό βαθμό στην ταχύτητα των αποζημιώσεων, δεν περνά προς το παρόν τη βάση στην ανταπόκρισή της στο δίκαιο αίτημα της τοπικής κοινωνίας για ένα ειδικό αναπτυξιακό πρόγραμμα με έμφαση στην ενίσχυση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων και στη δημιουργία επενδυτικών ευκαιριών που θα φέρουν νέες υγιείς θέσεις απασχόλησης.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για την Καρδίτσα το 2021, η μεγάλη πρόκληση και ταυτόχρονα πρόσκληση για αγώνα, γιατί σε αυτό τον τόπο αν επιτύχαμε κάποια πράγματα, αυτό έγινε μόνο με αγώνες και όταν βάλαμε το εγώ κάτω από το εμείς και το ατομικό κάτω από το συλλογικό συμφέρον. Πλέον με τέτοια βαριά σκιά που μας αφήνει το 2020 που φεύγει δεν υπάρχει η πολυτέλεια να λοξοδρομήσουμε από τον κοινό στόχο…
«Ν.Α.»
