Βράδυ 11ης προς ξημερώματα 12ης Μαρτίου 1943. Τα τζάκια και οι σόμπες σε όσα σπίτια υπήρχαν ξύλα τότε στην Καρδίτσα σταμάτησαν να καπνίζουν και οι Καρδιτσιώτες μέσα
σε ανησυχίες ή και προσδοκίες, έπεσαν να κοιμηθούν.
Διαισθάνονταν ότι ήταν μια ασυνήθιστη νύχτα. Το πρωί ανοίγουν τα παράθυρα.
Ησυχία, πουθενά Ιταλός, πουθενά περίπολος, καμία φασιστική δύναμη του άξονα. Η πόλη ήταν ελεύθερη. Ο καπετάν Μπουκουβάλας του ΕΛΑΣ γράφει στο βιβλίο του «Το αντάρτικο ιππικό της Θεσσαλίας»: «Στις 12 Μαρτίου 1943 εμείς μπαίνουμε στην Καρδίτσα. Είναι η πρώτη ελεύθερη πόλη της πατρίδας μας».
Όμως η Καρδίτσα δεν ήταν μόνο η πρώτη ελεύθερη πόλη της πατρίδας μας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, με το BBC να μεταδίδει: «Η Καρδίτσα, μια απ’ τις τέσσερις μεγάλες θεσσαλικές πόλεις, είναι ελεύθερη. Είναι η πρώτη πόλη της Ευρώπης που απελευθερώνεται, κάτω από την πίεση των δυνάμεων της Αντίστασης».
Στις 12 Μαρτίου 1943, γίνεται παλλαϊκή συγκέντρωση και οι αντιστασιακοί συντεταγμένοι μπαίνουν στην Καρδίτσα. Επικεφαλής τους είναι μεγάλες φυσιογνωμίες του αντάρτικου: ο Μπουκουβάλας, ο Νικηταράς, ο Ζαχαριάς, ο Ίταμος, ο Κόζιακας, ο Αγραφιώτης, ο Γερούκης.
Ο ενθουσιασμός δεν αφήνει να σκεφτεί κανείς ότι μπορεί ένα αεροπλάνο να θερίσει κεφάλια.
Ο Μπουκουβάλας αναφέρεται στον ηρωϊσμό των αξιωματικών και οπλιτών στον πόλεμο της Αλβανίας. Καλεί τους πατριώτες αξιωματικούς να πάρουν μέρος στον αγώνα, να πλαισιώσουν τον ΕΛΑΣ, να συνεχίσουν το έπος της Αλβανίας.
Η Καρδίτσα θα παραμείνει ελεύθερη όλο σχεδόν το 1943, και γίνεται η διοικητική και οικονομική πρωτεύουσα της ελεύθερης ζώνης, δηλαδή της ελεύθερης Ελλάδας.
Ενώ η Καρδίτσα θα έπρεπε να έχει «σημαία» της το ιστορικό αυτό γεγονός και μοναδικό επίτευγμα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο απέναντι στον σκοταδισμό, δεν αποδίδει την
πρέπουσα τιμή. Όπως ομοίως συμβαίνει και για τους ηρωϊκούς Καρδιτσιώτες πολεμιστές που δύο χρόνια νωρίτερα θυσιάστηκαν σαν σύγχρονοι Σπαρτιάτες στο Ύψωμα 731…
Κ.Π.
