Από τα γυμνασιακά μας χρόνια μαθαίναμε ότι αδράνεια ονομάζεται η χαρακτηριστική ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης. Από την αδράνεια αυτή που επικράτησε στον τόπο μας και σε όλη την υφήλιο λόγω του εγκλεισμού, της αποχαύνωσης και της απάθειας από την πανδημία οφείλουμε να βγούμε και να ατενίσουμε έναν νέο κόσμο που ξημερώνει, με καινούρια οπτική, να διεκδικήσουμε μία καλύτερη θέση για τους εαυτούς μας , τις οικογένειές μας, τον τόπο μας.
Κάθε νέος χρόνος αποτελεί και μια νέα πρόκληση και ο πήχης των στόχων οφείλει να μπαίνει πάντα πιο ψηλά. Με την πανδημία να έχει ανατρέψει κάθε βεβαιότητα και αξιώματα του παρελθόντος και να αναδιαμορφώνει οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες, για τον τόπο μας την Καρδίτσα, ίσως να είναι η νέα χρονιά η ευκαιρία να διεκδικήσουμε ότι μας αναλογεί.
Μία χρονιά ορόσημο είναι αυτή που καλωσορίζουμε. Αφήνοντας πίσω μας το «γκρίζο» 2021, των χιλιάδων θανάτων από την πανδημία, της κλιματικής κρίσης, των πρωτόγνωρων καιρικών φαινομένων, της ενεργειακής φτώχειας και της δύσκολης καθημερινότητας, αισιοδοξούμε ότι η παραλλαγή «όμικρον» θα είναι και το κύκνειο άσμα του κορονοϊού. Ήταν χρονιά όπου γκρεμίστηκαν θεωρίες συνωμοσίας με παταγώδη τρόπο, όπου η σκληρή πραγματικότητα των ανεμβολίαστων μας έφερε πιο κοντά στον ορθολογισμό, ωστόσο ήταν και χρονιά που αύξησε τους δείκτες εγκληματικότητας και οικογενειακής βίας. Ήταν το 2021 ένας χρόνος όπου οι γυναικοκτονίες, μας εμφάνισαν ένα άλλο πρόσωπο για τη νεοελληνική κοινωνία που παραμένει οπισθοδρομική και «ανατολίτικη» με την κακή έννοια του όρου. Απέχουμε πολύ ακόμη από το να εκσυγχρονίσουμε ήθη και έθιμα σε αυτό τον τόπο που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην υφήλιο, αναγνώρισε την αξία της γυναίκας, δύο χιλιετηρίδες πριν, εκτίμησε το ρόλο της Σπαρτιάτισσας μάνας και συζύγου, το ρόλο της Σουλιώτισσας αργότερα, της καραγκούνας που ήταν και εργάτρια γης και σύζυγος και νοικοκυρά και μάνα.
Για την Καρδίτσα το 2022 είναι χρονιά κατά την οποία οφείλουν να συντελεστούν αλλαγές αναγκαίες για την επιβίωση του τόπου μας. Έχοντας καταστεί μία περιθωριακή γωνιά όχι μόνο της χώρας, αλλά και της Θεσσαλίας, οφείλουμε να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούται ένας τόπος παραγωγικός, που συμβάλλει τα μέγιστα στο ΑΕΠ της χώρας
Σε αυτό το «κβαντικό χωροχρονικό ασυνεχές» όπου διαψεύδονται οικονομικά μοντέλα και όλα διέπονται από τη στατιστική αβεβαιότητα, στο τέλος όλες οι αναλύσεις επιστρέφουν στα θεμελιώδη. Η γη που έχει πεπερασμένη φέρουσα ικανότητα λιγοστεύει, καθώς αστικοποιείται, ρηγματώνεται , διαβρώνεται, οι φυσικοί της πόροι όπως το νερό εξαντλούνται και καλείται να θρέψει ακόμη περισσότερους πολίτες στην υφήλιο.
Η ζήτηση υπερισχύει της προσφοράς και η κοντόφθαλμη θεώρηση ότι πρέπει να τη θέσουμε στην υπηρεσία της παραγωγής ενέργειας και όχι των τροφίμων, μας έφερε στη δεινή αυτή θέση.
Η ενέργεια πρέπει να μας βοηθά στην παραγωγή τροφίμων και όχι τα αντίθετο, όσο και αν στον χειμωνιάτικο ομιχλώδη κάμπο αυτό μοιάζει προωθημένη σκέψη.
Η θεομηνία «Ιανός» μας έχει αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με την πολιτεία. Έχουν παρέλθει δύο σχεδόν χρόνια και ούτε η πόλη της Καρδίτσας έχει θωρακιστεί αντιπλημμυρικά, όπως θα όφειλε η διοίκηση όλα αυτά τα χρόνια να πράξει, ούτε το δίκτυο ομβρίων της είναι ικανό να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα που η κλιματική κρίση επιτάσσει, ούτε καν η μεγάλη εργολαβία για τα ποτάμια στον κάμπο και την αποκατάσταση υποδομών στα ορεινά έχει ξεκινήσει… Οι αναβολές είναι δείγματα αδράνειας, αδυναμίας της διοίκησης να αντιληφθεί ότι η κλιματική κρίση δεν αστειεύεται και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επέλθει μία νέα φυσική καταστροφή.
Ούτε φυσικά έχουμε κάποια έστω εξαγγελία για το φράγμα Μουζακίου, που κατά κοινή ομολογία είναι το πιο άμεσο και ανταποδοτικό έργο από αυτά που οφείλουμε να διεκδικήσουμε.
Είπαμε όμως οφείλουμε να θέτουμε τον πήχη ψηλά. Θα πρέπει μέσα στο 2022 να έχουμε ένα σαφές χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση του φράγματος της Συκιάς και τη λειτουργία του, ώστε να αρχίσει ο ορεινός μας όγκος να παράγει πλούτο από υδροηλεκτρική ενέργεια. Να καταστεί ο τόπος μας ένα απέραντο πάρκο παραγωγής ενέργειας, με τις τεχνητές λίμνες της Συκιάς, του Πλαστήρα, του Μουζακίου και του Σμοκόβου, να αποτελούν πόλο τουριστικής έλξης για εναλλακτικό τουρισμό.
Περάσαμε δυστυχώς από την εποχή του «κατόπιν ενεργειών μου» σε αυτή των «μέτρων κατόπιν εορτής». Ήρθε η θεομηνία του αιώνα ο «Ιανός» και ανακαλύψαμε τη χρησιμότητα των φραγμάτων της Σκοπιάς και του Μουζακίου και σπεύδουν τώρα να βγάλουν από τα συρτάρια των υπουργείων τις προμελέτες, έργων που παρέμειναν επί δεκαετίες ξεχασμένες για να τα προκηρύξουν. Αφού είχε γίνει το κακό. Το σύνολο των αποζημιώσεων που δόθηκαν ή θα δοθούν για να θεραπευτούν μερικώς οι πληγές που άφησε πίσω της η θεομηνία, ξεπερνά το κόστος των δύο αυτών έργων… Και οι πληγές από τη διάβρωση παραγωγικών γαιών, θα πάρουν χρόνια, ίσως και δεκαετίες να επουλωθούν.
Όταν αρθρογραφούσαμε πριν από πολλά χρόνια για την αναγκαιότητα των έργων αυτών εισπράτταμε την αδιαφορία ακόμη και από το τοπικό πολιτικό προσωπικό. Το ίδιο και όταν λέγαμε και για τη σπουδαιότητα της ολοκλήρωσης των έργων του Αχελώου, μέχρι που ήρθε η ενεργειακή κρίση και αντιληφθήκαμε την πολύτιμη συνεισφορά των υδροηλεκτρικών στο ενεργειακό μείγμα της χώρας και πόσο φθηνότερα θα ήταν τα τιμολόγια της ΔΕΗ αν δεν είχε αδρανήσει το πολιτικό μας προσωπικό.
Ήρθε η «ηλεκτροπληξία» στα τιμολόγια ρεύματος λοιπόν και έσπευσε ο πρωθυπουργός παραμονές Χριστουγέννων να ανακοινώσει την κάλυψη του 80% της ρήτρας αναπροσαρμογής για τους αγρότες, αφού είχαν όμως ήδη προχωρήσει σε προγραμματισμό καλλιεργειών, εγκαταλείποντας τις εαρινές αρδευόμενες ως ασύμφορες και στρεφόμενοι στα χαμηλών προσόδων χειμερινά σιτηρά. Η ζημιά έχει γίνει όμως στην τοπική οικονομία.
Ο κίνδυνος επίσης είναι ορατός για σημαντική έλλειψη ζωοτροφών με ανυπολόγιστες συνέπειες για την κτηνοτροφία.
Στη διαχείριση οικονομικών ή υγειονομικών κρίσεων χρειάζεται πολλές φορές τόλμη και να υπάρχουν ευαίσθητες κεραίες που να λαμβάνουν τα σήματα από την αγορά και την κοινωνία. Αυτό όμως απαιτεί πολιτικό προσωπικό από άλλη δεξαμενή πέρα από αυτή των κομμάτων που έχουν δημιουργήσει έναν δικό τους εικονικό κόσμο, μακριά από τα «θέλω της αγοράς», έναν κόσμο της στασιμότητας και της αδράνειας…
Όταν αρέσκεσαι να δίνεις αποζημιώσεις αντί να προλαμβάνεις το κακό, θεωρώντας ότι αυτό προσφέρει περισσότερες ψήφους, κάπου υπάρχει πρόβλημα και απαιτείται άμεσα θεραπεία.
Το 2022 ξεπροβάλλει κουβαλώντας τα προβλήματα της προηγούμενης χρονιάς.
Η ανθρωπότητα σε λήθαργο παρακολουθεί τις καταστροφές να συντελούνται και αναζητά πολλές φορές εξηγήσεις στις εφημερίδες , στα social media, δεκτική σε κάθε τι ευφάνταστο. Ο «ελέφαντας» όμως είναι στο δωμάτιο και πρέπει αυτόν να απομακρύνουμε πρώτα για να μπορέσουμε να ανασάνουμε. Η επικοινωνία έρχεται να υποκαταστήσει την ουσία, την απουσία πράξεων και έργων, να διαιωνίσει την αδράνεια. Μας συνήθισε το πολιτικό προσωπικό στα χρόνια των μνημονίων στα φιλοδωρήματα και τα επιδόματα, στο μοίρασμα της φτώχειας, αντί του πλούτου που αξιωματικά μπορεί να παράγει ο τόπος μας.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να μπει ένα τέρμα στην εσωστρέφεια, τη στασιμότητα και τη μιζέρια. Η Καρδίτσα δικαιούται και πρέπει να είναι τόπος παραγωγής εθνικού πλούτου, σε τρόφιμα, ενέργεια, υπηρεσίες και έρευνα. Το ανθρώπινο δυναμικό της όσο και αν έχει συρρικνωθεί στο διάβα των τελευταίων δύο – τριών δεκαετιών, λόγω της εγκατάλειψής του, είναι ικανό να βγάλει τον τόπο από το τέλμα. Τώρα που η υφήλιος αναζητά λύσεις για την επισιτιστική ασφάλειά της η Καρδίτσα μπαίνει πάλι στο επίκεντρο, ως ο κατεξοχήν αγροτικός νομός της χώρας. Έχουμε τη γη, την τεχνογνωσία, τους ανθρώπους του μόχθου ,έχουμε ακόμη τη δύναμη στα χέρια μας. Καιρός να μας καταλάβουν, να μας ακούσουν. Να υπερισχύσει η δράση έναντι των δυνάμεων της αδράνειας, η κινητικότητα έναντι της στασιμότητας, να τους ξεβολέψουμε. Αν δεν το πράξουν οι διοικούντες και μέσα στο 2022, θα το επιβάλλουμε. Όχι κατ’ ανάγκη με τα τρακτέρ, αλλά με το αρραγές παγκαρδιτσιώτικο μέτωπο που πάντα συγκροτούμε στα δύσκολα.
Καλή χρονιά με υγεία και αγώνες διεκδικητικούς για τον τόπο μας.
«Ν.Α.»
