Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή
Είναι ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, κυρίως στον τομέα αρμοδιότητας του Υπουργείου Παιδείας. Η ονοματοδοσία θεσμών, υπηρεσιών, διαδικασιών, οργάνων, κλπ., γίνεται με ρυθμό πολυβόλου.
Δεν είναι ιδιαίτερο χάρισμα αυτής της κυβέρνησης, είναι διαχρονική τακτική του Υπουργείου. Το κυρίως απογοητευτικό είναι ότι η ουσία των πραγμάτων παραμένει μάλλον η ίδια, αν δεν επιδεινώνεται. Κι όμως ακάθεκτοι συνεχίζουν τα «βαφτίσια»!
Για να πάρουμε μια μικρή γεύση, αρκεί να παρατηρήσουμε πως οι μόνοι σταθεροί στην ονομασία τους, από τα στελέχη εκπαίδευσης, είναι οι Διευθυντές Σχολείων. Σ’ όλες τις άλλες θέσεις έχουμε κατά καιρούς νέα ονόματα. Οι Προϊστάμενοι του Νομού έγιναν Διευθυντές Εκπαίδευσης, οι παλιοί Επιθεωρητές μετεξελίχθηκαν σε Σχολικούς Συμβούλους, στη συνέχεια έγιναν Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου και τώρα Σύμβουλοι Εκπαίδευσης.
Ο Προϊστάμενος Επιστημονικής Παιδαγωγικής Καθοδήγησης έγινε Περιφερειακός Επόπτης Ποιότητας της Εκπαίδευσης και αντίστοιχα Επόπτης Ποιότητας της Εκπαίδευσης για τις Διευθύνσεις. Φυσικά τα ΠΕ.Κ.Ε.Σ. γίνονται ΠΕ.Σ.ΕΠ., η οικολογική συνείδηση των μαθητών πέρασε από τα Κ.Π.Ε. που μετεξελίχθηκαν σε ΚΕ.Π.Ε.Α., για να μην καταπιαστούμε με την Ειδική Αγωγή που τα ΚΔΑΥ γίνανε ΚΕΔΔΥ, έπειτα ΚΕΣΥ και τώρα ΚΕΔΑΣΥ, καθώς και τις ορολογίες που έχουν εμπλουτίσει το χώρο, ένταξη – ενσωμάτωση – συμπερίληψη (παραμένει ζητούμενο αν όσοι χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους εννοούν και τα ίδια πράγματα). Ένα μικρό δείγμα της «κοσμογονίας» που έχουμε μπροστά μας. Ακόμα και οι νόμοι έχουν φανταχτερές και εντυπωσιακές έως παραπλανητικές ονομασίες π.χ. νόμος 4823/2021 «Αναβάθμιση του σχολείου και ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών», καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Αναλυτικότερα στην έντυπη έκδοση του Νέου Αγώνα
