Βιώνουμε καθημερινά την ίδια ασφυξία, αναμένοντας το επόμενο αδιανόητο συμβάν που τόσο θα μας συγκλονίσει ως κοινωνία, όσο και θα αναδείξει τις παθογένειες που προ πολλού έχουμε «αγκαλιάσει» και δεν τις αποτινάσσουμε.
Σε μια χώρα που μόνο ασφαλείς δεν αισθανόμαστε ως πολίτες. Σε ένα κράτος που ο ορατός κίνδυνος πρωταγωνιστεί εντέλει με τον πιο δυσάρεστο τρόπο, εξαιτίας της διαρκούς απάθειας των αρμοδίων και μη.
Ένας ακόμη χαμός νεαρού παιδιού -του 29χρονου Μιχάλη- από τυφλή βία που με πρόσχημα το ποδόσφαιρο εκδηλώθηκε μέσα από μια ακροδεξιά ομάδα ατόμων, Κροατών κυρίως αλλά και κάποιων Ελλήνων.
Κι αν η φράση του πατέρα του Άλκη πως τα «λόγια είναι φτωχά» δεν δηλώνει ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του παιδιού του την αποτυχία μας, τότε τί άλλο χρειάζεται για να έρθουμε προ των ευθυνών μας; Όμως ξεχνάμε, στην Ελλάδα του «ποτέ ξανά» όλα δυστυχώς επαναλαμβάνονται με τον ίδιο πόνο και απελπισία.
Παράλληλα, χαραγμένο στο μυαλό μας το αποσβολωμένο και «άδειο» βλέμμα του Αραούχο, τη στιγμή που ο Αργεντινός και οι συμπαίκτες του κατευθύνονταν προς το σημείο της δολοφονίας του 29χρονου Μιχάλη για να τιμήσουν τη μνήμη του.
Το πρόσωπο της απογοήτευσης, του θρήνου και της ματαιότητας, καθώς ακόμη κι αν ο Αραούχο αποτελεί ένα υγιές πρότυπο μέσα στον απέραντο ζόφο, συνειδητοποιεί το ανώφελο των πράξεών του. Όσα πρεσβεύει -ως άνθρωπος- και μόχθησε να περάσει στην κοινωνία με μηνύματα αλλαγής μετά το χαμό του Άλκη, αποδεικνύονται άσκοπα απέναντι σε μια διαρκώς βουβή κοινωνία, με αρχές και πολιτικά πρόσωπα άμοιροι ευθυνών.
Δ.Γ.
