Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Ημέρες που τελειωμό δεν έχουν. Μακρόσυρτες και επιβαρυμένες, με σκέψεις και με εκείνη τη γνώριμη από παλαιότερες τραγωδίες θλίψη. Σκεπτόμενοι έστω την ύστατη στιγμή, ότι η αισιόδοξη πλευρά του ανθρώπου, πηγαία μέσα από την συσπείρωση στις πλατείες των πόλεων και την παρηγορητική προσέλευση για αιμοδοσία, μπορεί να αποτινάξει την εικόνα ενός παρηκμασμένου κράτους και την ατυχή ιδιωτικοποίηση βασικών υποδομών που ευθύνονται για την αβάσταχτη τραγωδία στα Τέμπη.
«Ο άνθρωπος θα γίνει καλύτερος όταν του δείξεις ποιος είναι», με το συγκεκριμένο απόφθεγμα του Φρίντριχ Νίτσε προσπαθούμε να προσεγγίσουμε τη φύση του ανθρώπου. Από τα λάθη ο ίδιος αργά μαθαίνει, μα λίγο πριν ή μετά τη δυσάρεστη στιγμή φανερώνει την εγγενή του καλοσύνη. Συγκρατώντας στη μνήμη μας το «κύμα» συμπαράστασης των νέων και μεγάλων της Καρδίτσας για το χαμό των νιάτων στα Τέμπη, μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν άνθρωπο ανιδιοτελή, δίχως απόλυτο εγωισμό, με θέληση να συνασπιστεί ο ένας για τον άλλον.
Την ίδια ώρα που ό,τι θεωρούμε αυτονόητο στη χώρα ανατρέπεται αιφνιδίως και η έλλειψη οργάνωσης μάς κοστίζει σε ζωές, σύσσωμοι οι πολίτες βγαίνουν μπροστά. Οι κατατρομαγμένοι νέοι ανάμεσα στα συντρίμμια των βαγονιών βρίσκουν θάρρος και απλώνουν σε συνανθρώπους τους το χέρι της ελπίδας και της ζωής.
Νεαροί μαθητές προπορεύονται σε διαμαρτυρίες, αισθανόμενοι πως αύριο θα είναι οι επόμενοι φοιτητές που θα ταξιδεύουν σε αυτές τις σιδηροδρομικές ράγες. Και οι μεγάλοι, κατανοώντας τις χρόνιες παθογένειες που μας οδήγησαν στην κοινωνική τραγωδία, μπαίνουν στη θέση των πονεμένων γονιών και συμμερίζονται την απώλεια. Ακόμη και εντός του ζοφερού σκηνικού που ζούμε, προκύπτουν αξιοθαύμαστες στιγμές που μας διαφοροποιούν ως είδος από οποιοδήποτε άλλο.
Η πρώτη έχει να κάνει με την υψηλή ανταπόκριση των πολιτών στα καλέσματα για αιμοδοσία μετά το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη. Να σημειωθεί ότι την πρώτη ημέρα πανελληνίως συγκεντρώθηκαν 3.000 φιάλες αίματος, ενώ τουλάχιστον μέχρι την Πέμπτη 5.500 ακόμη φιάλες πρόσφεραν άνθρωποι όλων των ηλικιών.
Οι Καρδιτσιώτες ανταποκρίθηκαν, επισκέφθηκαν το Γενικό Νοσοκομείο και έπραξαν το λιγότερο που αισθάνονταν ότι μπορούσαν να κάνουν. Περίμεναν στην ουρά, με τη συλλογική σκέψη της βοήθειας για τους δεκάδες τραυματίες. Με υπομονή περίμεναν τη σειρά τους, και παρά την εύλογη δυσπιστία ως προς τα ασυγχώρητα λάθη για την τραγωδία, την οργή, απέδειξαν ότι μέσα μας κρύβεται μια εντιμότητα, μια αλληλεγγύη.
Η δεύτερη εικόνα του καλού μας εαυτού ως είδος έρχεται μέσα από τα κύματα συμπαράστασης που έλαβαν χώρα σε κάθε σημείο στην Ελλάδα, όπως και στην Καρδίτσα. Με οργάνωση, υπευθυνότητα και με αλτρουισμό απέναντι σε μία ακόμη τραγωδία, οι πολίτες ενώθηκαν, κράτησαν ενός λεπτού σιγή, αφήνοντας λουλούδια στις ράγες των τρένων. Εικόνες βγαλμένες από το δράμα, που αναδεικνύουν τη δυναμική του ανθρώπου, που η φύση του δεν είναι ούτε κακή ούτε καλή, αλλά ανθρώπινη.
Ερχόμενοι αντιμέτωποι με πυρκαγιές, πλημμύρες, ολέθρια λάθη και διαρκή αδιαφορία, το ρητό του Μπρεχτ μοιάζει πραγματικά αληθινό και διαχρονικά επίκαιρο: «Και όπου ζει ο άνθρωπος, μόνη σωτηρία εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι». Ο άνθρωπος λοιπόν, είναι σε θέση να αναδείξει την καλή του, αισιόδοξη πλευρά, αρκεί ο ίδιος να προτάξει τις εικόνες ανθρωπιάς και βοήθειας μπροστά από την κοινωνική αδικία και βαρβαρότητα. Αυτή η συσπείρωση που αναμφίβολα χρειάζεται να συμβαδίζει με την έννοια της οργάνωσης που τόσο πολύ απουσιάζει από τη σύγχρονη κουλτούρα του λαού μας.
