Πρόκειται για την φράση που συνοψίζει τις εξελίξεις στο Νομό Καρδίτσας και γενικότερα στη Θεσσαλία.
Ημέρες που περνούν χωρίς συγκινήσεις, παρά μόνο με ανάλυση και συζητήσεις σχετικά με την επόμενη ημέρα μετά τις καταστροφικές πλημμύρες. Αποκαταστάσεις, αποζημιώσεις, έργα που βρίσκονται στα… σκαριά, μελέτες για υποδομές, όπως και το μέλλον των καλλιεργειών, αποτελούν τα μόνα ζητήματα που συζητιούνται μεταξύ των δημοτών (και δικαίως έως ότου βρούμε… άκρη).
Όμως από την άλλη, αυτή η κατήφεια, η επαναχρησιμοποίηση λέξεων όπως καταστροφές ή πληγές έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στη συνείδησή μας. Και αυτή την απόγνωση στους κατοίκους των πληγεισών περιοχών (Μεταμόρφωση και Βλοχός), δεν είναι δυνατό να την προσπερνάμε. Δεν ξεγράφεται όπως κατανοούμε οι ίδιοι, ότι άνθρωποι δίνουν ακόμη μάχη για να αποκτήσουν το επίπεδο τουλάχιστον της ζωής τους που είχαν, προτού έρθουν και την παρασύρουν τα νερά των πλημμυρών.
Δ.Γ.
