Ο προστατευτισμός στις αγορές που επιστρέφει με τους δασμούς Τραμπ και η επιστροφή του μερκαντελισμού στην παγκόσμια οικονομία οδηγούν σε ένα νέο σταυροδρόμι και την ελληνική οικονομία η οποία πρέπει να βρει λύσεις για μια βιώσιμη ανάπτυξη σε ένα ασταθές διεθνές οικονομικό περιβάλλον με έντονες μεταβολές.
Η «γαλάζια συμφωνία» (blue deal) που ψηφίστηκε από το ευρωκοινοβούλιο και θα ισχύσει από το 2027 με την επόμενη ΚΑΠ κινδυνεύει να «θέσει εκτός μάχης» την πιο παραγωγική περιφέρεια της χώρας τη Θεσσαλία, η οποία δεν έχει ακόμη επουλώσει τις πληγές της από τις φυσικές καταστροφές της τελευταίας τετραετίας βιώνοντας την κλιματική αλλαγή. Χωρίς επιδοτήσεις στις αρδευόμενες καλλιέργειες ο θεσσαλικός κάμπος κινδυνεύει να μετατραπεί σε έναν σιτοβολώνα από τα παλιά και από περιβόλι της Ευρώπης σε άνυδρη στέπα.
Αντί να επιτύχουμε την αύξηση της προσόδου ανά στρέμμα για να αυξηθεί ο κύκλος των εργασιών με δυναμικές αρδευόμενες καλλιέργειες και να κινηθεί η πραγματική οικονομία, οδηγούμαστε σε λύσεις με στάρια και κριθάρια που μας γυρίζουν δεκαετίες πίσω και σε «λαμπογιάλια» (απέραντα φωτοβολταϊκά πάρκα) για να «ξεπλένουμε» στο χρηματιστήριο των ρύπων τις ενεργοβόρες βιομηχανίες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.
Το «κράτος της Αθήνας» αδυνατεί δυστυχώς να αντιληφθεί ότι η επόμενη μεγάλη μάχη για την επιβίωση της χώρας είναι η μάχη για το νερό και όσο καθυστερεί να λάβει αποφάσεις τόσο το πρόβλημα θα επιτείνεται. Χωρίς νερό δεν υπάρχει ζωή ούτε παραγωγή. Τα στοιχεία και για το φετινό χειμώνα παρά το ελπιδοφόρο ξεκίνημά του με βροχές στα τέλη Νοέμβρη και χιόνια στα ορεινά το Δεκέμβρη, είναι απογοητευτικά αφού συνεχίσαμε με έναν σχετικά άνομβρο Γενάρη και έναν υποτονικό Φλεβάρη με «ξεροβόρια»…
Η εικόνα από το μεγαλύτερο λιθόρριπτο φράγμα των Βαλκανίων αυτό του Θησαυρού στο Νέστο στη Δράμα που έχει στερέψει μας υπενθυμίζει την εξίσου απογοητευτική εικόνα στον ταμιευτήρα του Σμοκόβου. Πλέον η μάχη για την επιβίωση της Θεσσαλίας οφείλει να δοθεί για την επιτάχυνση της κατασκευής των μεσαίων φραγμάτων και την ολοκλήρωση του μεγάλου έργου της μεταφοράς νερού από τον Αχελώο… Με τεράστια φωτοβολταϊκά πάρκα από μεγάλους επενδυτικούς ομίλους αντί της φύτευσης δέντρων στις πλαγιές και στα επικλινή εδάφη της Θεσσαλίας που ήδη έχουν απαξιωθεί απλά επιταχύνουμε τη διάβρωση και την ερημοποίηση τους.
Ακόμη και περιβαλλοντικά να το δει κανείς, το ισοδύναμο από τη δέσμευση διοξειδίου του άνθρακα από τις δενδρώδεις καλλιέργειες είναι πολύ μεγαλύτερο και θα μπορούσε να αποφέρει και καλύτερα οικονομικά οφέλη για τους αγρότες, αν είχε έγκαιρα μελετηθεί και σχεδιαστεί, ανέφερε ο καθηγητής της Γεωπονικής Αθηνών Δημήτρης Μπιλάλης μιλώντας στην εκπομπή «Θεσσαλών Γη».
Και υπάρχει και η φυτική καύσιμη ύλη ή οι καρποί των δέντρων που δημιουργούν ένα επιπρόσθετο οικονομικό κύκλο υποστηρίζει ο καθηγητής. Πλέον πρέπει να δράσουμε άμεσα και να σώσουμε πρώτα την τοπική οικονομία και στη συνέχεια την εθνική. Αυτό το μέλλον της εγκατάλειψης του πιο εύφορου κάμπου για την εξυπηρέτηση αλλότριων προς τον εθνικό στόχο συμφερόντων που μας επιφυλάσσει η μυωπική κομματοκρατία της Αθήνας δεν το αποδεχόμαστε.
Θέλουμε να συνεχίσουμε να παράγουμε πλούτο από τη γη, να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας που είναι η σπάνια ενδημική χλωρίδα της με τα 1.800 είδη, τη θέση και τη μορφολογία αυτής της χώρας. Αλλά όλα αυτά χωρίς έργα για το νερό δεν μπορούμε να τα πετύχουμε. Δανειζόμενοι λοιπόν ένα σύνθημα από τη δεκαετία του ‘80 θα κλείσουμε το σημείωμα μας με τη φράση: Απαιτούμε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ έργα νερού στη Θεσσαλία.
«Ν.Α»
