ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Ευλογημένες και άγιες ημέρες, γεμάτες αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό για τον πλησίον! Ιδιαίτερα γι’ αυτούς που μας έχουν προσφέρει! Ανταποδίδουμε το καλό. Σ’ ένα τέτοιο μουντ βρέθηκε και ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού, μιντιάρχης και οικονομικός παράγων της χώρας μας Γιάννης Αλαφούζος!
Επηρεασμένος κι από το πνεύμα των Χριστουγέννων, δεν κρατήθηκε και έδωσε… φύλλο πορείας στον άνθρωπο στον οποίο παρέδωσε ένα προβληματικό σκορποχώρι που προκαλούσε τον οίκτο και του επέστρεψε μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης!
Ομάδα που κατέκτησε Κύπελλο, που διεκδίκησε μετά από δέκα χρόνια το πρωτάθλημα, που βγήκε στην Ευρώπη και παραλίγο να περάσει στους ομίλους του Τσάμπιονς λίγκ, που έδωσε πολλά και απρόσμενα έσοδα στον ιδιοκτήτη της, που συσπείρωσε μετά από πάρα πολύ καιρό τον κόσμο της….
Ομάδα που και πέρσι αλλά και φέτος είναι ισότιμη διεκδικήτρια του τίτλου απέναντι σε άλλες που οι διοικήσεις τους ξόδεψαν πολύ περισσότερα χρήματα που παίζει καλή μπάλα, που έχει αναδείξει έναν σπουδαίο Ελληνα φορ (Ιωαννίδης) που θα πηγαινε “άκλαυτος”!
Για όλους αυτούς (και πολλούς άλλους) ποδοσφαιρικούς λόγους ο Γιοβάνοβιτς κρίνεται απόλυτα πετυχημένος. Από τους πλέον πετυχημένους και δουλευταράδες προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο του Παναθηναϊκού αλλά και γενικώς από το γκρουπ των λεγόμενων “μεγάλων” ομάδων.
Για όλους αυτούς τους μη συναισθηματικούς λόγους, λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο αποδόμησε ο Αλαφούζος τον Γιοβάνοβιτς είναι πέρα για πέρα απαράδεκτος. Κι εδώ ταιριάζει απόλυτα η ρήση “ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος”!
Αφού αποδεικνύεται (βάσει αποτελεσμάτων) και με τη λογική η επιτυχία του εν λόγω προπονητή, πάμε τώρα και στο συναίσθημα που κάποιοι μας λένε ότι δεν πρέπει να το επικαλούμαστε γιατί δεν χωράει, όπως επιχειρηματολογούν, στον επαγγελματικό αθλητισμό! Αυτό κι αν είναι μια προσέγγιση εκτός τόπου και χρόνου!
Χωρίς το συναίσθημα και τα στοιχεία του σεβασμού, της αναγνώρισης και της αγάπης, δεν υφίσταται αθλητισμός! Αν αφαιρέσουμε τα παραπάνω, το ποδόσφαιρο και κάθε μορφή αθλητισμού μετατρέπονται αυτομάτως σε μια μπίζνα που δεν αφορά καθόλου στους φιλάθλους!
Οι φίλαθλοι δεν πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν τις ομάδες τους προσδοκώντας σε επενδύσεις και έσοδα! Πηγαίνουν γιατί τις αγαπούν! Αρα πάνω στο δικό τους συναίσθημα χτίζονται τα πάντα!
Το αν εκείνοι που διαφεντεύουν τις τύχες των ομάδων εκμεταλλεύονται αυτό το συναίσθημα για να κερδίσουν, είναι μία άλλη συζήτηση. Φυσικά και συμβαίνει, αλλά ακόμη και στην εποχή της “τούρμπο εμπορευματοποίησης” του ποδοσφαίρου, το συναίσθημα των φιλάθλων είναι εκείνο που δίνει νόημα και λόγο ύπαρξης στις ομάδες και στο ίδιο το άθλημα.
————————–
«Όσο καιρό θερίζαμε “Βασίλη και Βασίλη” και σαν αποθερίσαμε “όξω μωρέ κασίδη”»
Ελληνική παροιμία
