Πρέπει ίσως να αναρωτηθούμε γιατί μας κυρίευσε εκείνο το άγχος στη σκέψη μας ότι απομακρυνόταν το χέρι από την ψηφιακή περσόνα που έχουμε διαμορφώσει έως τώρα. Αναφερόμαστε φυσικά στην αιφνίδια διακοπή της λειτουργίας των διαδικτυακών μέσων του Ζούκερμπεργκ, πριν λίγες ημέρες.
Αμέσως μετά την αντίδραση της έκπληξης αφότου «έπεσαν» τα προφίλ στο facebook, ακολούθησε έπειτα ένας… αγώνας προσπαθειών από πλευράς μας να ανακτήσουμε την πρόσβαση στα προφίλ ή τις σελίδες που διατηρούμε στο διαδίκτυο. Και το κάναμε όλοι μας, ή διαφορετικά, όσοι τουλάχιστον έχουμε εισέλθει σε αυτόν τον κόσμο εδώ και χρόνια, καθώς ελάχιστοι παραμένουν ανένδοτοι απέναντι στον πειρασμό των social media. Αλλά τί ακριβώς διακυβευόταν μέσω πιθανής απώλειας των διαδικτυακών μας προφίλ; Η επικοινωνία που έχουμε θέσει μεταξύ μας, τόσο με τους κοντινούς όσο και με μακρινούς μας ανθρώπους;
Οι δραστηριότητες που τόσο πολύ προωθούμε με τη βοήθεια αυτών των μέσων; Λίγο πολύ κάθε άτομο φανερώνει στοιχεία της προσωπικότητάς του μέσα από το ίντερνετ, και ως ένα σημείο μπορεί κανείς να εξάγει κάποια συμπεράσματα, ακόμη κι αν δεν είναι αρκετά σαφή. Νέες γνωριμίες κάνουμε, ανακαλύπτουμε νέες εργασίες ή ασχολίες, αλλάζουμε στάση ζωής ακόμη κι αν διαβάζουμε ένα κείμενο μέσα από αυτές τις πλατφόρμες. Επομένως, δεν είναι μόνο η απώλεια ενός προφίλ που μας ανησύχησε κάπως την περασμένη Τρίτη, αλλά και όλες τις ασχολίες και συνήθειες που έχουμε καθιερώσει μέσα από το διαδίκτυο. Και τελικά αν το δούμε στο τέλος της ημέρας, δεν είναι λίγα αυτά που διατηρούν αυτή την αλληλεξάρτηση στη ζωή μας…
Δ.Γ.
