Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Η μετάδοση των γεγονότων από το πεδίο της φωτιάς στην Αχαΐα, όπως και η γνώση των ομιλούντων σχετικά με τις τοποθεσίες που καίγονταν ανεξέλεγκτα από τις πυρκαγιές, επανέφεραν στην επιφάνεια τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις «κατοικημένες περιοχές» στις περιφέρειες.
Είναι συχνό φαινόμενο, και το παρατηρήσαμε ξανά με την υπόθεση των πυρκαγιών στη χώρα, ότι κάποιες λέξεις ως προς την περιγραφή της κατάστασης αλλάζουν κατά πολύ την αξία μιας είδησης και το μέγεθος της απειλής, την οποία οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν απευθείας.
Όταν παρακολουθούμε τις ειδήσεις πως εκκενώνονται κατοικημένες περιοχές – και στην περίπτωση πρόσφατα στην Αχαΐα – οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι πολλές από αυτές ανήκουν στον αστικό ιστό της πόλης και δεν πρόκειται για απομακρυσμένους συνοικισμούς ή χωριά.
Αντίληψη των «κατοικημένων περιοχών»
Τα τοπωνύμια που ακούσαμε στις ειδήσεις αφορούν προάστια και γειτονιές της Πάτρας, αποτελούν δηλαδή μέρη της πόλης (π.χ. Μποζαΐτικα, Αρόη, Βραχνέικα, Αλισσός κ.α.). Συνεπώς, όταν λαμβάνουμε αυτή την πληροφορία ότι «εκκενώνονται περιοχές», δεν καταγράφει πλήρως την αλήθεια και τη σοβαρότητα μιας υπόθεσης.
Κατά αντιστοιχία, σε ένα χείριστο σενάριο φωτιάς στην Καρδίτσα, σε συνοικίες όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, τα Καροπλεσίτικα και τα νέα Εργατικά, εμείς γνωρίζουμε ότι ανήκουν στον ιστό της και δεν πρόκειται προφανώς για κοινότητες εκτός πόλεως.
Όταν λοιπόν καίγονταν συνοικίες της Πάτρας, ο καπνός είχε σκεπάσει ολόκληρο το λιμάνι της πόλης, προκαλώντας αναστάτωση στον κόσμο και μια ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Παράλληλα, δίπλα στην ενημέρωση που δεχόμαστε, έρχεται η φράση του «δεν υπάρχουν νεκροί», η οποία αδιαμφισβήτητα θα έπρεπε να αποτελεί τον κύριο στόχο των δυνάμεων στο κρίσιμο πεδίο της καταστροφής. Ωστόσο, ας μην προσπερνούμε τις απώλειες σε περιουσίες, στις εκτάσεις δάσους, σε ζώα, χωράφια και φυσικά στο περιβάλλον στο οποίο και ζούμε, αλλά ενίοτε το εκμεταλλευόμαστε.
Εξοικειωνόμαστε με την είδηση της απώλειας περιουσιών, δίχως να αντιληφθούμε ότι οι νέες καταστροφές αποτελούν την επανάληψη των προηγούμενων. Συνεπώς, η καταγραφή γεγονότων τέτοιας σοβαρότητας δεν έρχεται με αξιοπιστία, ώστε να μας παρέχει ακριβή ενημέρωση για τον πραγματικό αντίκτυπο μιας καταστροφής.
Σύγχυση μεταξύ «περιφέρειας» και «επαρχίας»
Οι κάτοικοι της περιφέρειας βιώνουν την άνιση απόδοση της αλήθειας για τα συμβάντα στις περιοχές τους, μακριά από τα αστικά κέντρα. Και σε αυτό το σημείο είναι που εντοπίζουμε την απόκλιση μεταξύ των μεγάλων πόλεων και της περιφέρειας, ή αλλιώς της επαρχίας όπως μας αρέσει περισσότερο ως λέξη να χρησιμοποιούμε.
Διότι η «περιφέρεια» ορισμένες φορές αντικαθιστά την ομορφιά και την ουσία της επαρχίας. Σε άλλη περίπτωση μάλιστα, είχαμε καταπιαστεί πριν καιρό με τη φράση «ομάδες ή πόλεις της περιφέρειας» από διάφορα μέσα ενημέρωσης, όταν απέφευγαν συστηματικά την «επαρχία», θεωρώντας ότι ως λέξη υποτιμά τις περιοχές.
Όμως, η επαρχία σηκώνεται μπροστά μας από την καλλιεργημένη γη μέχρι τις κορυφές των βουνών και με όσο φυσικό πλούτο μας παρέχει για να ζήσουμε εδώ.
Η… περιφερειακή προσέγγιση υποβαθμίζει τόσο την αξία της ζωής στην επαρχία που αναπολούν αρκετοί από τα ξένα και τις μεγάλες πόλεις, όσο και την προσπάθεια που γίνεται από τους κατοίκους της για να παραμείνει όρθια η χώρα σε διάφορους τομείς. Κι ας αποφεύγουμε ως κράτος να κατανοήσουμε την αξία της γεωργίας, που έχει αφεθεί σε μια συνεχιζόμενη κατρακύλα εξαιτίας κρίσιμων, αλλεπάλληλων «χτυπημάτων».
Στην επαρχία ή αλλιώς στις περιφέρειες, όπως κάποιοι χαρακτηρίζουν όσα έπονται της μεγάλης εικόνας των κέντρων, οι άνθρωποι κτίζουν σχέσεις ζωής. Φοιτητές επιλέγουν οικίες για να περάσουν τα χρόνια των σπουδών τους σε αυτές. Άτομα καλλιεργούν τη γη, φτιάχνουν περιουσίες, καθώς η επαρχία, οι περιφέρειες, αποτελούν το κομμάτι της χώρας με τη μεγαλύτερη ίσως βαρύτητα και επιρροή ως προς τη διαμόρφωση και διάσωση του χαρακτήρα μας συνολικά ως λαός.
Γι’ αυτό και επιζητάμε αντάξια καταγραφή και ενημέρωση της επικαιρότητάς μας με εκείνη αντίστοιχα της προβεβλημένης Αθήνας.
