Για έναν και πλέον αιώνα, μία μικροσκοπική επιγραφή στην “Κραυγή” του Edvard Munch αποτελούσε σημείο τριβής και έντονων διαφωνιών μεταξύ καλλιτεχνών και δη ζωγράφων, σχετικά με το αν αυτή ήταν προϊόν βανδαλισμού του πίνακα ή μία “υπογραφή-αφιέρωση” του ίδιου ανθρώπου που τον φιλοτέχνησε.
“Μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να το έχει ζωγραφίσει”, είναι γραμμένο στην πάνω αριστερή γωνία του πίνακα, με το πέπλο μυστηρίου να σκεπάζει τον “καμβά” της προσωπικότητας του δημιουργού του.
Σήμερα, 130 χρόνια μετά την ολοκλήρωση της “Κραυγής”, η πλευρά αυτών που απέδιδαν την επιγραφή στον ιδιαίτερο γραφικό -και όχι μόνο- χαρακτήρα του Νορβηγού ζωγράφου μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι, καθώς το μυστικό αποκαλύφθηκε και ο γρίφος λύθηκε.
Μετά από σχετική ανάλυση της επιγραφής με τη χρήση της τεχνολογίας υπέρυθρης ακτινοβολίας, λίγο πριν πάρει τη θέση του σε ένα νεοσύστατο μουσείο τέχνης στο Όσλο, ανακαλύφθηκε πως η επιγραφή ανήκει όντως στον Edvard Munch.
Οι αναλυτές συνέκριναν τον γραφικό χαρακτήρα του ζωγράφου από επιστολές και ημερολόγιά του με αυτόν της επιγραφής στο πάνω άκρο του πίνακα, καταλήγοντας στην ταυτοποίηση και τη λύση του μυστηρίου.
Η ιστορία της “Κραυγής”
Η “Κραυγή” του Edvard Munch (12 Δεκεμβρίου 1863-23 Ιανουαρίου 1944) αποτελεί έναν από τους εμβληματικούς πίνακες της παγκόσμιας τέχνης.
Την εμπνεύσθηκε όταν, σύμφωνα με τον ίδιο, την ώρα που περπατούσε άκουσε “την τεράστια, άπειρη κραυγή της φύσης”. Το αγωνιώδες πρόσωπο του πίνακα ταυτίζεται ευρέως με το άγχος του σύγχρονου ατόμου. Μεταξύ 1893 και 1910 έφτιαξε δύο ζωγραφισμένες εκδοχές της και δύο σε παστέλ, καθώς και μια σειρά από εκτυπώσεις. Ένα από τα παστέλ πέτυχε τελικά την τέταρτη υψηλότερη ονομαστική τιμή που έχει πληρωθεί ποτέ για πίνακα σε δημοπρασία. Η Κραυγή υπάρχει σε τέσσερις εκδόσεις: δύο παστέλ (1893 και 1895) και δύο ζωγραφικές (1893 και 1910). Υπάρχουν επίσης αρκετές λιθογραφίες της (1895 και αργότερα).
Το παστέλ του 1895 πωλήθηκε σε δημοπρασία στις 2 Μαΐου 2012 119.922.500 δολάρια ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της προμήθειας. Είναι η πιο πολύχρωμη από τις εκδόσεις [49] και διακρίνεται για τη στάση κοιτώντας προς τα κάτω μιας από τις μορφές στο βάθος. Είναι επίσης η μόνη έκδοση που δεν ανήκει σε μουσείο της Νορβηγίας.
Η έκδοση του 1893 εκλάπη από την Εθνική Πινακοθήκη στο Όσλο το 1994 αλλά ανακτήθηκε. Ο πίνακας του 1910 εκλάπη το 2004 από το Μουσείο Μουνκ στο Όσλο, αλλά ανακτήθηκε το 2006 με περιορισμένες ζημιές.
Πηγή : news247
