Περνάμε ήδη δίπλα από διάφορες συζητήσεις ατόμων σχετικά με τη διεξαγωγή των Πανελλήνιων εξετάσεων και τον αγώνα των μαθητών που τόσο ύψιστη… σημασία έχουν δώσει δεκαετίες τώρα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αλλά και οι γονείς που βλέπουν τις εξετάσεις των παιδιών ως το μεγάλο «τελικό της ζωής».
Τέτοιο είναι το υψηλό ενδιαφέρον καθώς μεγάλος αριθμός ατόμων αναμένει σε μια οθόνη την ανακοίνωση των θεμάτων που επιλέχθηκαν σε κάθε μάθημα, έτσι ώστε να ξεκινήσει η υπόθεση διάφορων απαντήσεων που θα μπορούσαν να αποτυπωθούν στο χαρτί. Ένα αγχωτικό σύνδρομο που παίρνει δυστυχώς συλλογικές διαστάσεις, ένα «τέλος δίχως αύριο» με την πίεση που ασκείται στα παιδιά από τον τρόπο διεξαγωγής των εξετάσεων, αλλά και από την αγωνία των γονέων. Φθάσαμε σε ένα σημείο υστερίας, μεταδίδοντας στα παιδιά μας ότι αυτός ο αγώνας είναι ένας, και τίποτα άλλο. Δημιουργούμε προσδοκίες, βαραίνουμε τις πλάτες τους με «πρέπει», σκηνοθετώντας ένα σκηνικό του απόλυτου αγώνα.
Μόνο όμως, που όσο μεγαλώνουμε, κατανοούμε ότι είτε ακολουθήσει κανείς τον ακαδημαϊκό δρόμο είτε τη γνώση μιας τέχνης, έχουν εντέλει ελάχιστη διαφορά. Η επιτυχία, η εξασφάλιση του βιοποριστικού δεν επιτυγχάνεται μόνο με ένα… χαρτί πανεπιστημίου. Ίσως χρειάζονται περισσότερα, με αντίστοιχες εξειδικεύσεις, μπορεί και στροφή σε κάτι… ξένο, που δεν κατείχαμε ως γνώση εξ αρχής. Επίσης, η ζωή μας φέρνει αντιμέτωπους με άλλα ερεθίσματα και ενδιαφέροντα. Όλα είναι ρευστά, όλα αλλάζουν, ανάλογα τις περιόδους, τις τάσεις στην αγορά. Σίγουρα όμως, δεν είναι τίποτα αμετάκλητα επιτυχές. Μόνο και μόνο επειδή τα αποτελέσματα των Πανελληνίων ήρθαν με θετικό… πρόσημο.
Δ.Γ.
