ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Στα παιχνίδια Κυπέλλου της Αναγέννησης ο υπογράφων, είχε πάντα μία ξεχωριστή προσέγγιση, όπως πιστεύω και πολύς κόσμος. Κι αυτό γιατί μέσα απ’ αυτή τη διοργάνωση και με δεδομένο το γεγονός ότι ουδέποτε η ομάδα ανέβηκε στην Α’ Εθνική, της δίνονταν, κατά καιρούς, η ευκαιρία να παίξει με κάποιον από τους λεγόμενους “μεγάλους”.
Και μέσα απ’ αυτές τις αναμετρήσεις όπως είναι γνωστό, ο ποδοσφαιρόφιλος πηγαίνει στο γήπεδο με την “κρυφή” προσδοκία να ζήσει μία υπέρβαση. Η κινητήρια δύναμη, άλλωστε του ποδοσφαίρου, είναι αυτή. Η πιθανότητα το αουτσάιντερ να ανατρέψει τα προγνωστικά και να επικρατήσει του φαβορί!
Μέσα από τη διαδικασία του Κυπέλλου η Αναγέννηση, όπως γράψαμε στο χθεσινό αφιέρωμα, βρέθηκε αντιμέτωπη με όλο το big four αλλά και με πλήθος ομάδων πρώτης εθνικής κατηγορίας. Πέρα από τ’ αποτελέσματα και τις πορείες, τα παιχνίδια αυτά καθ’ αυτά είναι ιδιαίτερα κεφάλαια στη διαδρομή της.
Είναι ένα βιβλίο… αναμνήσεων για τους φιλάθλους της. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, δεν είναι μόνο όσα βλέπουμε στο γήπεδο. Κάθε παιχνίδι κουβαλάει μια ιστορία και κάθε παρουσία μας συνδυάζεται με προσωπικές στιγμές. Με ποιον ήμασταν, σε τι κατάσταση βρισκόμασταν στη ζωή μας και πολλά άλλα.
Ουσιαστικά είναι η παιδική μας ηλικία! Το λένε οι ειδικοί ότι θυμάσαι πολύ πιο έντονα τα παιδικά σου χρόνια απ’ ό,τι τις υπόλοιπες περιόδους της ζωής σου. Γι’ αυτό όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο παρότι περνούν τα χρόνια, δεν… μεγαλώνουμε!
Πολλά παιχνίδια της Αναγέννησης στο Κύπελλο θυμάμαι έντονα. Αυτό που “καρφώθηκε” για τα καλά στο… σκληρό δίσκο του εγκεφάλου είναι με τον Ολυμπιακό το 1995! Όχι το πρώτο, που αποτέλεσε και τη μεγαλύτερη διάκριση της ομάδας στην ιστορία με τη νίκη που σημείωσε στο λασπαριό του Σταδίου μπροστά σε 10.000 κόσμο. Το δεύτερο, που έγινε στο παλιό Καραϊσκάκη λίγους μήνες μετά.
Εκεί ένιωσα τι σημαίνει η ομάδα από τον τόπο σου να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε όλη την Ελλάδα. Τότε η ρεβάνς Ολυμπιακού – Αναγέννησης για τη φάση των “16” ήταν το μοναδικό παιχνίδι που διεξαγόταν, καθώς τα άλλα είχαν προηγηθεί.
Ταξιδεύοντας με την αποστολή δεν μπορώ να ξεχάσω τις εκδηλώσεις περαστικών και άσχετων με την Αναγέννηση κατά τη διάρκεια της διαδρομής του πούλμαν από το ξενοδοχείο στο Φάληρο. “Μπράβο ρε Καρδιτσάρα, άντε και στον τελικό!!!”
Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα που αντίκρισα με 20.000 κόσμο (ΦΩΤΟ) στις κερκίδες μόλις ανέβηκα στα δημοσιογραφικά. Είχα ξαναβρεθεί πολλές φορές στο παλιό Καραϊσκάκη, αλλά σε άλλα παιχνίδι Ευρωπαϊκά ή πρώτης εθνικής.
Στη σκέψη ότι αυτή τη φορά θα έβλεπα την Αναγέννηση να αγωνίζεται κόντρα στον Ολυμπιακό και μάλιστα με προβάδισμα πρόκρισης την ώρα που ξεκίνησα τη μετάδοση για το ραδιόφωνο, ένιωσα να με διαπερνά ένα… ηλεκτρικό κύμα συγκίνησης.
Ένα συναίσθημα μοναδικό που έμεινε στη μνήμη σαν παλιά φωτογραφία! Ναι, ήμασταν οι πρωταγωνιστές στη σκηνή! Η πόλη, η παρέα μας, οι φίλοι μας, οι δικοί μας άνθρωποι!
Η ομάδα μας…
——————-
«Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία»
Ρολάν Μπαρτ – Γάλλος συγγραφέας
• Στην κεντρική ΦΩΤΟ του άρθρου η Αναγέννηση λίγο πριν τη σέντρα του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο παλιό Καραϊσκάκη την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου του 1995.
Διακρίνονται όρθιοι από αριστερά: Παύλοβιτς, Σιακάρας, Μπαλογιάννης, Λαγούιας, Μπουντόλος, Κουτσόπουλος. Καθιστοί από αριστερά: Σκούτας, Καρκαλέτσης, Καραλίδης, Κατσούλης, Καραπέτσας.
