Τη μνήμη του Νικολάου Πλαστήρα τίμησε το πρωί της Κυριακής η Καρδίτσα, με εκδήλωση τιμής και δόξας που διοργάνωσε η Ένωση Αγραφιώτικων Χωριών Ν. Καρδίτσας με τη συνεργασία του Δήμου Καρδίτσας και τη συμμετοχή τοπικών φορέων.
Αρχικά το πρωί στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Κων/νου πραγματοποιήθηκε ομιλία για τον «Μαύρο Καβαλάρη» Νικόλαο Πλαστήρα από τον Στρατηγό- επίτιμο Αρχηγό του ΓΕΣ Φράγκο Φραγκούλη, ενώ στη συνέχεια τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στην πλατεία Πλαστήρα στον προ του έφιππου ανδριάνατα χώρο, όπου πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνων, ενώ χορευτικοί όμιλοι χόρεψαν παραδοσιακά τραγούδια.
Στην ομιλία του ο κ. Φραγκούλης μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο Μαύρος Καβαλάρης του Μικρασιατικού Αγώνα έχει εγγραφεί στην εθνική συνείδηση ως υπόδειγμα πατριωτισμού, αγωνιστικότητας και ανιδιοτέλειας. Έχει εγγραφεί στην κοινή μνήμη των Ελλήνων ως υπόδειγμα δημόσιας ηθικής και αυτό είναι ίσως σημαντικότερο από οποιαδήποτε αναφορά στις λεπτομέρειες του πλούσιου βιογραφικού του, στρατιωτικού και πολιτικού, από οποιαδήποτε αναφορά σε έργα. Τελικά στην ιστορία, όπως και στην πολιτική, το ποιος είσαι είναι εξίσου σημαντικό με το τι έκανες.
Έχει επίσης πολύ μεγάλη σημασία να σημειώσουμε ότι ο Νικόλαος Πλαστήρας, ακριβώς επειδή υπήρξε μεγάλος, ανιδιοτελής, οραματιστής, συνέδεσε το όνομά του και με μία μεγάλη προσπάθεια οικονομικής ανασυγκρότησης, με τα μεγάλα έργα, με τη Λίμνη Πλαστήρα, που κατασκευάστηκε με την ολοκλήρωση του φράγματος στο Μέγδοβα (Ταυρωπός ) το 1959.
Ο Πλαστήρας το 1935 όταν επισκέφθηκε την γενέτειρά του, διότι είχαν σημειωθεί καταστροφικές πλημμύρες στη περιοχή από συνεχείς βροχοπτώσεις, βλέποντας τον χώρο δήλωσε ότι “επιβάλλεται εδώ μια μέρα να γίνει λίμνη”, απ’ όπου και το πιο γνωστό της όνομα.
Ο Πλαστήρας ήταν ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου, που αγαπήθηκε πολύ από τον λαό.
Η λιτή και φτωχική ζωή του Νικόλαου Πλαστήρα είναι παράδειγμα, διότι διέθετε την σύνταξή του για τα χρόνια που υπηρέτησε στο στρατό σε ορφανά της Μικρασιατικής Καταστροφής, ενώ έστω και ετεροχρονισμένα από την Βουλή κηρύχθηκε “Άξιος της Πατρίδας”.
Ο αδελφός του ήταν άνεργος, έπιασε δουλειά στο εργοστάσιο ζυθοποιίας “ΦΙΞ” ως φορτοεκφορτωτής. Ο στρατηγός όταν έμαθε ότι τόλμησε να πει ότι είναι αδερφός του Πρωθυπουργού τον υποχρέωσε να παραιτηθεί και του είπε ”Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου”.
Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος – έπασχε από φυματίωση που είχε “αποκτήσει” κατά την εκστρατεία της Μικράς Ασίας. Έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι του αλλά αυτός αρνήθηκε λέγοντας : ”Μα τι λέτε; H Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;”
Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: ”Τι κάνω; Σκάβω για να καλοτρώγω”;
Όταν του διασφάλισε φίλος να πάρει στεγαστικό δάνειο με χαριστικούς όρους γύρισε και του είπε: ”Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;” Έσκισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.
Το 1952, πρωθυπουργός ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, και από εγκεφαλική συμφόρηση, όταν μια μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμα του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να είναι ξαπλωμένος σε ράντζο και τον ρώτησε με οικειότητα: ”Στρατηγέ, Πρόεδρε, γιατί το κάνεις αυτό;” και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. ”Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ…”
Η κληρονομιά, που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: ”Όλα για την Ελλάδα!”. Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστάει στην Πατρίδα”.
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ – γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε απόρους και ορφανά παιδιά.
ΜΕΧΡΙ το τέλος της ζωής του, αλλά και όταν ήταν πρωθυπουργός, τιμούσε τους φίλους και πολεμικούς συντρόφους του και θυμόταν τα μικρά ονόματα πολλών απ’ αυτούς.
Η προσωπικότητα και η μνήμη του Νικολάου Πλαστήρα είναι μια πολύτιμη εθνική περιουσία, που οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε.
Γι’ αυτό διαπιστώνουμε ότι γίνεται κάθε φορά αντικείμενο ερμηνειών, που είναι περισσότερο σύμφωνες με τις αντιλήψεις ή και τα ιδεολογικά συμφέροντα των ερμηνευτών, κατ’ αποκλεισμό όλων των άλλων και σμικρύνει έτσι η αξία ως θεμελιώδους ιστορικού φαινομένου, παγκόσμιου σημασίας το νέο ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ όπως ήταν το ΟΧΙ και η Μεγάλη Εξόρμηση του 1912, που ήταν, όπως το είχε θέσει ο Κολοκοτρώνης ότι το Ελληνικό Έθνος αγωνίζεται «Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» μέχρι την ολοκλήρωση απελευθέρωσης των Ελλήνων από τους Τούρκους.
Τέτοια πρότυπα όπως του Στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα αποτελούν διαχρονικά οι αγωνιστές που συμμετείχαν και θυσιάστηκαν σε όλους τους πολέμους, για την Ελευθερία και την ανεξαρτησία μας στην τρισχιλιετή ιστορική πορεία του Ελληνικού λαού, που με τις ηθικές αξίες και αρχές του πορεύεται σήμερα ο πολιτισμένος κόσμος.
Μέσα από τη θυσία τους αποκαλύπτεται επίσης και η ελληνορθόδοξη ψυχή των Ελλήνων και συμπυκνώνεται το διαχρονικό πνεύμα του Ελληνισμού στον αγώνα του για την πατρίδα και την ελευθερία.
Και αν σήμερα οι Έλληνες είμαστε ελεύθεροι και ανεξάρτητοι σε Ελλάδα και Κύπρο, με τα κατεχόμενα να στενάζουν από τον Τούρκο κατακτητή, αυτό έγινε γιατί δεν ήμασταν πειθήνιοι με ηγέτες όπως ο “Μαύρος Καβαλάρης” ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, στις βουλές των δυνατών και προσαρμοστικοί στο κυρίαρχο ρεύμα της κάθε εποχής.
Το ζήτημα λοιπόν, έχει τεθεί με τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, που αποτελούν εφαλτήριο για την αντιμετώπιση της απειλής και του ¨CASUS BELLI¨από την Τουρκία.
Ήρθε ο καιρός να πάρουμε στα χέρια μας την ιστορική σκυτάλη και να την ολοκληρώσουμε.
-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ,
-ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΧΩΡΙΚΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΣΤΑ 12 ν.μ.
-ΑΜΕΣΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΟΖ, ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ
-ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ
-ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΑΙΩΝΙΩΝ ΠΟΘΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
Κλείνοντας την ομιλία μου θα ηθελα να τονίσω ότι:
Ο γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ»!
Αναλυτικότερα στην έντυπη έκδοση του Νέου Αγώνα
