ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Πάει και ο Ανδρέας Σταματιάδης, δύο ημέρες πριν “φύγει” ο Μίμης Δομάζος, “πέταξε” σε άλλες διαστάσεις για να συναντήσει τη μεγάλη παρέα με την οποία έγραψε ιστορία στο Ελληνικό ποδόσφαιρο! Ήταν ο τελευταίος που είχε απομείνει από την ενδεκάδα της ΑΕΚ που κατέκτησε για πρώτη φορά πρωτάθλημα.
Συνδέθηκε κάποια στιγμή στη μακρόχρονη πορεία του στα γήπεδα και με την Αναγέννηση και μάλιστα σε μία εποχή που η τελευταία δημιουργούσε νέα γενιά φιλάθλων τη δεκαετία του ‘70! Σε μια εποχή που η χώρα ήταν στο “γύψο” από τη χούντα, αλλά που τα γήπεδα αποτελούσαν κι ένα καταφύγιο για μαζική συνεύρεση.
Κάτι που ενθαρρύνονταν βέβαια, για να σκεπάζονται όλα τα υπόλοιπα και ν’ αποπροσανατολίζεται ο κόσμος, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Το σίγουρο είναι πως το μόνο που δεν έφταγε ήταν το ποδόσφαιρο που σε εκείνη τη δεκαετία όχι μόνο στην περιοχή μας και στη χώρα, αλλά παγκοσμίως επιβεβαίωνε τον τίτλο του “βασιλιά των σπορ” και απλώνονταν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης…
Ο Ανδρέας Σταματιάδης, όπως γράφουμε στο αφιέρωμα, ήλθε στην Καρδίτσα τον Ιούλιο του 1973 σε μία Αναγέννηση αποφασισμένη, έτοιμη και ικανή να ικανοποιήσει τον διαχρονικό πόθο της ανόδου στην Α’ Εθνική. Ο υπογράφων ήταν πιτσιρίκος τότε, οπότε δεν μπορεί να έχει ιδίαν άποψη για την επιδραστικότητά του ως προπονητής.
Την Αναγέννηση, άλλωστε την είδα πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1974 στη νίκη στο ντέρμπι με τον ΑΟΚ (ΦΩΤΟ) με γκολ φάουλ του Σπύρου Θώδη σε ηλικία μόλις 8 ετών. Δεν θα μπορούσα, λοιπόν, να γνωρίζω τι εστί Σταματιάδης και γενικώς τι εστί εκείνη η ομάδα!
Όσοι την έζησαν όμως είτε αγωνιζόμενοι, είτε από την εξέδρα δεν έχουν δεύτερη σκέψη για να αποφανθούν οτι επρόκειτο για την καλύτερη Αναγέννηση όλων των εποχών. Οσο για τον “κυριο Ανδρέα”, ένα πραγματικό κόσμημα, όπως χαρακτηριστικά το αναφέρουν στην επιστολή τους οι παλαίμαχοι!
Όταν προσελήφθη από τη διοίκηση της ομάδας ήταν ήδη ανερχόμενος προπονητής καθώς προηγήθηκε η άνοδος με τα Τρίκαλα το 1971. Ηταν μια κίνηση που φανέρωνε την αποφασιστικότητα να πάρει η ομάδα αυτό που άξιζε και την προηγούμενη σεζόν (αλλά και τις επόμενες) την άνοδο που την έχασε στις λεπτομέρειες (και στο παρασκήνιο) από τη Λάρισα.
Δυστυχώς και στην περίοδο 1973-74, θα πέσει πάνω σε πολύ πιο ισχυρούς στα κέντρα αποφάσεων αντιπάλους. Ηταν η σειρά της Καλαμάτας να πάρει το εισιτήριο με την Αναγέννηση να μένει τελικά 4η στη βαθμολογία.
Ούτε με τον τζέντλεμαν Ανδρέα Σταματιάδη, θα σβήνονταν η δίψα που παραμένει ακόμη στις μέρες μας! Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, αγαπημένοι φίλοι που υπηρέτησαν την ομάδα από κάθε πόστο έφυγαν από τη ζωή και δεν την χάρηκαν στην πρώτη εθνική.
Ίσως είναι αυτός ο άσβεστος καημός που κρατά αυτόν τον σύλλογο όρθιο σε κάθε συνθήκη. Ισως είναι αυτό το “χρωστούμενο” της ιστορίας που δημιουργεί ακόμη και τώρα νέους φιλάθλους με την… υποχρέωση να ζήσουν αυτό που δεν έζησαν όσοι έφυγαν!
——————————
«Άνοιξε αν μπορείς χωρίς να κλάψεις το παλιό σου σημειωματάριο με τις διευθύνσεις»
Λουί Αραγκόν – Γάλλος ποιητής
