ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Όταν φεύγουν από τη ζωή άνθρωποι που έχουν σημαδέψει τη νιότη μας, ακόμη κι αν δεν έχουμε την παραμικρή συγγενική ή φιλική σχέση μαζί τους, είναι σα να χάνουμε κάποιον δικό μας. Φεύγει μαζί τους ένα κομμάτι μας…
Οι θιασιώτες του αθλητισμού τη γνωρίζουν πολύ καλά αυτή την αίσθηση. Προκύπτει από την ταύτιση με φυσιογνωμίες των γηπέδων που έχει μια παιδικότητα (ακόμη κι όταν γίνεις παππούς!) και είναι απολύτως άδολη!
Κάτι τέτοιο συνέβη και με το χαμό του τεράστιου Νίκου Σαργκάνη. Βγήκε μια γενικότερη θλίψη. Όσοι τον έζησαν, θυμήθηκαν προσωπικούς σταθμούς ζωής που τους συνέδεσαν με αθλητικά γεγονότα και τη δική του παρουσία. Οσοι δεν τον πρόλαβαν στα γήπεδα, τον γνώρισαν από τις αναφορές των πρώτων…
Άλλωστε τα ονόματα των “ηρώων της Κυριακής” γίνονται γνωστά ακόμη και σ’ αυτούς που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το χώρο. Το “φάντομ” των Ελληνικών, γηπέδων, λοιπόν, “πέταξε” για άλλες διαστάσεις. Και μάλιστα ημέρα Κυριακή!
Ήταν επόμενο όλοι όσοι τον προλάβαμε να διαπρέπει να νιώσουμε ένα σφίξιμο στην καρδιά! Έφυγε κάτι δικό μας. Ήλθαν στο νου οι προσωπικές μας στιγμές! Που ήμασταν και πως ήμασταν όταν πρωταγωνιστούσε σε κάποιες από τις ξεχωριστές παραστάσεις του…
Προσωπικά πρόλαβα όλη τη διαδρομή του και όπως συμβαίνει με κάθε ποδοσφαιρόφιλο, θυμάμαι επ ακριβώς και με κάθε λεπτομέρεια, τα πάντα διότι έχουν βιωθεί τόσο έντονα που δεν διαγράφονται με τίποτα. Είναι σαν το ανεξίτηλο μελάνι των τατουάζ!
Το ματς με τον Ολυμπιακό το 1979 όπου ως γκολκίπερ της Καστοριάς απέκρουσε δύο πέναλτι κι ανάγκασε τον Λεμονή να χάσει ένα ακόμη το άκουγα σε ένα μικρό τραντζιστοράκι. Οσο κι αν έψαξα μεγάλος να βρω στιγμιότυπα δεν τα κατάφερα διότι εκείνη την ημέρα η ΕΡΤ δεν είχε στείλει κάμερα!
Το έπος της Εθνικής στην Κοπεγχάγη όπου “βαφτίστηκε” εφόρου ζωής ως “Φάντομ” το είδα στην ασπρόμαυρη τηλεόραση με την αξεπέραστη φωτή του Διακογιάννη να δονεί…
Άπειρες φορές τον είδα δια ζώσης να απογειώνεται σε σπουδαίους αγώνες στο παλιό Καραϊσκάκη και να μου μοιάζει πιο μεγάλος και από την εστία που υπεράσπιζε…
Στον τελικό του “αιώνα” με την κοντρα Κοσκωτά – Βαρδινογιάννη του ‘88 στο ΟΑΚΑ όταν πλέον είχε αλλάξει στρατόπεδο, ήμουν ανάμεσα σε 75.000 αφιονισμένους φιλάθλους στις εξέδρες! Η πιο φανατισμένη ατμόσφαιρα που υπήρξε ποτέ σε ντέρμπι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού!
Κατάφερε και στα τελειώματα να μας δώσει μια ακόμη μοναδική παράσταση όταν με τον Αθηναϊκό στο Ολντ Τράφορντ παραλίγο ν’ αποκλείσει μόνος του τη Γιουνάιτεντ καθώς λύγισε στην παράταση!
Έφυγε ένας γίγαντας! Θα συναντήσει τον Φούνες για να του εξηγήσει πως τον “ψάρεψε” στο τρίτο πέναλτι και τον Κυράστα που τον περίμενε πολύ καιρό…
—————————-
«Η ζωή είναι μία παρατεταμένη απώλεια όλων όσα αγαπάμε»
Βίκτωρ Ουγκώ – Γάλλος συγγραφέας
