Ήταν γύρω στις 12 παρά… βράδυ Τρίτης 28ης προς ξημερώματα 1ης του Μάρτη όταν άρχισε να χτυπά το κινητό και ταυτόχρονα τα σταθερά στην αίθουσα σύνταξης. Η είδηση ήταν ότι έχουμε εκτροχιασμό τρένου πριν τα Τέμπη.
Οι 350 μισοκοιμισμένοι επιβάτες, ανάμεσά τους πολλοί φοιτητές, ξυπνάνε από το απότομο φρενάρισμα και τον εκκωφαντικό ήχο της πρόσκρουσης. Σύντομα τα πρώτα βαγόνια τυλίγονται στις φλόγες. Κάποιοι καταφέρνουν να βγουν από τους εκτροχιασμένους συρμούς, σπάζοντας τα τζάμια. Ακολουθεί πανικός.
Όσο περνούσε η ώρα και έφταναν οι πρώτες φωτογραφίες μαζί με τις πληροφορίες από τους ρεπόρτερ μας μαθαίναμε για φωτιά σε βαγόνια. Η πυροσβεστική μιλούσε για εκτεταμένη πυρκαγιά και ότι στον τόπο του συμβάντος βρίσκονται πάνω από 30 οχήματα. Ένα σφίξιμο στο στομάχι άρχισε να δημιουργείται καθώς περνούσε η ώρα και πηγαίναμε προς τα ξημερώματα. Οι ειδήσεις που έφταναν έκαναν λόγο για δεκάδες σακούλες με νεκρούς, νεαρά παιδιά, στην πλειοψηφία τους, φοιτητές.
Ήταν βράδυ Τρίτης 28 Φλεβάρη του 2023 προς ξημερώματα 1ης του Μάρτη…
Ήταν μια νύχτα κρύα όπως οι περισσότερες στο τέλος του Φλεβάρη, όπου η αίθουσα σύνταξης πήρε φωτιά και πλέον λειτουργούσαμε ως πολεμικοί ανταποκριτές. Είχαμε ζήσει παρόμοιες συνθήκες πριν από περίπου 20 χρόνια όταν είχαμε το δυστύχημα με το λεωφορείο με τους μαθητές από το Μακρυχώρι Ημαθίας και είχαμε αποκτήσει- δυστυχώς- αυτή την εμπειρία . Πάλι στα Τέμπη.
Και μετά ξημέρωσε η μέρα της φρίκης, με το Γενικό νοσοκομείο Λάρισας να μετατρέπεται σε ένα απέραντο νεκροτομείο. Μια μέρα που δεν θα ήθελε κανείς να ζήσει ξανά. Η Λάρισα και όλη η Θεσσαλία είχαν παραλύσει. Για μια εβδομάδα, έβλεπες πρόσωπα σκυθρωπά και μια αναλαμπή, μια αχτίδα φωτός ερχόταν με τους νέους που περίμεναν επί ώρες κάτω από τη βροχή στην κεντρική πλατεία της πόλης για να δώσουν αίμα για τους τραυματίες.
Στο τρένο αυτό ήταν τα παιδιά μας. Ήταν το τρένο που παίρναμε εμείς οι ίδιοι ως φοιτητές. Ήταν η μέρα που αποκαλύφτηκε η σαπίλα αυτού που ονομάζουμε δημόσια σφαίρα και κράτος… Σύγχρονο, ευρωπαϊκό υποτίθεται, τρομάρα μας…
Που μάθαμε ότι ο δήθεν ασφαλής σιδηρόδρομος ενίοτε λειτουργούσε μόνο με ένα ρεύμα ανόδου ή καθόδου γιατί κάποιοι επιτήδειοι έκλεβαν επί χρόνια το χαλκό και τα μέταλλα από τις γραμμές τα οποία μπορεί να έφταναν με τα ίδια βαγόνια σε χώρες της Βαλκανικής για να πουληθούν, αφού υπήρχαν λέει ενίοτε πιθανό και παράνομα φορτία, αλλά βίντεο φόρτωσης για αυτά τα φορτία ποτέ δεν εμφανίζονται…
Και μετά οι νέοι άρχισαν να οργανώνουν αυθόρμητα διαδηλώσεις, πρώτα στη Λάρισα στον τόπο της τραγωδίας και στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα και στην Καλαμπάκα και στη Θεσσαλονίκη από όπου τα περισσότερα θύματα καθώς επρόκειτο για φοιτητές του ΑΠΘ που επέστρεφαν κυρίως από την Πάτρα από το καρναβάλι όπου είχαν πάει για ένα Σαββατοκύριακο διασκέδασης που έμελλε να είναι για πολλούς το τελευταίο.. Και μετά σε όλη τη χώρα. Πέρασαν από τότε δυο χρόνια και κανείς ακόμη δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι κάτι παρόμοιο δεν θα ξανασυμβεί. Οι παθογένειες παραμένουν οι ίδιες.
Το “πάμε κι όπου βγει” έγινε σύνθημα, όπως και τόσα άλλα που ακούστηκαν εκείνο το μοιραίο βράδυ… Και φτάσαμε στο «δεν έχω οξυγόνο» που βροντοφώναξαν πάλι μαθητές και φοιτητές.
Αυτοί οι νέοι έδωσαν και πάλι τον παλμό χθες στις συγκεντρώσεις, ξεκινώντας από την κεντρική πλατεία της Καρδίτσας με ένα αίτημα : ” Να μην υπάρξει συγκάλυψη” για να δικαιωθούν οι νεκροί, να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι…
Να βρουν δικαίωση και ο Βάϊος Βλάχος και ο Τάσος Κουτσόπουλος, αλλά και όλα τα υπόλοιπα από την Καλαμπάκα που θρήνησε τρεις κοπέλες νεκρές, τη Λάρισα, τον Βόλο με τον Ιάσονα Γεωργιάδη που δίνει δύο χρόνια μάχη για τη ζωή και τα παιδιά από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα
Αυτή η γενιά των μαθητών και φοιτητών της χώρας φέρει ένα σημάδι στο μέτωπο από το έγκλημα -όπως το χαρακτηρίζει-των Τεμπών… Μοιάζει με ταινία του Τζιμ Τζάρμους αυτή η εικόνα σαν εκείνη με τη νεαρή που φέρνει το ίδιο σημάδι καθώς οι γονείς της από τη γενιά των χίπις συμβιβάστηκαν στην πορεία και δεν άλλαξαν τον κόσμο με το κίνημά τους. Το σημάδι του συμβιβασμού της αποδοχής της μετριότητας που μεταφέρεται από τη μια γενιά στην άλλη. Αυτή γενιά όμως επιδιώκει να ανεβάσει τον πήχη που έμπαινε πάντα χαμηλά. Αναζητά οξυγόνο για να αναπνεύσει. Ακούστε την, εμπιστευτείτε την.
Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 ένα τρένο γεμάτο νιάτα και όνειρα μετατράπηκε λίγο πριν τα Τέμπη στον απόλυτο εφιάλτη. Αυτός ο εφιάλτης ας μας ξυπνήσει επιτέλους να απαιτήσουμε και να φτιάξουμε ένα κράτος δικαίου με αξιοκρατία για να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Αν δεν το πράξουμε ο εφιάλτης αυτός θα μα συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή. θα είναι ο εφιάλτης μιας κοινωνίας βουβής σε αποδρομή. Θα ζούμε σε ένα κράτος παρία όπου θα έχουν θέση μόνον οι επιτήδειοι και οι κυνικοί, οι βολεμένοι και οι καταφερτζήδες και σίγουρα ΟΧΙ ΟΙ ΑΞΙΟΙ… Ένα κράτος όπου θα επιβιώνουν μόνο όσοι έχουν αντιασφυξιογόνες μάσκες γιατί από τους υπόλοιπους στερήσαμε το οξυγόνο
