ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
«Έφυγε» και ο Κώστας Καπράνας για το μακρύ ταξίδι…
Νωρίς, στα 65 του και μάλιστα, παρά την τρομερή κατάπτωση του οργανισμού του από την καταραμένη αρρώστια, δεν έχασε ούτε μία στιγμή τη σπίθα για ζωή και τη διάθεσή του να βλέπει με θετική και αισιόδοξη ματιά το γύρω του…
Πως θα μπορούσα να μη γράψω κάτι για το κατευόδιο…
“Εχω καρκίνο, αλλά είμαι καλά, θα το αντιμετωπίσω και θα το παλέψω” μου είχε πει εδώ και πολύ καιρό στο τηλέφωνο, όταν έμαθε για την ασθένειά του. Tην οποία ουδέποτε έκρυψε, αλλά την έβαλε απέναντι και την αντιμετώπισε με θάρρος!
Μέχρι και τώρα τελευταία που είχε επιδεινωθεί κατά πολύ η κατάστασή του, όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο πιστός φίλος του Γιώργος Παγουρτζής, (που με πληροφόρησε κλαίγοντας για το θάνατό του), αλλά και ο (επίσης φίλος του και συγχωριανός του) Σωτήρης Βητοβάρης, δεν έχανε το κουράγιο του.
Έτσι ήταν ο Κώστας και στη θητεία του στην Αναγέννηση. Αγαπούσε το ποδόσφαιρο, το υπηρέτησε και ως διαιτητής και στη συνέχεια μπήκε μπροστά σε μία προσπάθεια στην ομάδα που θα μπορούσε με βάση τα χρήματα που ξοδεύτηκαν αλλά και την ενέργεια που υπήρχε τότε, να έχει πολύ σπουδαία εξέλιξη. Να φτάσει εκεί που δεν έφτασε ποτέ κι ακόμη το περιμένουμε. Δεν συνέβη για πολλούς λόγους. Και για όσα επικρατούσαν στο τότε “κύκλωμα” του ποδοσφαίρου, αλλά και για τα λάθη που έγιναν πάνω στον ενθουσιασμό…
Λίγο μετά την τετραετία του Κώστα Ζάρρα και την αξέχαστη “μαγική σεζόν” 1993-94 ο κόσμος ήταν ακόμη διψασμένος. Η πτώση στη Γ’ Εθνική φάνταζε ως καταστροφή (είχαμε ξεχάσει γρήγορα την “πέτρινη” δεκαετία στην τρίτη και στην τέταρτη Εθνική!), αλλά το καλοκαίρι του ’96 ο Κώστας Καπράνας επικεφαλής κι άλλων Καρδιτσιωτών συγκρότησαν ένα πολύ δυνατό σχήμα που ανέλαβε την ΠΑΕ και υπόσχονταν πολλά…
Προσέλαβαν και ανέδειξαν τον Σάκη Τσιώλη σαν προπονητή (έκανε το ντεμπούτο του στους πάγκους για να διαγράψει μια πολύχρονη καριέρα) και ανέβασαν άμεσα την ομάδα αμέσως στη Β’ Εθνική. Ήταν η σεζόν που η Αναγέννηση σε μία διακοπή του πρωταθλήματος έκανε ακόμη και χειμερινή προετοιμασία με διαμονή σε πολυτελές ξενοδοχείο στην Αθήνα με τα μέλη της να πηγαίνουν να παρακολουθούν μέχρι και θεατρικές παραστάσεις στην ανάπαυλα των προπονήσεων! Ούτε στη… Μπουντεσλίγκα δηλαδή τέτοια χλιδή!!!
Ακολούθησε ένας οργασμός με στόχο την άνοδο! Μεταγραφάρες με ονόματα πρώτης γραμμής (μέχρι και ο Παύλοβιτς γύρισε πίσω!), άπλωμα των μετοχών στην Καρδίτσα, σημαντικές συνεργασίες στο χορηγικό όπως η εταιρία “Πετρογκαζ”, προπονητήριο στο Ρούσσο με προβολείς, γυμναστήριο, εστιατόριο και σύγχρονα αποδυτήρια, προετοιμασία υψηλού επιπέδου στο Καρπενήσι.
Στις πολύωρες συζητήσεις που είχαν ένα και μοναδικό αντικείμενο, την Αναγέννηση, έλεγε: «Αν δεν βγούμε στην Α’ Εθνική τώρα, δεν θα βγούμε ποτέ…»
Ατέλειωτα λεφτά μπήκαν τότε! Ατέλειωτα λεφτά και χρόνος ανεκτίμητος! Όχι μόνο στη χρονιά, αλλά ακόμη και το 2001 που έμοιαζε προδιαγεγραμμένη η πτώση, μέχρι που έφυγε από την προεδρεία απογοητευμένος και αποδομημένος όπως συμβαίνει με πολλούς σ’ αυτή την αδυσώπητη “ποδοσφαιρική αρένα”…
Κοντραριστήκαμε κάπου το 1999, όταν προσεγγίζαμε με κριτική διαφωνώντας για το “πήγαινε – έλα” προπονητών και παικτών και στη φιλοσοφία. Παρόλα αυτά ουδέποτε υπήρξε προσωπική αντιπαράθεση. Μάλιστα σε κάποιες στιγμές μπορεί και να τον αδικήσαμε. όπως συμβαίνει στο χώρο του ποδοσφαίρου, ίσως και ο ίδιος αδίκησε τον εαυτό του με τόσα χρήματα που ξόδεψε (τα περισσότερα από ποτέ που είχαν επενδυθεί μέχρι τότε στην Αναγέννηση) για να φέρει την ομάδα ψηλά…
Σαν άνθρωπος ο Κώστας ήταν ανοιχτός και καλόκαρδος. Ακόμη και μ’ αυτούς που για οποιονδήποτε λόγο αντιπαρατέθηκε κάποια στιγμή. Δεν δηλητηριαζόταν από το συναίσθημα της κακίας και δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να μιλάει όποτε του δινόταν η ευκαιρία για την Αναγέννηση… Την αγάπησε παρά τις πίκρες που “έφαγε” στο τέλος.
Θυμάμαι το πρόσωπό του που έλαμψε τη στιγμή της βράβευσής του (ΦΩΤΟ) στη γιορτή της “χρυσής ομάδας” του ’70 μαζί με τον Κώστα Ζάρρα και τον Θωμά Δεληγιάννη εκείνο το βράδυ του 2018 στο Παυσίλυπο!
Ένιωσε αυτή την αίσθηση της αναγνώρισης, αυτό το γλυκό “ευχαριστώ” για την προσφορά του. Ένας ακόμη υπηρέτης αυτού του συλλόγου μέσα στο διάβα του καιρού… Μέρος κι αυτός της τεράστιας ιστορίας της ομάδας που μεγάλωσε χάρη στην ενέργεια που της έδωσαν συμπολίτες από κάθε πόστο…
Τελευταία επικοινωνία μας ήταν όταν η Αναγέννηση συζητούσε με τον Παύλο Δερμιτζάκη τον οποίο είχε φέρει τότε ως ποδοσφαιριστή και φρόντισε για την αποκατάσταση του τραυματισμού του παρότι είχε τελειώσει το συμβόλαιό του. Ήταν οι τελευταίες δηλώσεις (πάλι με θετικό πρόσημο) που έκανε και φιλοξενήσαμε σε ρεπορτάζ στην εφημερίδα.
Το θρυλικό του καφενείο στη Κουμουνδούρου υπήρξε, πέραν όλων των άλλων, κι ένα στέκι συνεύρεσης λαϊκών ανθρώπων όπου δεν θα μπορούσε να μην πρωταγωνιστεί στις κουβέντες και το “μπαλέτο της εργατικής τάξης”, το ποδόσφαιρο.
Θα λείψει απ’ όλους η παρουσία του.
Κυρίως από την αγαπημένη του σύζυγο και τα παιδιά του…
Καλό ταξίδι πρόεδρε…
