Τα προηγούμενα 24ωρα η οικογένειά μας μεγάλωσε. Το σπιτικό μας φιλοξένησε ένα ζευγάρι με την κορούλα τους που είχαν εγκλωβιστεί στην πλημμυρισμένη Μαραθέα.
Το σπίτι που έμεναν γκρεμίστηκε από τα λασπόνερα, έχασαν τα πάντα. Μέσα στην καταστροφή και την τραγωδία δεν έχασαν όμως το χαμόγελό τους.
Ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι, 30 χρονών ο Ένι, 27 η γυναίκα του Λέτα, η κορούλα τους τώρα θα πάει στη Β’ Δημοτικού.
εφιαλτικό το οποίο αποτύπωσε στο χαρτί όταν έπιασε την ξυλομπογιά.
– Τί ζωγράφισες αριστερά;
Τη βροχή.
– Και από κάτω τί είναι;
Τα νερά
– Δεξιά τι είναι;
Ο ήλιος, τώρα είναι καλύτερα.
Γυρνώντας σπίτι από την εφημερίδα το βράδυ του Σαββάτου, αφού πρώτα γνωριστήκαμε, άρχισε να μου εξιστορείται τα γεγονότα που βίωσε…
-Ένι, από που είσαι;
Κατάγομαι από την Αλβανία. Έχω 17 χρόνια στην Ελλάδα, τρία στην Μαραθέα.
– Πότε πλημμύρισε το χωριό;
Το χωριό άρχισε να γεμίζει νερό από τη βροχή την Τρίτη. Περίπου μέχρι το γόνατο. Την επόμενη ημέρα, Τετάρτη, στις 7 το πρωί χτυπά η καμπάνα, ενώ μας παίρνουν και τηλέφωνα ότι θα αρχίσει να μπαίνει νερό στο χωριό. Περίπου στις 11 το πρωί άρχισαν να μπαίνουν τα λασπόνερα στο χωριό. Δεν μπορούσαμε να φύγουμε από το χωριό, όλοι οι δρόμοι γύρω ήταν πλημμυρισμένοι.
– Μόλις σας ειδοποίησαν τι έκανες;
Πήγαμε με την οικογένεια και άλλους χωριανούς σε ψηλότερο σημείο, στον όροφο μιας καφετέριας. Αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι να πάρω δύο πράγματα για το παιδί. Η στάθμη του νερού άρχισε να ανεβαίνει. Μόλις έφθασα στο σπίτι το νερό είχε φτάσει μέχρι το κεφάλι. Στο τέλος με κάλυψε τελείως. Ευτυχώς ξέρω κολύμπι, γύρισα στην καφετέρια κολυμπώντας αλλιώς θα είχα πνιγεί!
Το νερό έφθασε τα 2 – 2,5 μέτρα έξω από την καφετέρια. Σπίτια ήταν τελείως καλυμμένα με νερό. Το χωριό καταστράφηκε. Χωράφια, σπίτια, επιχειρήσεις.
– Πόσα άλλα άτομα ήσασταν εκεί;
Στην καφετέρια με την ταράτσα από πάνω ήμασταν περίπου 100-150 άτομα. Ήταν και ένα ζευγάρι με 13 μηνών μωράκι. Μείναμε εκεί 6,7, 8 Σεπτεμβρίου. Το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου μας απεγκλώβισαν εθελοντές με βάρκα.
– Είχατε φαγητό και νερό;
Ελάχιστο νερό που είχαμε πάρει μαζί μας και έφθασε μέχρι τη δεύτερη ημέρα. Νερό και κάτι να φάμε έφερναν με τη βάρκα, ποιός να πρωτοφάει; Ξέρεις τί είναι να σου ζητάει το παιδί
σου φαγητό και να μην έχεις να του δώσεις;
– Ελικόπτερα δεν ήρθαν;
Τη δεύτερη μέρα ήρθε ελικόπτερο και πήρε 5-6 ανθρώπους. Δεν μπορούσαν να μαζέψουν άλλους. Από τον αέρα που έκαναν οι έλκυες του ελικοπτέρου υπήρχε φόβος να φύγουν
κεραμίδια από τη σκεπή και να σκοτώσουν κάποιον.
– Ανεβαίνεις πάνω στη βάρκα, τι σκέφτεσαι;
Τότε είπα μέσα μου ότι σωθήκαμε. Πιο πριν νόμιζα ότι δεν θα είχαμε τύχη. Να σου πω μόνο ότι η εξάντληση θολώνει το μυαλό. Ένας παππούς είχε πάθει κρίση πανικού, ήθελε κάποια στιγμή να πηδήξει μέσα στα λασπόνερα.
– Μετά που σας πήγαν;
Μας πήγαν μετά στο Πεδινό και στο Προάστιο και στη συνέχεια με το λεωφορείο στην Καρδίτσα στο 2ο Γυμνάσιο.
Μας είπαν αν θέλουμε να πάμε σε σπίτι να φιλοξενηθούμε και αμέσως είπα «ναι». Δεν μπορούσαμε με μικρό παιδί να μείνουμε μέσα στο σχολείο που γινόταν χαμός.
– Το σπίτι που μένατε τι απέγινε Ένι;
Καταστράφηκε το σπίτι, γκρεμίστηκε. Πάνε και τρία μηχανάκια.
– Από εδώ και μετά τι θα κάνετε;
Θα πάμε πρώτα στην Πάτρα που έχουμε τους συγγενείς μας. Μετά θα γυρίσουμε στη
Μαραθέα. Δεν φεύγουμε από το χωριό.
– Ένι, από εκεί που είσαι περνάει ποτάμι;
Από το Μπεράτ είμαι, έχω χρόνια να πάω τώρα. Ναι έχει μεγάλο ποτάμι.
– Έχει πλημμυρήσει εκεί;
Εκεί η κοίτη του ποταμού είναι πολύ μεγάλη. Δίπλα έχουν ανοίξει και ένα μεγάλο κανάλι. Ακόμη και να φύγει το νερό από το ποτάμι, πέφτει δίπλα για να μην πλημμυρίσει η πόλη.
Κώστας Παλαιός
