Το σχέδιο εκτροπής 300 εκατ. κυβικών μέτρων νερού ετησίως από τον Αχελώο στη Θεσσαλία επαναφέρουν οι Ολλανδοί της HVA International ως τη μοναδική βιώσιμη και μακροπρόθεσμη λύση προκειμένου να σωθεί ο κάμπος από την ερημοποίηση των εδαφών.
Μάλιστα εκτιμούν το κόστος αυτής της μερικής εκτροπής στα 400 εκατ. ευρώ, κονδύλια που συμπεριλαμβάνονται στα συνολικά 4,5 δισ. ευρώ τα οποία απαιτούνται για την ανασυγκρότηση της Θεσσαλίας, σύμφωνα με το masterplan που εκπόνησαν και ετέθη σε δημόσια διαβούλευση. Ένα σημαντικό μέρος του budget το οποίο ανέρχεται σε περίπου 3,3 δισ. ευρώ κατανέμεται σε υποδομές αντιπλημμυρικής προστασίας. Επιπλέον, παρατίθενται σενάρια με πολλαπλές επιλογές. Για παράδειγμα, οι επενδύσεις για την Κάρλα διαφοροποιούνται κατά 45 εκατ. ευρώ ανάλογα με το εάν θα επιλεγεί η πρόταση επέκτασης της λίμνης ή όχι. Γενικότερα πάντως, ο προϋπολογισμός για αντιπλημμυρικά έργα στις περιοχές της Θεσσαλίας κατανέμεται ως εξής:
– 1,294 δις ευρώ σε Τρίκαλα και Καρδίτσα
– 1,029 δις ευρώ στην περιοχή της λίμνης Κάρλα
– 289 εκατ. ευρώ στη Λάρισα
– 206 εκατ. ευρώ στην ορεινή περιοχή
– 508 εκατ. ευρώ σε γενικότερες δράσεις.
Προφανώς, μέχρι να «κλειδώσουν» οι παρεμβάσεις μπορεί ο τελικός λογαριασμός να αλλάξει, ωστόσο, αποτελεί μια πραγματικότητα ότι απαιτούνται πολλά κεφάλαια αλλά και… χρηματοδότηση, που αποτελεί «γρίφο». Η λύση της εκτροπής Το σχέδιο, το οποίο παρουσιάζεται σε έξι τεύχη -όλα αναρτημένα στην αγγλική γλώσσα, γεγονός που έχει προκαλέσει εύλογες απορίες στον αγροτικό κόσμο της Θεσσαλίας _ έχει ως σκοπό να αντιμετωπίσει τις αλληλένδετες προκλήσεις αφενός των κινδύνων εμφάνισης νέων πλημμυρών και αφετέρου της ξηρασίας και της ερημοποίησης των παραγωγικών εδαφών του μεγαλύτερου κάμπου της χώρας.
Όπως υποστηρίζουν οι μελετητές, στο 4ο τεύχος του master plan, η μεταφορά υδάτων από τη λεκάνη του Αχελώου προς τη λεκάνη του Πηνειού πρέπει να υλοποιηθεί ώστε να συνεχίσει η Θεσσαλία να είναι μια βιώσιμη αγροτική περιοχή. Για να τεκμηριώσουν τη θέση τους, παραθέτουν στοιχεία, τα οποία εδώ και δεκαετίες έχει θέσει και η ελληνική επιστημονική κοινότητα δίχως όμως να ληφθούν υπόψη στη χάραξη πολιτικής και στη λήψη μέτρων. Δηλαδή ότι η τρέχουσα κατανάλωση νερού άρδευσης στη Θεσσαλία είναι διπλάσια από τα επίπεδα που θεωρούνται βιώσιμα, ή ότι από την ετήσια χρήση υδάτων της Θεσσαλίας (περίπου 1.500 εκατομμύρια m3) η γεωργία καταναλώνει το 90% κλπ.
Υπογραμμίζουν ωστόσο τις δυσκολίες στο εγχείρημα αναφέροντας ότι η μείωση της άρδευσης κατά 50% στη Θεσσαλία δεν θα είναι εύκολη επιλογή, αλλά ούτε και η μεταφορά νερού από τη λεκάνη του Αχελώου σε εκείνη του Πηνειού ώστε να μετριαστεί το υδατικό στρες στον κάμπο. Όπως σημειώνει η ομάδα των Ολλανδών, ένα σχέδιο εκτροπής δεν μπορεί να διαμορφωθεί μονομερώς από τους ενδιαφερόμενους φορείς στη Λεκάνη του Πηνειού και μόνο. «Η ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου απαιτεί τη συνεργασία και τη συμμετοχή των ενδιαφερομένων και από τις δύο λεκάνες», αναφέρουν, μια προοπτική ωστόσο η οποία, έως σήμερα, δείχνει ανέφικτη. Εδώ και δεκαετίες τα νερά του Αχελώου έχουν αποτελέσει πεδίο σφοδρής αντιπαράθεσης, τόσο σε τοπικό επίπεδο, όσο και σε κομματικό, με τους βουλευτές (ή και υπουργούς) της Θεσσαλίας να δίνουν ελπίδες στους ψηφοφόρους τους ότι θα ξεδιψάσει ο κάμπος και της Αιτωλοακαρνανίας να υπόσχονται ότι τα σχέδια της εκτροπής δεν θα προχωρήσουν.
