ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Το έγραψαν οι Ultras gate 3 της Αναγέννησης παρεθέτοντας τη σχετική φωτογραφία και μας άνοιξαν το “ντουλαπάκι των αναμνήσεων”. Το παραθέτουμε αυτούσιο:
••••
«Για εκείνο το στιχάκι που έγινε σύνθημα στο γήπεδο…
Για μία κρύα μπύρα που ήπιε γουλιά όλη η παρέα…
Για τα παιδιά εκεί ψηλά που έγιναν άγγελοι…
Για ένα γκολ που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνιέται…
Για εκείνη την κερκίδα χωρίς καρεκλάκια και σκέπαστρο αλλά μόνο με τσιμέντο…
Για ένα ξεσκισμένο πανό που έφαγε βροχές, κρύα, χιόνια και στέκει στο κάγκελο…
Για τη φουκαριάρα τη μάνα μας που όταν ξημέρωνε Κυριακή δεν ρωτούσε ποτέ που θα πας γιατί ήξερε…
Για όλες τις ωραίες στιγμές που περάσαμε και άλλα τόσα που θα ‘ρθουν στο μέλλον…
– Φωτογραφία από αλησμόνητες εποχές έξω από το «Καφωδείο» για το απαραίτητο ζέσταμα πριν από τον αγώνα»
••••
Μας συγκίνησαν οι μπαγάσηδες! Ιδιαίτερα τους παλαιότερους που βιώσαμε διάφορες εποχές της Καρδίτσας, τα ιστορικά της στέκια, τα σημεία αναφοράς της και ασφαλώς τη σύνδεση όλων με την πρωταγωνίστρια της Κυριακής και της καρδιάς μας! Respect στον συντάκτη του κειμένου για την έμπευση και τα ωραία λόγια…
Η φωτογραφία είναι έξω από το ιστορικό «Καφωδείο»! Τι δεν έχουμε να θυμόμαστε απο εκεί! Τις μουσικές, το αντάμωμα με φίλους καλούς που κάποιοι εξ αυτών δεν μένουν πια εδώ. Eκεί, πέραν όλων των άλλων, από ένα σημείο και μετά γινόταν και οι συνάξεις των φιλάθλων της Αναγέννησης πριν από το γήπεδο. Είτε επρόκειτο για εντός έδρας αγώνα είτε για κάποιο ταξίδι σε κάθε πιθανό και απίθανο προορισμό στην Ελλάδα…
Μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις είχε γίνει τον Ιούνιο του 2004 πριν από το μπαράζ με το Κερατσίνι στη Λιβαδειά. Ένα κομβόι περίπου 2.500 νέων… κάθε ηλικίας, που πήρε το δρόμο για αγώνα της Δ’ Εθνικής Κατηγορίας παρακαλώ! Με την επιστροφή να είναι ατελείωτη λόγω της ανείπωτης πίκρας με το γκολ του Τουρνά στο 119’ της παράτασης με το οποίο το Κερατσίνι πήρε τη νίκη και το εισιτήριο της ανόδου.
Μέσω αναδιάρθρωσης ήλθε η άνοδος και για την Αναγέννηση μετά από δύο μήνες, αλλά εκείνο το απόγευμα και όλα όσα το συνέθεσαν έμεινε αξέχαστο σε όλους όσοι το βίωσαν. Ας ήταν πικρό.
Σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να διακρίνει κανείς τις ιδιαιτερότητες αυτού του συλλόγου που εκπροσωπεί μία περιοχή πληγωμένη αλλά που ποτέ δεν έχασε τη ζωντάνια της ακόμη και τότε που οι καιροί ήταν γκρίζοι όπως η πόλη το χειμώνα. Μία πόλη που δεν την αγαπήσαμε για τα αστραφτερά λαμπιόνια της αλλά για τους ανθρώπους της!
Κι ακόμη περισσότερο την αγαπήσαμε στις ήττες της…
—————————–
«Μια πόλη γίνεται ο κόσμος ολόκληρος όταν κάποιος αγαπάει έναν από τους κατοίκους της»
Λώρενς Ντάρελ – Βρετανός συγγραφέας
