Οι εικόνες από τη δυτική Ελλάδα, με τους πολίτες, τους πυροσβέστες και τους εθελοντές να
παλεύουν μέσα στις φλόγες για να σώσουν περιουσίες και τη φύση, είναι μια πραγματική γροθιά στο στομάχι.
Ιδιαίτερα η φωτογραφία με τον πολίτη καβάλα στο μηχανάκι που κρατά σφιχτά στην
αγκαλιά του ένα πρόβατο για να το γλιτώσει από τη φωτιά, αποτυπώνει με τον πιο σκληρό αλλά και ανθρώπινο τρόπο τον αγώνα της επιβίωσης. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που ζήσαμε στη Θεσσαλία και στον Νομό Καρδίτσας πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν κάτοικοι προσπαθούσαν μέσα στα λασπόνερα να σώσουν ανθρώπους, περιουσίες και ζωικό κεφάλαιο από την καταστροφική πλημμύρα.
Ζούμε σε μια χώρα όπου παρακαλάμε να βρέξει για να μην καούμε, αλλά όχι πολύ για να μη πνιγούμε. Σε μια χώρα που διαχρονικά συνεχίζει ως κράτος να υπολείπεται στρατηγικά στην πρόληψη απέναντι στις πλημμύρες, τη λειψυδρία και τις πυρκαγιές, παρά τα τεχνολογικά και επιστημονικά άλματα της ανθρωπότητας. Και όλα αυτά, με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που εξακολουθεί να κατευθύνει πακτωλούς χρημάτων όχι σε κρίσιμες υποδομές, αλλά σε αναπλάσεις βιτρίνας και πολεμικούς εξοπλισμούς.
Είναι ένας κύκλος καταστροφής και αδράνειας, της λογικής κόστους- οφέλους, που όσο δεν σπάει, θα συνεχίσει να παράγει τις ίδιες τραγικές εικόνες: πολίτες που, μέσα στις φλόγες ή τα νερά, κουβαλούν στα χέρια ό,τι πιο πολύτιμο τους απέμεινε.
Κ.Π.
