Ήταν πραγματικά δύσκολο να παρακολουθήσουμε την κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού στην Εξεταστική Επιτροπή, μητέρα της 20χρονης Μάρθας που έχασε τη ζωή της στα Τέμπη.
Αναφέρθηκε στο χαοτικό τοπίο στο σιδηροδρομικό δίκτυο, στις σκληρές αλήθειες για τα «τυφλά» τρένα, για τα οποία ο καθένας από τη μεριά μας αισθάνεται ντροπή για την χρόνια αδράνεια των κρατικών υπηρεσιών (Μάτι το 2018), τη συστηματική υποβάθμιση υποδομών και την εγκληματική απουσία στοιχειωδούς ελέγχου.
Ντρεπόμαστε και εμείς οι ίδιοι κατά βάθος. Τουλάχιστον έτσι αισθανόμαστε διότι αποτελούμε κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Αν και απέχουμε από τις βαρύτατες ευθύνες όσων εμπλέκονται στην τραγωδία των Τεμπών, γνωρίζουμε ότι και η δική μας απάθεια ως πολίτες οδηγεί με ακρίβεια σε αυτή την τελική απαξίωση και στα οδυνηρά της αποτελέσματα.
Και φθάνουμε στο σήμερα, 11 μήνες μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, και ακόμη διερευνάμε τα αίτια της τραγωδίας. Αναζητάμε απαντήσεις σε εύλογες απορίες που προέρχονται πρωτίστως από τους συγγενείς των θυμάτων.
Κάποιες πλευρές επιμένουν πως μοναδική ευθύνη έχει ο σταθμάρχης σε εκείνη τη μοιραία νύχτα, όπως η Hellenic Train. Εμπειρογνώμονες, όπως ο κ. Προφυλλίδης, στέκονται σε ευθύνες που βαραίνουν το κράτος, όπως η μη αποκατάσταση του σταθμού τοπικής τηλεδιοίκησης στη Λάρισα.
Επίσης, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έχει στραφεί εδώ και καιρό στην πορεία των κονδυλίων σχετικά με τις συμβάσεις που έχουν «παγώσει» και την πιθανότητα να έχουν διαπραχθεί ποινικά αδικήματα.
Ανάμεσα στα επιχειρήματα όλων των πλευρών, δεν αξίζει στο τέλος οι συγγενείς των θυμάτων να λάβουν ειλικρινείς απαντήσεις; Για άλλη μια φορά, θα κινηθούμε επιδερμικά απέναντι σε ένα βαρύτατο ζήτημα, περιμένοντας μόνο «εύκολες» εξηγήσεις;
Δ.Γ.
