ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Οι υπερβάσεις είναι η πεμπτουσία της κάθε αθλητικής έκφρασης. Το όνειρο για την πραγματοποίηση του “απλησίαστου” είναι αυτό που κρατά τη φλόγα ζωντανή ακόμη κι όταν έρχονται στιγμές που αυτή μοιάζει να τρεμοσβήνει!
Από τη φύση του ο αθλητισμός είναι ο ορισμός της αδιάκοπης μάχης του ανθρώπου να ξεπεράσει τα όριά του! Η προσμονή αυτού που μοιάζει ακατόρθωτο, η κάψα να κυνηγήσεις κάτι που δεν πιάνεται…
Είναι τρομερή η αίσθηση. Το όνειρο βέβαια μπορεί να διαρκέσει χρόνια. Πάντα όμως παραμένει κι έρχεται στον ύπνο ή στον ξύπνιο σου. Δεν υπάρχει αθλητική προσπάθεια που να μην εμπεριέχει τον στόχο του “αδύνατου”. Ακόμη κι εκείνοι που πορεύονται με την λογική και τον ρεαλισμό στην άκρη του μυαλού τους έχουν το “απλησίαστο” και ονειρεύονται!
Κι όσο καθυστερεί ή απομακρύνεται η πραγμάτωση του ονείρου, άλλο τόσο δεν σταματάς να προσπαθείς να φθάσεις εκεί που δεν μπορείς! Τα πρόσωπα εναλλάσσονται, τα “πάνω – κάτω” έρχονται ακατάπαυστα, τα χρόνια κυλούν, αλλά ο στόχος παραμένει εκεί τον βλέπεις ολοκάθαρα κάπου στο βάθος του ορίζοντα σα να σε περιμένει!
Πάρτε το παράδειγμα της δικής μας Αναγέννησης! Γενιές και γενιές έχουν μεγαλώσει με την καημό της ανόδου στην Α’ Εθνική! Εκατόν είκοσι χρόνια και δεν είναι… αρκετά (που λέει κι ένα σλόγκαν) για να σβήσει! Θα λεγα πως είναι αυτός που εξακολουθεί να συσπειρώνει και να δημιουργεί έναν δυνατό πυρήνα ανθρώπων γύρω από το σύλλογο που δεν τον διαθέτουν άλλοι που έχουν αγωνιστεί στη μεγάλη κατηγορία κι έχουν κάνει αυτή τη διαδρομή.
Ακόμη κι οταν η ομάδα κατρακύλησε στο τοπικό πρωτάθλημα οι Αναγεννησιώτες δεν έπαψαν να ονειρεύονται την Α’ Εθνική κι ούτε θα πάψουν ποτέ, όσα χρόνια (ελπίζουμε όχι άλλα 120!!!) κι αν περάσουν, όπως και να είναι η ομάδα τους! Το φωνάζουν άλλωστε στα συνθήματά τους διαχρονικά τα παιδιά της κερκίδας που επίσης εναλλάσσονται!
«Μ’ ένα όνειρο τρελό» τραγουδούσαν επί δεκαετίες οι οπαδοί του Ολυμπιακού για την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου! Ουδέποτε κόπασε αυτή η προσδοκία που έμοιαζε αδύνατο να ικανοποιηθεί και να που ήλθε η στιγμή που το έζησαν πέρσι! “Στα χρόνια της υπομονής” φώναζαν οι οπαδοί του ΟΦΗ για την παρουσία της ομάδας τους σε τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος επί 35 ολόκληρα χρόνια και το βιώνουν φέτος!
Ακόμη και στον ΑΣΚ, όταν ξεκινούσε αυτή η απίθανη πορεία πριν δέκα χρόνια, στις… φαντασιώσεις των ανθρώπων που μπήκαν μπροστά υπήρχε ο ορίζοντας της κορυφαίας κατηγορίας! Και δεν έχει να κάνει αυτό με τον ρεαλισμό που είναι το σήμα κατατεθέν αυτής της πορείας, αλλά με τους κρυφούς πόθους του καθενός!
Το … “μπαχαρικό” που δίνει γεύση στην ιστορία που ονομάζεται αθλητισμός (αλλά και στη ίδια τη ζωή), είναι η υπέρβαση! Η επίτευξη ενός στόχου που μοιάζει και είναι πολύ μακρινός. Όχι για τις υλικές απολαβές (που δεν υπάρχουν) αλλά για τις στιγμές.
Που η αναμονή τους ίσως είναι και πιο μαγική ακόμη κι από εκείνη την ώρα που θα τις ζήσεις…
——————————
«Να φθάσουμε εκεί που δεν μπορούμε»
Νίκος Καζαντζάκης – Συγγραφέας
