ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Την ώρα που δικαιώνονται οι προσπάθειες αθλητών και αθλητριών και ξεχειλίζει η χαρά από μια μεγάλη επιτυχία, δεν έχει νόημα κατά τη γνώμη μου να σταθείς στους υποκριτές και να χαλάσεις το πάρτι. Εκείνη η ώρα ανήκει στα παιδιά που πρέπει να απολαύσουν την επιτυχία τους.
Το να πετάγεσαι αυτές τις στιγμές και να κάνεις λόγο για την υποκρισία κάποιων που ενώ μοιράζουν αβέρτα συγχαρητήρια δεν έκαναν τίποτα απολύτως για να στηρίξουν, παρά την υποχρέωση που είχαν απο το θεσμικό τους ρόλο, απλώς γεμίζεις αρνητισμό.
Γι’ αυτό, λοιπόν, εμείς εδώ επιλέξαμε στα ρεπορτάζ και στα αφιερώματα για τον θρίαμβο της Αντιγόνης, να μην ασχοληθούμε με τους επαγγελματίες “συγχαρητηριάκηδες”, ούτε να παραστήσουμε οτι πέσαμε από τα σύννεφα όπως έκαναν κάποιοι “τηλεστάρ” της δημοσιογραφικής σκηνής στην Αθήνα, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η Καρδιτσιώτισσα αθλήτρια έφθασε εκεί που έφθασε!
Επικεντρωθήκαμε στις όμορφες στιγμές και τις απολαύσαμε. Συμμετείχαμε στη γιορτή και στο πανηγύρι των όμορφων συναισθημάτων και μοιραστήκαμε τη χαρά με την Αντιγόνη και τους δικούς της ανθρώπους!
Αυτή η επιτηδευμένη συγκίνηση και η… σκληρή κριτική από διάφορους που δεν γνώριζαν καν το όνομα της Αντιγόνης και τώρα στέλνουν αβέρτα συνεργεία στο τσιπουράδικο της Γιώτας για να πάρουν λίγη παραπάνω τηλεθέαση δηλώνοντας… έκπληκτοι από την ανύπαρκτη υποστήριξη (σώπα καλέ!), μας αηδιάζει το ίδιο όπως και κάποια υποκριτικά “θριαμβολογήματα” των “συγχαρητηριάκηδων”.
Κούφια λόγια δίχως κανένα περιεχόμενο! Η κριτική για τις συνθήκες στους θεσμικούς και η προβολή παιδιών που δίνουν καθημερινό αγώνα ν’ αντεπεξέλθουν, πρέπει να γίνεται την ώρα που “καίει” η μπάλα! Εκείνη την ώρα όμως δεν έχει… τηλεθέαση και like!
Δεν έχει “μπράβο” και “ζήτω”, δεν έχει “περήφανους Ελληνες”! Οταν η Ντρισμπιώτη έκανε ένα βίντεο την ημέρα της καταστροφικής πλημμύρας με τον Ιανό όπου δεν μπορούσε να βρει ούτε έναν δρόμο να προπονηθεί λόγω της λάσπης που είχε καλύψει όλη την περιοχή, δεν έγινε… viral!!!
Ένα ένα συγκλονιστικό βιντεάκι με πόνο ψυχής. Ενα παιδί που θέλει να προπονηθεί και δεν μπορεί μέσα στο λασπαριό!!! Τότε όμως δεν ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, οπότε δεν υπήρχαν τηλεοπτικά συνεργεία και συνδέσεις! Ούτε δηθενιάρηδες να κάνουν κριτική τάχα μου, αποσκοπώντας στη δική τους προβολή κι όχι στην ουσία!
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η διαφορά μας. Εμείς, εδώ παρακολουθούμε την πορεία αυτών των παιδιών, από τότε που οι προβολείς της δημοσιότητας ήταν σβηστοί! Ζούσαμε τις ίδιες αγωνίες και ΦΩΝΑΖΑΜΕ για την εγκατάλειψή τους και την ανυπαρξία υποδομών τότε κι όχι εκ των υστέρων, όταν έγιναν όλοι… “περήφανοι Ελληνες”!
Γι’ αυτό και ρουφήξαμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση αυτές τις στιγμές της επιτυχίας! Γι’ αυτό και δεν έχουμε θέση στο ατέλειωτο και ψεύτικο “ταρατατζούμ”!
Θα επιστρέψουμε πάλι όταν οι αθλητές θα μείνουν μόνοι τους!
———————–
«Η υποκρισία είναι τόσο παλιά, όσο το δένδρο της Εδέμ»
Ορσον Ουέλς – Αμερικανός ηθοποιός & σκηνοθέτης
